Dodano: 01.02.18 - 12:59 | Dział: Na każdy temat

PowrĂłt do Jedwabnego

Koniec pewnej historii zawsze jest – jak wiadomo – początkiem innej historii i w tym kontekście, w obliczu kryzysu polsko – izraelskiego na skalę, jakiej nie było od dziesięcioleci, postawię ryzykowną, ale w moim przekonaniu prawdziwą, tezę: to co się stało nie tyle jest tragedią, jak twierdzą niektĂłrzy, co wyzwaniem i szansą, jaka moĹźe nie powtĂłrzyć się juĹź nigdy. By jednak ją wykorzystać, potrzeba konsekwencji, determinacji i odwagi – ale po kolei.

Przez dziesięciolecia byliśmy mamieni zapewnieniami o polsko – izraelskiej przyjaĹşni, dobrych stosunkach i tym podobnymi bzdurami – bzdurami, bo przecieĹź gołym okiem było widać, Ĺźe fakty przeczą oficjalnej narracji i kto tylko chciał, dostrzegał to doskonale. To bowiem, co w Polsce nazywaliśmy przyjaĹşnią, ze strony naszych „przyjaciół” było po prostu przebiegłością. Trzeba było naprawdę łusek na oczach, by nie widzieć Ĺźydowskiej buty, manii wyĹźszości, a nawet pogardy i przede wszystkim nieustannego pouczania, oczerniania i manipulowania faktami. Jednym z najbardziej wyrazistych przykładĂłw tej sytuacji, ktĂłry niczym w soczewce pokazuje większą całość, było to, co zrobiono z tragedią w Jedwabnem. Miałem dobry ogląd kulminacyjnej fazy śledztwa prowadzonego w tej sprawie, poniewaĹź w owym czasie byłem stałym gościem IPN w Lublinie, gdzie prowadziłem szereg rozmĂłw z prokuratorem Andrzejem Witkowskim, ale takĹźe z innymi prokuratorami, ktĂłrzy z kolei wspierali swoimi działaniami niektĂłre elementy tegoĹź śledztwa. Z informacji, jakie na tamten czas mieli moi rozmĂłwcy z IPN wynikało jednoznacznie, Ĺźe rola PolakĂłw w tej tragedii była drugoplanowa, wina zaś, od początku do końca, leĹźała po stronie NiemcĂłw, faktycznych autorĂłw zbrodni. Wystarczyło tylko postawić kropkę nad „i”, by pokazać to w jasnym świetle i wyłoĹźyć dowody na stole, niczym karty w pasjansie.

Dlaczego zatem zamiast spointowania śledztwa, podjęto decyzję o jego przerwaniu w kluczowym momencie?

Sekwencja wydarzeń oraz fakty - które jak wiadomo są jakie są i nie pozostawiają miejsca na interpretację - pokazują, że gdy śledztwo weszło w decydującą fazę, do akcji przystąpiła gmina żydowska, która metodami presji wymusiła na ówczesnym ministrze sprawiedliwości, Lechu Kaczyńskim, decyzję o zaniechaniu ekshumacji i de facto - o przerwaniu śledztwa. Decyzja ta wywołała szok i niedowierzanie u moich rozmówców, bo prawda była w zasięgu ręki, ale klamka zapadła i nic nie można było na to poradzić. Czas pokazał, jak bardzo dalekosiężne skutki miały opisane tu wydarzenia.

Jedwabne, wskutek oszczerstw Tomasza Grossa powielonych na całym świecie na tysiące sposobĂłw (takĹźe w kinematografii polskiej w filmie "Pokłosie", nawiązującym nie wprost, ale jednak, do tamtych wydarzeń) stało się symbolem rzekomych polskich zbrodni popełnianych na Ĺťydach, a rabin Warszawy Michael Schudrich - ten sam, ktĂłry wcześniej naciskał na wstrzymanie ekshumacji stwierdzając, iĹź „szacunek dla kości naszych ofiar jest dla nas waĹźniejszy niĹź wiedza, kto zginął i jak, kto zabił i jak” – przesądził o winie PolakĂłw (na jakiej podstawie ?!) orzekając, iĹź „mĂłwienie o tym, Ĺźe nie jest jasne, kto zabił ĹťydĂłw w Jedwabnem jest czymś rĂłwnie bolesnym, jak dla PolakĂłw kwestionowanie zbrodni katyńskiej.” Innymi słowy - najpierw dołoĹźył starań, by sprawy nie wyjaśniono, a następnie orzekł, Ĺźe wszystko jest jasne - powiedzieć w tym kontekście, Ĺźe to podłość i cynizm w najczystszej postaci, to tyle, co nic nie powiedzieć. Kropka.

