Dodano: 04.06.18 - 23:08 | Dział: Media od kuchni

Repolonizacja mediĂłw

Pierwszą rzeczą, ktĂłrą naleĹźało zrepolonizować, były (i są!) media – znajdujące się w rękach zagranicznych w stopniu niespotykanym w innych dziedzinach Ĺźycia. W rękach tyleĹź zagranicznych, co antypolskich, antypatriotycznych i na dodatek lansujących nieustannie antykulturę jako nowoczesne antidotum na „zacofaną” kulturę i tradycję narodową. MediĂłw jednak nikt tak naprawdę repolonizować nie zamierzał – dziś widać to wyraĹşnie. W tym przypadku zostaliśmy oszukani, pokazano nam tylko wyborczą kiełbasę. Pytanie dlaczego, skoro to właśnie jest ta broń, ktĂłrą najczęściej, praktycznie codziennie, uĹźywa się do zwalczania nowej, prawicowej władzy i w ogĂłle całego polskiego obozu patriotycznego?

Od początku panuje w szeregach nowej władzy obawa, granicząca z lękiem, przed bronią medialną. Zamiast jednak stworzyć własne tarcze i machiny obronne, zamiast samemu solidnie się uzbroić, by jeśli już nie atakować, to przynajmniej skutecznie parować ataki, przyjęto taktykę unikania ciosów. Gremium decydujące o strategicznych działaniach w Polsce ze strachu postanowiło nie drażnić mass mediowego potwora perspektywą repolonizacji, czyli innymi słowy postanowiło utrzymać nienormalności na polskim rynku mediowym.

Praktyka dowiodła, Ĺźe nie da się obronić przed totalnym atakiem medialnym stosując tylko uniki, Ĺźe jest to metoda dla defensorĂłw, czyli obozu władzy, bardzo wyczerpująca, zaś przeciwnika bardzo rozzuchwalająca. Ta zuchwałość po prostu nie ma juĹź granic! Ataki pozbawione zostały jakichkolwiek zasad fair play. Nie tylko manipulacja i obłuda, ale takĹźe bezczelne kłamstwo i pospolite chamstwo stały się metodą walki z „pisiorami”. Do tych ostatnich zaś kwalifikuje się juĹź nie tylko bezkrytycznych zwolennikĂłw i członkĂłw PiS-u, ale wszystkich prezentujących postawy patriotyczne, chadeckie albo nawet centrowe. (…) Usiłuje się wyciąć wszystko i wszystkich cechujących się najmniejszymi choćby odchyleniami na prawo. Trudno się dziwić takiej taktyce; skoro ciosĂłw nikt nie paruje, to tnie się bezkarnie na odlew kaĹźdego, kto nie jest wiernopoddańczy wobec lewactwa i targowicy… Czyli rĂłwnieĹź wobec wszechobecnych cudzoziemskich mediĂłw drukowanych i emitowanych w języku polskim. OprĂłcz unikania ciosĂłw od dawna obowiązuje w PiS-ie takĹźe zasada ich osłabiania. Czy bezbronny jest jednak w stanie jakiś atak osłabić? Czym? Uśmiechem? Ĺťebraniem o litość? Dla nas litości nie ma! Kto tego dotąd nie pojął, nie powinien w ogĂłle zabiegać o jakąkolwiek władzę (nie jest to jakiś odosobniony pogląd i nie dotyczy tylko Polski; proszę np. przeczytać na ten temat opinię Viktora OrbĂĄna zamieszczoną w ostatnim numerze „Wpisu”). Nas, całego patriotycznego obozu, ma po prostu nie być! Mamy nie istnieć w jakiejkolwiek postaci. Na scenie politycznej toczy się obecnie walka na śmierć i Ĺźycie; jeśli nie utrwalimy polskiej i chrześcijańskiej opcji, pĂłki jest ku temu okazja, to niebawem zostaniemy wycięci. Bez skrupułów i bez wahania, zgodnie z lewackimi regułami rewolucyjnymi. I wcale nie jest wykluczone, Ĺźe gilotyny staną wĂłwczas nie tylko na scenie politycznej. Tymczasem kierownictwo PiS-u postępuje w stosunku do wszechobecnych antypolskich mediĂłw według schematu: jak my będziemy dla nich łagodni, to i oni zostawią nas w spokoju. Cóş na to powiedzieć? Chyba tylko tyle, Ĺźe naiwnych nie sieją – sami się rodzą. Przywołam tu pewną charakterystyczną scenkę. Jeszcze podczas ostatniej kampanii wyborczej rozmawiałem telefonicznie z pewnym skądinąd bardzo miłym człowiekiem, ktĂłry teraz w duĹźym stopniu odpowiada (w MKiDN) za konfigurację na rynku mediowym w Polsce, Jarosławem Sellinem. Sugerowałem bardziej zdecydowane działania w walce wyborczej, ale spotkałem się ze sprzeciwem argumentowanym właśnie koniecznością niedraĹźnienia mediĂłw; niech pan popatrzy, tłumaczył Jarosław Sellin, przestaliśmy atakować i juĹź nas traktują łagodniej. No, cóş, ja tej łagodności nie spostrzegałem w Ĺźadnym momencie – do dziś. Ale moje postrzeganie świata medialnego pewnie musi być obarczone błędem. Zwłaszcza w porĂłwnaniu do sporo młodszego, ale za to bardzo juĹź doświadczonego polityka, ktĂłry w swej karierze zdążył zaliczyć wiele ugrupowań, nawet z PiS-u raz występował, potem znĂłw tam wstępował… To doświadczenie kaĹźe jemu i innym decydentom optować w dalszym ciągu za taktyką sprzed trzech lat, taktyką de facto chowania głowy w piasek. Głowa co prawda schowana, ale tyłek wystawiony juĹź nie do bicia, ale do kopania.

