Dodano: 16.04.18 - 13:52 | Dział: Prosto z mostu

Do własnego organizmu

„Nie bądĹş mi nigdy wrogiem, kapryśnym tyranem, co się duszy radosnej przeciwstawiać sili. Noś mnie na rękach, ciało jasne i kochane i szanuj mnie nawzajem. A w ostatniej chwili, gdy nas ludzie odstąpią i zgaśnie nadzieja, wspomnij na tę umowę, przyjacielu drogi. OdejdĹşmy tak łagodnie, jak więdnie spirea, jak cichnie piosenka i jak kochanka serce oddaje – bez trwogi.” - napisała Maria Pawlikowska-Jasnorzewska pod tytułem „Do własnego organizmu”. W jej przypadku organizm umowy nie dotrzymał i podczas wojny umierała na raka w smutnym angielskim mieście Manchesterze. W moim przypadku było trochę inaczej; kiedy „w stanie ogĂłlnym ciężkim” zostałem przyjęty na Oddział Ratunkowy warszawskiego, szpitala na Solcu, najpierw zostałem obsztorcowany przez panią doktor za doprowadzenie organizmu do takiego stanu, ale potem zaczęły się rozmaite zabiegi, ktĂłre organizm najwyraĹşniej przyjął z wdzięcznością, bo natychmiast zaczął zachowywać się lojalnie.

Nawiasem mĂłwić, pojęcie „stanu ciężkiego” bywa względne. Kiedy po ciężkim sztormie na Atlantyku m.s. „Piłsudski” zawinął wreszcie do Gdyni, ze statku zniesiono na noszach kapitana Mamerta Stankiewicza do czekającej juĹź na nabrzeĹźu karetki. Przed umieszczeniem w karetce kapitan Mamert Stankiewicz dał ręką znak, Ĺźe chce coś powiedzieć odprowadzającemu go Karolowi Borhardtowi, ktĂłry na „Piłsudskim” był pierwszym oficerem. „Znaczy – powiedział – mam nie wyjaśnione dolegliwości Ĺźołądka - po czym nastąpiła długa lista innych przypadłości – ale znaczy poza tym jestem zupełnie zdrĂłw!”

Wylądowałem zatem w szpitalu, a poniewaĹź juĹź wcześniej z powodu pogarszającego się samopoczucia musiałem odwołać swĂłj udział w konferencjach i spotkaniach, wiadomość o tym rozeszła się „z szybkością płomienia”. „W kaĹźdym połoĹźeniu dziękujcie” - napominał św. Paweł. Wydawać by się mogło, Ĺźe choroba nie jest akurat specjalnym powodem do wdzięczności, ale jakĹźe tu nie dziękować za dar choroby, kiedy to właśnie ona wywołała eksplozję Ĺźyczliwości, ktĂłrej echa docierają do mnie z prawie wszystkich kontynentĂłw. Bardzo za to wszystkim dziękuję. „Duszy radosnej” więcej nie trzeba, a i organizm najwyraĹşniej się dostraja, co dobrze wróşy dalszej harmonijnej współpracy.

