Dodano: 01.04.18 - 22:23 | Dział: Prosto z mostu

Śmiejemy się baranim głosem

„Śpiewała wesoło i nagle w śmiech. Sam śpiew ją rozśmieszył – Ĺźe śpiewa (…) Wesoło się śmiała – i nagle w płacz. Sam śmiech ją rozpłakał i trzęsie...” - pisał poeta w wierszu „Scherzo”. Scherzo to niby Ĺźartobliwy utwĂłr muzyczny, ale często pod tymi Ĺźartami kotłują się uczucia mieszane, rodzaj psychicznej huśtawki – od ściany do ściany i z gĂłry na dół. Coś takiego właśnie przeĹźywamy w naszym nieszczęśliwym kraju, ktĂłry miota się od euforii do depresji – oczywiście w zaleĹźności od punktu widzenia, a ten – wiadomo: zaleĹźy od punktu siedzenia. Punkt siedzenia zaś zaleĹźy od dwĂłch rzeczy. O jednej najlepiej wypowiedział się Aleksander Puszkin pisząc o pewnym dygnitarzu, zasiadającym w róşnych prestiĹźowych fotelach: „Pocziemu on zasiedajet? Potomu, czto Ĺźopa jest!” (A dlaczego on zasiada? Dlatego, Ĺźe dupę ma!). IluĹź Umiłowanych PrzywĂłdcĂłw moĹźna by tak właśnie scharakteryzować? O drugiej decydują starsi i mądrzejsi, to znaczy – niekoniecznie oni osobiście. Na przykład Lech Wałęsa, czy Andrzej Duda zasiedli w prezydenckich fotelach, poniewaĹź nastręczył ich naiwnym Polakom na prezydentĂłw Jarosław Kaczyński. Kto ich nastręczył jemu? Aaaa, tajemnica to wielka, a – jak powiedział w „Faraonie” arcykapłan Mefres – czy moĹźe Pentuer? - „kto by zdradził tę wielką tajemnicę, umrze podwĂłjnie: ciałem i duszą.” ToteĹź na wszelki wypadek wszyscy udają, Ĺźe to pełny spontan i odlot – tak samo zresztą, jak w przypadku Aleksandra Kwaśniewskiego, czy Bronisława Komorowskiego. Pewnej wskazĂłwki, chociaĹź jak zwykle ogĂłlnikowej i metaforycznej, dostarcza literatura, a konkretnie - „PlacĂłwka” Bolesława Prusa, kiedy to stara Sobieska snuje przypuszczenia na temat przyczyn powodzenia Ślimaka: „Widać go diabeł zrodził z parszywej suki – Ĺźywych i umarłych, amen!” Dzisiaj w takie rzeczy nikt nie wierzy, a juĹź specjalnie – politycy Nowoczesnej. Jak wyjaśniła moja faworyta, Wielce Czcigodna Joanna Scheuring-Wielgus, zapisała się do partii Nowoczesna, a nie „Średniowieczna”. To akurat prawda; kto zresztą moĹźe wiedzieć, czy Wielce Czcigodna zostałaby do partii Średniowieczna w ogĂłle przyjęta – naturalnie gdyby taka partia powstała – ale co tam marzyć o tym? W Średniowieczu było mnĂłstwo ludzi wielkiego formatu: św. Tomasz z Akwinu, Dunst Szkot, czy choćby Piotr Abelard, nie mĂłwiąc juĹź o osobniku zwanym „stupor mundi”, to znaczy „dziwowiskiem (cudem) świata”, czyli władcy świętego Cesarstwa Rzymskiego Fryderyku II, uwaĹźanym nawet za „Antychrysta”. Któş moĹźe rĂłwnać się z francuskim poetą Franciszkiem Villonem, ktĂłry swoją sztuką potrafił dotknąć zarĂłwno ziemi ( „JuĹź zgoda; Małgoś klepnie mnie po głowie, pierdnie siarczyście wzdęta, jak ropucha. Śmiejąc się swoim picusiem nazowie, Ĺźyczliwie nóşką przygarnie do brzucha... Schlani oboje śpimy jak barany, a gdy nad ranem burknie jej w Ĺźywocie, wyłazi ma mnie na jutrzne pacierze...”) , jak i nieba ( „KrĂłlowo Niebios, Cysarzowo Ziemi, Pani Monarsza czeluści piekielnych, przyjm mnie pokorną między pokornemi (…) Prostaczka jestem stara i uboga. Nic nie znam – liter czytać nie znam zgoła, oprĂłcz parafii mej niskiego proga, gdzie raj oglądam i harfy dokoła i piekło, w ktĂłrym potępieńcĂłw prażą. Jedno mnie trwoĹźy, drugie zaś raduje. O, daj bogini, niech twą radość czuję! Ku tobie duszy daj grzesznej pozierać z ufnością w sercu i rzetelną twarzą. W tej wierze pragnę Ĺźyć, jak i umierać!” - to fragmenty modlitwy, jaką Villon napisał dla swojej matki). No a w Polsce? Gall Anonim, Wincenty Kadłubek, co to sprokurował pogańskim Słowianom cały Olimp, czy wreszcie – Jan Długosz. Tymczasem absolwenci jakichś WyĹźszych Szkół Gotowania na Gazie, jako perły wiedzy recytują pogardliwe, chociaĹź juĹź dawno podwaĹźone oceny Jakuba Buckhardta odnośnie Średniowiecza. Ale niech no ktĂłry współczesny filozof dorĂłwna Tomaszowi, niech no ktĂłry poeta napisze tak, jak Villon... O ile Renesans miał powody, by na Średniowiecze spoglądać bez kompleksĂłw, a nawet – z gĂłry, to dzisiejsi celebryci powinni co do jednego popełnić z rozpaczy harakiri. Problem w tym, Ĺźe dureń przecieĹź nie wie, Ĺźe jest durniem, bo gdyby to zauwaĹźył, to w tej samej chwili durniem by być przestał...