Warto zatrzymać się jeszcze chwilkę przy ostatnich wyborach. ObĂłz patriotyczny je wygrał, wszyscy to wiedzą. Trzeba jednak zadać sobie w końcu pytanie, co wygraliśmy, a co naprawdę mogliśmy wygrać. Otóş moim zdaniem, ktĂłre zresztą prezentowałem od początku, wygraliśmy stosunkowo niewiele, biorąc pod uwagę słabość przeciwnika. Teraz widać juĹź bardzo wyraĹşnie, z kim walczyliśmy, z jakim barachłem, z jaką zdradą i złodziejstwem. Trzeba było zatem podwoić ataki, a nie wycofywać się. ObnaĹźenie przeciwnika było wĂłwczas drogą do sukcesu konstytucyjnego, do zdobycia dwĂłch trzecich miejsc w parlamencie, a nie rachitycznej przewagi 5 głosĂłw. Inne reguły medialne i reklamowe dla okresu wyborczego pozwalały wĂłwczas na więcej, na większą ekspansję. No, ale miało być łagodnie, władza miała walczyć o wizerunek poczciwych owieczek. A bezwzględne w swej Ĺźarłoczności wilki mogły sobie hasać do woli. (…)

Rzecz jasna nie jest moim zamiarem posądzanie kogoś konkretnego z naszego obozu o złą wolę (choć podszepty piątej kolumny w naszych szeregach są oczywiste). Jednak wiemy wszyscy, Ĺźe dobrymi chęciami tylko piekło jest wybrukowane… Faktem jest, widać to gołym okiem, Ĺźe ktoś w szeregach obecnej władzy uporczywie pracuje nad tym, aby utrwalać pogląd, Ĺźe niebawem obĂłz rządzący będzie tak wspaniały i silny, iĹź po prostu „nie będzie w kogo walić”. Ĺťałosne mniemanie. Jeśli przy obecnych sukcesach jest w kogo walić, to co dopiero, jak echa sukcesĂłw przycichną… Koncepcja osłabiania wrogich mediĂłw moĹźe by i częściowo zadziałała, gdyby faktycznie było czym osłabiać ciosy. Ale nasi decydenci, jak to tyleĹź dowcipnie, co prawdziwie określa poseł Janusz Szewczak, wyciągają do krokodyla gołą rękę. A krokodyl, jak to krokodyl, nawet jak się go nie draĹźni, nawet jak się doń podchodzi z wyjątkową łagodnością – rękę odgryzie. Taka jego natura. Gołymi rękami nikt nigdy w dziejach świata nie wygrał Ĺźadnej wojny. A co do tego, Ĺźe w Polsce toczy się swoista wojna, to chyba myślący człowiek nie ma wątpliwości. Jest to wojna hybrydowa i medialna, ale cel wojenny jest zawsze taki sam od tysiącleci: grabieĹź i łupy. Ci zaś z obozu władzy, ktĂłrzy dla tzw. świętego spokoju upierają się, Ĺźe wojny nie ma, powinni jak najszybciej spakować swe manatki i wziąć się za bardziej bezkonfliktową robotę niĹź sprawowanie rządĂłw albo przejść na emerytury, jeśli im juĹź przysługują, bowiem swoją postawą osłabiają tylko naszą pozycję na froncie. W razie czego prawdopodobnie w ogĂłle zmienią front. Nie toczy się teĹź Ĺźadna wojna li tylko wewnętrzna, polsko-polska, jak wmĂłwiły społeczeństwu media głównego nurtu; jest to wojna antypolska, prowadzona z wszystkich moĹźliwych stron, takĹźe zza granicy, przez osobnikĂłw przewaĹźnie władających polskim językiem, ale tylko w celu skuteczniejszej pacyfikacji narodu i kraju. (…)