Tymczasem świat idzie naprzĂłd, czego dowodem była warszawska wizyta niemieckiego owczarka Franciszka Timmermansa, ktĂłry najwyraĹşniej – podobnie jak wcześniej uczyniła to Nasza Złota Pani – przyjechał zorientować się, w jaki sposĂłb najlepiej Polskę zoperować. Odbył zatem szereg rozmĂłw, od ktĂłrych właściwie powinien zaczął jeszcze w styczniu 2016 roku, kiedy to Komisja Europejska z jego wybitnym udziałem, wszczęła wobec Polski bezprecedensową procedurę badania stanu demokracji i praworządności. Od razu tedy widać, Ĺźe o Ĺźadną demokrację, ani o Ĺźadną praworządność tu nie chodzi, tylko o spacyfikowanie Polski. Wizyta Franciszka Timmermansa miała zatem na celu rozpoznanie, na ktĂłrych folksdojczĂłw moĹźe liczyć i do jakich podłości ktĂłry z nich jest zdolny. Tego zaś u nas nie brakuje, bo polskojęzyczna wspĂłlnota rozbĂłjnicza, chociaĹź oficjalnie propaguje skrobanki, to jednak dostarcza coraz to nowych pokoleń renegatĂłw. Niedawno z cuchnących betĂłw Ĺźydokomuny wyszedł śmierdzący dmuch w postaci protestu przeciwko pielgrzymce, jaką na Jasną GĂłrę mają odbyć środowiska narodowe. NajwyraĹşniej Ĺźydokomuna wśrĂłd ktĂłrej znalazł się pan profesor Jan Hertrich-Woleński (kiedyś, za komuny, gdy działał w Stowarzyszeniu AteistĂłw i Wolnomyślicieli, Ĺźydowskiego nazwiska nie uĹźywał, widać zapomniał, ale teraz, skoro dla „ocalałych” szykuje się okres dobrego fartu, najwyraĹşniej musiał sobie przypomnieć) ktĂłry wraz z panią prof. Magdaleną Środą, wzywa przeora Jasne GĂłry, Ĺźeby narodowcĂłw tam nie wpuścił. NajwyraĹşniej Ĺźydokomuna musiała uznać, Ĺźe juĹź moĹźe sięgnąć nawet na Jasną GĂłrę. Ciekawe, Ĺźe Ĺťydzi, ktĂłrzy sami organizują się na zasadzie nacjonalistycznej (LoĹźa Zakonu SynĂłw Przymierza przyjmuje tylko osobnikĂłw z „Ĺźydowską toĹźsamością”) , podczas gdy w krajach swego osiedlenia bez litości tępią nacjonalizmy narodĂłw mniej wartościowych. ToteĹź nawet gdybym nic nie wiedział o polskich narodowcach, na widok listy sygnatariuszy pod wspomnianych protestem, poczułbym do nich odruch sympatii. Wprawdzie od kaĹźdej zasady bywają wyjątki, ale pomysł, by na wszystko to, co Ĺťydzi energicznie zwalczają, spojrzeć z odrobiną Ĺźyczliwego zainteresowania, wcale nie musi być taki głupi.
Po zawetowaniu przez prezydenta Dudę ustawy „degradacyjnej” widać wyraĹşnie, Ĺźe on sam jest trzymany na coraz krĂłtszej smyczy przez starych kiejkutĂłw, a wcześniejsze wycofywanie się rządu z uchwalonych niedawno ustaw pokazuje, Ĺźe PiS został juĹź spacyfikowany. Jeszcze prezes Kaczyński moĹźe łudzić swoich wyznawcĂłw nadziejami na reparacje wojenne juĹź nie tylko od Niemiec, ale i od Rosji, jeszcze moĹźe „dążyć” do wyjaśnienia tajemnicy smoleńskiej, jeszcze moĹźe nastawiać pomnikĂłw prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu w kaĹźdej miejscowości – ale wygląda na to, Ĺźe Naszej Złotej Pani, Ĺźydowskim organizacjom przemysłu holokaustu i – niestety – rĂłwnieĹź części administracji amerykańskiej, udało się powyrywać PiS-owi kły i pazury, ktĂłrych, mĂłwiąc nawiasem, wcale nie miał tak duĹźo. W tej sytuacji jedyna nadzieja, Ĺźe nie dojdzie do najgorszego, to znaczy – do uchwalenia przez amerykański Kongres ustawy, ktĂłra w Izbie ReprezentantĂłw nosi numer 1226. PoniewaĹź Naczelnik Państwa, prezydent Duda i rząd zachowują w tej sprawie zagadkowe i niepokojące milczenie, jedyna nadzieja w Polonii Amerykańskiej, Ĺźe jej desperacki lobbing w tej sprawie okaĹźe się skuteczny. W przeciwnym razie „trup baronowo, grĂłb baronowo, plajta, klapa, kryzys, krach!”

Wracając do własnego organizmu, w którego głos muszę teraz bardziej wsłuchiwać się, niż dawniej, to muszę jeszcze zrobić porządek z sercem. To nie jest łatwe, bo wiadomo, że serce nie sługa, ale konieczne. Wprawdzie Prymas Wyszyński mawiał, że głowa jest wyżej niż serce, ale samą głową Polski kochać się nie da. Serce jest do tego konieczne, chociaż rzeczywiście, jest niżej, niż głowa, zwłaszcza, gdy stoi się na własnych nogach.



Stanisław Michalkiewicz
15 kwietnia 2018 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).