A jednak przez dziesiątki lat strona polska milczała i nie protestowała. Kolejni polityczni decydenci przyjmowali z pokorą połajanki, kolejni medialni idioci piszczeli z zachwytu, gdy tylko ktĂłryś z izraelskich notabli rzucił od niechcenia ochłap w postaci nic nie kosztującej pochwały i nawet pan prezydent „dobrej zmiany” cieszył się jak dziecko, Ĺźe „coraz więcej kultury Ĺźydowskiej w Polsce”, a na koniec minionego roku obwieścił o zapaleniu chanukowych świec, ktĂłrych płomień miał „świecić na Rzeczpospolitą dając radość, ciepło i poczucie wspĂłlnoty” (chyba zapomniał, Ĺźe Polacy, to jednak w większości katolicy i jako takim, większe poczucie wspĂłlnoty dałoby np. wspĂłlne uczestnictwo w roratach) – jednym słowem było tak „pięknie”, aĹź nagle ktoś krzyknął, Ĺźe krĂłl jest nagi, bańka mydlana pękła i pojawiło się pytanie: „co dalej?”

OdpowiedĹş - jak juĹź pisałem - nie jest łatwa, ale paradoksalnie jest prosta i niech nas ręka boska broni przed słuchaniem wszelkiej maści WęglarczykĂłw - „zmienić w Senacie zapisy ustawy”, „wydać polecenie politykom partii rządzącej, by wstrzymali się publicznie od krytyki Izraela” i tym podobne bzdury - czy ZybertowiczĂłw - „prawda jest tylko jednym z instrumentĂłw polityki, powinniśmy pamiętać, Ĺźe realna polityka ma inne priorytety niĹź prawda” - bo jak widać, to ludzie z zupełnie innego świata wartości, niĹź – chcę w to wierzyć – większość naszych RodakĂłw.

Innymi słowy, zgodnie z sugestią wspomnianych panĂłw, ktĂłrzy bynajmniej nie są w swoich bredniach osamotnieni, w imię poprawy relacji z Ĺťydami nie zarzucajmy łgarzom łgarstw, a zamiast tego przyznajmy się do rzeczy, ktĂłrych nie było: to my mordowaliśmy ĹťydĂłw ramię w ramię z Niemcami (pardon – z nazistami, z ktĂłrymi, jak wiadomo, Niemcy nie mieli nic wspĂłlnego), to my stworzyliśmy obozy koncentracyjne, to wreszcie my generalnie odpowiadamy za holokaust ĹťydĂłw. Cały świat juĹź to wie i tylko my udajemy, Ĺźe było inaczej, przyznajmy więc to wreszcie i wypłaćmy Ĺťydom te 65 mld dolarĂłw roszczeń, a schłodzone relacje z Izraelem z pewnością z miejsca ulegną ociepleniu - i znĂłw będziemy „przyjaciółmi”.