Analizując sytuację na rynku mediowym, przedstawia się poszczególnych jego graczy (a raczej żołnierzy) w układzie linearnym. Wówczas przewaga przeciwnika jest jakby mniej widoczna. Kiedy jednak ustawić poszczególne podmioty w układzie pionowym, to widać, jak olbrzymią twierdzą dysponują nasi wrogowie, jaką mają przewagę. Także na rynku telewizyjnym, choć pan Kurski w sposób charakterystyczny dla polityka, ale nie dla prawdziwego kierownika przedsiębiorstwa, podkreśla nieustannie przewagi telewizji publicznej nad konkurentami (w chwaleniu się jest niedościgniony). Tworzy to tylko bardzo szkodliwą iluzję. Jeśli chodzi bowiem o serwis informacyjny, polityczny i światopoglądowy, to TVP prezentuje się blado nie tylko z powodu nudnawego, łopatologicznego przekazu, ale dlatego, że jej dwóch podstawowych konkurentów należy postrzegać razem, należy ich zsumować, by właściwie ocenić siły przeciwnika. Trzeba sumować TVN z Polsatem, bo są w ataku na obóz patriotyczny absolutnie zgodni, tak samo jak w stosunku do gender, tradycji narodowej, kultury, polskiego antysemityzmu, imigrantów, niemieckiej i unijnej hegemonii etc. Piorą mózgi Polakom równo i na wyścigi.

(…)

