Dodano: 05.05.18 - 18:10 | Dział: Śladami naszych przodków
Antoni Bartkowiak
Podporucznik Wojska Polskiego
Warto jest zatrzymać się nad nazwiskami ludzi, którzy tak wiele zrobili dla naszego narodowego jestestwa, a nazwisk ich już właściwie się dziś nie pamięta. 25 kwietnia przypada 121 rocznica urodzin wielkiego patrioty, który swoje młode życie narażał w bitwie warszawskiej zwanej Cudem nad Wisłą. Antoni Bartkowiak, urodził się dnia 25 kwietnia 1897 roku w Nochowie w powiecie śremskim. Zmarł natomiast dnia 1 maja 1922 roku w Warszawie. Zasłynął on w naszej historii narodowej jako podporucznik pilot Wojska Polskiego.
Z rodziny patriotycznej
Antoni Bartkowiak urodził się w powiecie ówczesnego Wielkiego Księstwa Poznańskiego, w rodzinie Stanisława i Antoniny z Olejniczaków. Był starszym bratem sierżanta pilota Władysława Bartkowiaka, (1900-1920). W dniu 20 października 1915 roku został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego, zatem walczył na froncie zachodnim w oddziałach łączności, jako telegrafista „iskrowiec”.
Poznańska Szkoła Lotnicza
Na początku lutego 1917 roku, Antoni został przyjęty do Poznańskiej Szkoły Lotniczej. Kursy wyższego pilotażu ukończył w Legnicy. Szumergu i Bydgoszczy. Po uzyskaniu dyplomu pilota pozostał w Szkole Obserwatorów w Bydgoszczy, w charakterze pilota-instruktora. Dnia 20 listopada 1918 roku, Antoni został przydzielony do 412 eskadry lotniczej. Już w dniu 13 stycznia 1919 roku, uciekł z Bydgoszczy na samolocie myśliwskim Albatros, przeleciał przez linię frontu polsko-niemieckiego i wylądował pod Gnieznem. Został przydzielony do dyspozycji Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu i odbył szereg lotów bojowych na Górny Śląsk i Pomorze. Awansowany na stopień sierżanta,
6 lutego 1920 roku został przydzielony do 15 Eskadry Myśliwskiej, z którą 29 kwietnia odleciał na front, na Ukrainie. W sierpniu 1920 roku wyróżnił się w bitwie o Lwów i pod Komorowem, w czasie których atakował z powietrza oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego. Został mianowany podporucznikiem przez dowódcę Frontu Południe. Dnia 14 października 1920 roku zatwierdzony jako podporucznik w wojskach lotniczych, z zaliczeniem do rezerwy armii.
Po bitwie warszawskiej
Po zakończeniu wojny został przydzielony do Wyższej Szkoły Lotniczej w Poznaniu-Ławicy, następnie przeniesionej do Grudziądza, na stanowisko pilota-instruktora. Jego oddziałem macierzystym był 3 Pułk Lotniczy w Poznaniu. W 1922 roku został na własną prośbę urlopowany z wojska na jeden rok, by objąć funkcję szefa pilotów w Zakładach Mechanicznych E.Plage w Lublinie. Zmarł 1 maja 1922 roku w Warszawie w następstwie obrażeń ciała doznanych podczas wypadku na samolocie Ansaldo. W czasie przymusowego lądowania w przygodnym terenie pod Lublinem, został wyrzucony z siedzenia, gdy samolot „przewracał się na plecy”, a następnie przygnieciony przez prawe skrzydło. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Dnia 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika, ze starszeństwem z 1 dnia czerwca 1919 roku i 81. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych.
Ewa Michałowska - Walkiewicz