Ale zaraz, zaraz - dlaczego mamy ten doskonały i jakĹźe skuteczny sposĂłb budowania międzynarodowych przyjaĹşni ograniczyć tylko do Izraela, skoro schłodzeniu uległy ostatnio takĹźe nasze relacje z Rosją i Ukrainą? Przyznanie oczywistego faktu, Ĺźe to Polacy sami do siebie strzelali w Katyniu i nabijali na widły na Wołyniu z pewnością przyniesie poprawę takĹźe w relacjach z naszymi wschodnimi sąsiadami, a najwaĹźniejsze przecieĹź, byśmy ze wszystkimi Ĺźyli w zgodzie, prawda? Co prawda, tak rozumiane „zaślubiny” odbędą się na trupie prawdy, ale to przecieĹź nic nie znaczy, bo kaĹźdy światły człowiek juĹź to wie (a przynajmniej od kilku dni wiedzieć powinien), Ĺźe „realna polityka ma inne priorytety niĹź prawda”. Jest oczywiście kwestia tych niedouczonych, ktĂłrzy jeszcze tego nie wiedzą, czyli oszołomĂłw, ktĂłrym tacy, jak autor owych słów, profesor Zybertowicz – było nie było doradca prezydenta RP – będą przywodzić na myśl adresatĂłw złotej myśli nieodĹźałowanego doktora Strosmajera ze „Szpitala na peryferiach”, z jego słynnym „gdyby głupota miała skrzydła, fruwałby pan, niczym gołębica” – ale kto tam z ludzi światłych zwracałby uwagę na niedostosowanych do realiĂłw frustratĂłw?

Co pozostaje tym niedostosowanym (a jestem dziwnie przekonany, Ĺźe jest ich wielu)? Opinia publiczna, to wielka siła, i być moĹźe jedyna, z ktĂłrą muszą liczyć się wszyscy. Zwłaszcza w perspektywie trzech lat wyborczych, ktĂłre przed nami - zwłaszcza w obliczu wydarzeń, ktĂłre rozstrzygną nie tylko o następnej kadencji, ale teĹź o losie następnych pokoleń. Dlatego teraz – zawsze, ale teraz naprawdę uwaĹźnie - powinniśmy patrzeć politykom na ręce, przyglądać się biegowi wydarzeń i wyciągać wnioski. Oczywiście opinią publiczną moĹźna manipulować – niedoścignionym mistrzem był tu Donald Tusk – ale jak mawiał Abraham Lincoln, moĹźna oszukiwać wszystkich przez pewien czas, a niektĂłrych przez cały czas, ale nie da się oszukiwać wszystkich przez cały czas.

Nie mam wątpliwości, Ĺźe w omawianej tu sprawie trzeba postąpić dokładnie odwrotnie, niĹź wskazali to dwaj wymienieni wcześniej panowie: Ĺźadnego ulegania naciskom, koniec z polityką prowadzoną na kolanach i obrona prawdy ponad wszystko inne, jednym słowem - non possumus. Ten kryzys - powstały z winy arogancji i kłamstw strony izraelskiej i to trzeba mĂłwić jasno – paradoksalnie stanowi dla nas szansę na wypracowanie nowych, partnerskich, relacji z Izraelem. Oczywiście nie będzie to łatwe, bo przez dziesięciolecia „przyjaciele” przyzwyczaili się do zupełnie innego rodzaju relacji - ale jeśli kiedykolwiek zmiana tej sytuacji była moĹźliwa, to właśnie teraz, kiedy widzimy jasno, jak się rzeczy mają i kiedy prawda o stosunku ĹťydĂłw do PolakĂłw wyszła na wierzch, niczym podszewka spod kurtki. Nowe otwarcie powinno być zbudowane na prawdzie, a do tego konieczna jest nie tylko dobra wola obu stron, ale takĹźe powrĂłt do niewyjaśnionych historii z przeszłości - w imię przyszłości. A w tym zakresie, w naszych relacjach, nie ma waĹźniejszej sprawy, niĹź Jedwabne, ktĂłre zyskało miano symbolu. Dodajmy – symbolu zbudowanego na kłamstwie. To prawdziwy test dla rządzących i prawdziwa odpowiedĹş na pytanie o naszą suwerenność. Stawka jest wysoka, najwyĹźsza z moĹźliwych, bo albo teraz powstaniemy z kolan, albo będziemy krajem na niby, z ktĂłrym nikt nie będzie się liczył, w dodatku pogardzanym narodem nazistĂłw i zbrodniarzy, ktĂłry bez końca będzie ponosił konsekwencje (wizerunkowe, ale takĹźe te finansowe) nie popełnionych win, a jeśli tak, to, mĂłwiąc wprost - juĹź nas nie ma.

Wojciech Sumliński
sumlinski.pl