Zestawienie tylko czterech największych portali, potęg opiniotwĂłrczych – a wszystkie uczestniczą w wojnie po antypolskiej stronie – z czterema największymi portalami prawicowymi pokazuje, Ĺźe walczymy łukiem z armatami! To nie jest, rzecz jasna, wina ludzi pracujących w patriotycznych portalach, lecz strategĂłw albo raczej tych, ktĂłrzy tymi strategami być powinni. Z kolei pierwsza (pod względem sprzedaĹźy) dwunastka tygodnikĂłw to dywizje przeciwnika polskości, przeciwnika normalności i chrześcijańskich wartości. Wbrew pozorom to wszystko są tygodniki opinii, choć oficjalnie nie są tak kwalifikowane (te mają znacznie niĹźsze nakłady); jednak stosując inne formy lansują lub dołują określonych ludzi oraz określone opcje polityczne i światopoglądowe metodą nie wprost. Jedenaście z nich to armia cudzoziemska, a jedyny polski (?) tytuł na tej liście, „Angorę”, najlepiej scharakteryzował jeden z blogerĂłw portalu „wirtualnemedia.pl”:„A co drukują? Nachalną lewacką propagandę, połączenie ‘Nie’ z ‘Super Expressem’, ‘Faktu’ z ‘Newsweekiem’. Rysuneczki satyryczne, jakieś felietoniki na poziomie magla. I nieustający atak na PiS, smoleńską prawdę, Kościół. A przede wszystkim atak na zdrowe myślenie, wycinanie skalpelem normalnych odruchĂłw. Wszystko tak podane, Ĺźeby sprawiało wraĹźenie róşnorodności. Jest i polityka, i satyra, ekonomia i lobotomia, o pogodzie, modzie i wzwodzie”. To są właśnie metody kształtowania nie tylko opinii, ale i światopoglądu, stosowane przez niby zwykłą, obiektywną, pluralistyczną prasę. Redakcyjnie te czasopisma są niezwykle ubogie, choć bardzo kolorowe. (…) Ĺťadnej kreatywności, ambicji dziennikarskiej, róşnorodności form, pogłębienia tematĂłw. Szerokim łukiem omijane są waĹźne sprawy, prawdziwe problemy nurtujące obywateli nad Wisłą. Kolejne małżeństwo celebryty-przygłupa jest tysiąc razy waĹźniejsze niĹź np. repolonizacja. Po prostu chłam. Narzędzia ogłupiania. NiektĂłrzy filozofują, Ĺźe gdyby ludzie nie kupowali tego chłamu, to by go nie było. Takie proste to jednak nie jest, bowiem w dzisiejszym społeczeństwie ludzie potrzebują informacji, bo ciągle muszą podejmować róşne decyzje np. o Ĺźywieniu, o zdrowiu, o mieszkaniu, o komunikacji, o transporcie itd. Oczywiście jakaś rozrywka teĹź jest im niezbędna, przynajmniej od czasu do czasu. Dlatego ludzie uzaleĹźniają się od mass mediĂłw. Nastąpiła duĹźa atomizacja społeczeństwa, zwłaszcza w wielkich ośrodkach miejskich i mniej się polega dziś na kontaktach osobistych z rodziną lub przyjaciółmi, zmalała rola nauczyciela, wiedza czerpana jest z mediĂłw, ktĂłre przejęły teĹź funkcje wychowawcze, podpowiadają wzory zachowań, dają praktyczne porady, podsuwają swoim odbiorcom ekspertĂłw i autorytety, a raczej osobnikĂłw, ktĂłrych redakcje same mianowały ekspertami i autorytetami. Te osoby, ktĂłre nabywają przeróşne badziewie medialne, w olbrzymiej większości nie mają świadomości, Ĺźe ktoś pracuje nad ich poglądami i upodobaniami. Zatem kolonialne zachowanie w stosunku do polskiego rynku gazet i czasopism ma szerszy wymiar i opłakane skutki. Następstwa tej wieloletniej olbrzymiej przewagi antypolskich postaw medialnych odczuwalne są w róşnych dziedzinach Ĺźycia, wcale nie tylko w polityce.

Naprawdę szkoda, Ĺźe nie wykorzystano ostatniego szoku powyborczego przeciwnika, bowiem wtedy, gdy poszła fama, Ĺźe media będą repolonizowane, w wielu koncernach zaczęto juĹź myśleć o szybkiej (a więc niedrogiej) sprzedaĹźy przynajmniej niektĂłrych tytułów i podmiotĂłw rynkowych. NaleĹźało jeszcze pocisnąć i stworzyć mechanizm wymuszonej ekonomicznie sprzedaĹźy, a jak nie sprzedaĹźy, to przynajmniej ograniczania funkcjonowania takich mediĂłw. Wystarczyło zacząć stosować, tak jak w innych krajach, kilkuletnie odnawialne (lub nie) licencje regulujące zasady funkcjonowania na polskim rynku. Kiedy jednak okazało się, Ĺźe nowa władza tylko straszy – mediowe korporacje znĂłw podniosły wysoko głowy i przystąpiły do jeszcze silniejszych atakĂłw. Oczywiście nie jest jeszcze za późno na dobrą zmianę na mediowym rynku – ktoś kiedyś musi ją w końcu zapoczątkować, im wcześniej, tym lepiej. JeĹźeli Polska ma być Polską. Szalbierstwo politykĂłw Platformy i spółki jest ewidentne oraz w bardzo duĹźym stopniu bezkarne. Czuli oni i czują nadal odpowiedzialność nie przed narodem, przynajmniej nie przed polskim narodem, ale przed podtrzymującymi ich przy politycznym Ĺźyciu zagranicznymi ośrodkami kształtowania tak gospodarki, jak i światopoglądu. I na pewno całe to towarzystwo nie uzbierałoby w wyborach nawet paru procent głosĂłw, gdyby nie wytężona, całodobowa praca nad ich lansowaniem, wybielaniem, strojeniem w piĂłra wojownikĂłw o praworządność itp., praca wykonywana przez dominujące zagraniczne media hulające bez przeszkĂłd między Odrą a Bugiem i między Bałtykiem a Tatrami. Media sterowane przez te same ośrodki, ktĂłre sterują tzw. totalną opozycją. Jaki z tego wniosek? Dla mnie taki, Ĺźe odpowiedzialność za odnowę polskich mediĂłw politykĂłw prawicowych, dla ktĂłrych punktem odniesienia jest narĂłd oraz tradycyjne wartości, jest zwielokrotniona. Bowiem gra toczy się nie tylko o sukces wyborczy. Media są waĹźne nie tylko dla politykĂłw, ale dla kształtowania światopoglądu, moralności, oświaty, kultury. (…) Nie ma lepszego narzędzia dezorganizacji Ĺźycia niĹź media – kto spośrĂłd władzy się nad tym zastanawia? W Polsce media prywatne mają totalny przechył światopoglądowy, są wytworem tylko jednej opcji i rujnują wyniki wyborĂłw demokratycznych, bo same nie mają w najmniejszym stopniu demokratycznego rodowodu. Choć oczywiście zachowują się, jakby były krystalicznym ĹşrĂłdłem demokracji.