Wróćmy jednak a nos moutons i psychicznej huśtawki, jakiej poddawany jest nasz nieszczęśliwy kraj. Oto z gospodarską wizytą przybyła do Warszawy Nasza Złota Pani. Składała się jak scyzoryk i była słodka, niczym krĂłl francuski, co Umiłowanych PrzywĂłdcĂłw, a zwłaszcza – rządowych klakierĂłw wprawiło w euforię do tego stopnia, Ĺźe ogłosili ludowi, iĹź Polska jest w Europie „rozgrywającym”. Cóş jednak z tego, skoro wściekłość niemieckich owczarkĂłw, ktĂłrych Nasza Złota Pani, niczym CerberĂłw, umieściła na fasadzie Komisji Europejskiej, ani na moment nie ustała i nie poluzowały one swego buldoĹźego chwytu? ToteĹź premier Morawiecki zatrąbił do odwrotu ze wszystkimi wiekopomnymi reformami, zwłaszcza niezawisłego sądownictwa i rząd z podwiniętym ogonem zaczął rewokować, a Naczelnik Państwa, nie mogąc znieść tej sromoty, schronił się za murami dyplomatycznej niedyspozycji, a kiedy jako-tako przyszedł do siebie, przypomniał sobie leninowskie: krok naprzĂłd, dwa kroki wstecz i ogłosił, Ĺźe idziemy drogą Viktora Orbana. Znaczy sukces – zarĂłwno wtedy, gdy te reformy zostały uchwalone, jak i teraz, gdy rząd się z nich w podskokach wycofuje. Oczywiście jeszcze się taki nie urodził, co by wszystkim dogodził, a juĹź specjalnie – Leszkowi Balcerowiczowi, ktĂłry pod wpływem lawiny pochlebstw, najwyraĹşniej musiał dopuścić sobie do głowy, Ĺźe jest rodzajem „legata urodzonego” . Jak czysty typ nordycki i bez mydła jest czysty, tak Leszek Balcerowicz nadaje się do rządzenia państwem z racji urodzenia, a kto w tę zbawienną prawdę nie wierzy i tej władzy przekazać mu nie chce, zasługuje na potępienie i wzgardę. Les extremes se touchent – powiadają wymowni Francuzi, co się wykłada, Ĺźe przeciwieństwa się stykają i najlepiej widać to właśnie na przykładzie Jarosława Kaczyńskiego i Leszka Balcerowicza. Obydwaj uwaĹźają, Ĺźe cały narĂłd powinien się dla nich poświęcić, a poza tym obydwaj są etatystami, chociaĹź prof. Balcerowicz za Ĺźadne skarby by się do tego nie przyznał. Cóş jednak z tego, kiedy juĹź dawno tak właśnie scharakteryzował go w rozmowie ze mną sam Donald Tusk, ktĂłry przejrzał go na wylot? Koń – jaki jest – kaĹźdy widzi – pisał ksiądz Benedykt Chmielowski, a skoro kaĹźdy, to dlaczego nie Donald Tusk?

Kiedy tak premier Morawiecki wraz z rządem brnie od sukcesu do sukcesu, niespodziewany cios przyszedł od Naszego NajwaĹźniejszego Sojusznika. 59 senatorĂłw USA napisało do polskiego premiera list z żądaniem niezwłocznego zadośćuczynienia Ĺźydowskim roszczeniom majątkowym. Jeszcze niczym konkretnym Polsce nie grożą, ale list nie pozostawia wątpliwości, Ĺźe przyjdzie czas i na groĹşby, a nawet – na ich spełnienie, bo juĹźci – Ĺźydowskie organizacje przemysłu holokaustu nie mogą czekać na szmal w nieskończoność. MoĹźna by na tej podstawie odnieść wraĹźenie, Ĺźe udział Polski w NATO polega nie tylko na tym, Ĺźe Polska udostępnia Stanom Zjednoczonym swoje terytorium dla potrzeb globalnej amerykańskiej rozgrywki z Moskalikami, ale rĂłwnieĹź na tym, Ĺźe za ten radosny przywilej musi jeszcze zapłacić Ĺťydom haracz w kwocie ponad 300 mld dolarĂłw – bo taka właśnie pojawiła się w liście wysłanym do Ministerstwa Sprawiedliwości przez Światową Organizację Restytucji Mienia Ĺťydowskiego. Nawiasem mĂłwiąc, pan dr Targalski uwaĹźa, Ĺźe Stany Zjednoczone nie prowadzą Ĺźadnej globalnej rozgrywki, ani z Moskalikami, ani z nikim innym, tylko zwyczajnie – poczciwie walczą o pokĂłj, a kto w to nie wierzy, to jest sługusem Putina. Podobnej argumentacji uĹźył w marcu 1968 roku wobec nas, to znaczy Ĺźołnierzy-studentĂłw 3 kompanii zmotoryzowanej Studium Wojskowego UMCS w Lublinie pułkownik Hipolit Kwaśniewski, z tą oczywiście róşnicą, Ĺźe taki jeden z drugim nie był Ĺźadnym sługusem Putina, o ktĂłrym wtedy nikt jeszcze nie słyszał, tylko „agentem Bundeswehry”. Więc Ĺźeby nie powstało takie nieprzyjemne wraĹźenie, to Polska podpisała umowę na zakup 2 baterii amerykańskich rakiet „Patriot” - a z tej okazji w środowisku rządowych klakierĂłw euforia sięgnęła zenitu. Teraz juĹź na pewno nie oddamy ani guzika, a zimny ruski czekista Putin moĹźe nam „skoczyć” - mniejsza o to, gdzie. Co prawda znawcy przedmiotu powiadają, Ĺźe te dwie baterie mogą pokryć zaledwie niewielki fragment obszaru kraju, ale kto by się takimi głupstwami przejmował, kiedy przecieĹź sam fakt, Ĺźe Polska podpisała umowę pokazuje, Ĺźe USA traktują nasz nieszczęśliwy kraj, jako waĹźnego, a kto wie, czy nie NajwaĹźniejszego Sojusznika? Za rządĂłw Gierka krytykowano Macieja Szczepańskiego za sprostytuowanie państwowej telewizji do reszty propagandą sukcesu – ale niekiedy wydaje mi się, Ĺźe Maciej Szczepański od prezesa Jacka Kurskiego mĂłgłby się w tej dyscyplinie jeszcze wiele nauczyć.

Ale zakup dwĂłch baterii rakiet „Patriot” to zaledwie wstęp do Jeszcze Większego Sukcesu w postaci przyjazdu izraelskiego prezydenta pana Rivlina do chwilowo nieczynnego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie ma wziąć udział w Marszu Ĺťywych – a towarzyszyć mu będzie tubylczy prezydent Andrzej Duda. Jestem pewien, Ĺźe nie będą długo maszerowali w milczeniu, Ĺźe prezydent Rivlin przekaĹźe prezydentowi Dudzie swoje Ĺźyczenia zarĂłwno co do zakresu i tempa realizacji Ĺźydowskich roszczeń majątkowych, a kto wie, czy nie wskaĹźe mu jakichś upatrzonych nieruchomości – bo przecieĹź i on naleĹźy do „ocalałych” z holokaustu. Wiadomo przecieĹź, Ĺźe kto Ĺźyje – ten ocalał, no bo jakĹźe inaczej? A jak ocalał, to moĹźe sobie u nas wybierać-przebierać – o czy, właśnie poinformowało premiera Morawieckiego 59 amerykańskich senatorĂłw. Więc jakĹźe w tej sytuacji nie śmiać się i nie płakać jednocześnie?



Stanisław Michalkiewicz
1 kwietnia 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).