Strach nie jest dobrym doradcą w Ĺźadnej sytuacji. Tymczasem nie tylko w szeregach władzy, ale całego obozu patriotycznego (albo prawie całego) kaĹźda śmielsza propozycja, kaĹźdy odwaĹźniejszy pomysł są torpedowane własną lękliwą refleksją: ONI to zaraz wyszydzą, oplują, sponiewierają. AleĹź oczywiście, Ĺźe tak! Czy to jednak powinno być hamulcem naszych inicjatyw? Oni, czyli media nazywane głównego nurtu, będą deprecjonować wszystko, co propolskie, co prochrześcijańskie, co moralne i szlachetne. Problem jest właśnie z tym głównym nurtem. Staliśmy się krajem kilku rodzimych potokĂłw oraz jednej wielkiej rzeki medialnej ze ĹşrĂłdłami poza granicami kraju. Tak duĹźy kraj, o takich tradycjach i moĹźliwościach, nie zdobył się dotąd na uruchomienie przynajmniej jeszcze jednego wielkiego nurtu mediowego! W to trudno uwierzyć zewnętrznym obserwatorom pochodzącym z cywilizowanych krajĂłw. Tu jeszcze jedna pouczająca scenka. Parę tygodni temu w pięknym ośrodku kulturalnym przy klasztorze w Tyńcu miało miejsce spotkanie z grupą kilkudziesięciu działaczy katolickich z Niemiec. Ludzie ci poprosili, by im coś opowiedzieć o sytuacji w Polsce; nie bardzo juĹź wierzyli swoim mediom, bo tak czarny obraz naszego kraju przedstawiają. Chcieli na miejscu przekonać się jak u nas jest naprawdę. OprĂłcz tradycyjnych juĹź pytań o antysemityzm i homofobię zgadało się takĹźe o mediach. Kiedy usłyszeli, Ĺźe w Polsce prawie wszystkie media są zagraniczne, w tym głównie niemieckie, po prostu nie chcieli uwierzyć. To niemoĹźliwe – zgodnie zawołali – u nas by to nigdy nie przeszło i to nie tylko dlatego, Ĺźe prawo na to nie zezwala. U nas i prawo zezwala, i władza prawa zmieniać nie chce. To znaczy moĹźe by i chciała, ale – boi się. W związku z tym nie jest niczym chroniona, jest wystawiona na chłostanie i to po gołym ciele. To trwa juĹź od dawna i zaczyna zakrawać na masochizm. Cierpi nie tylko władza, moĹźe ona nawet najmniej, ale wszyscy normalni Polacy.

Leszek Sosnowski
WPiS

Jest to fragment artykułu, który w całości ukazał się w aktualnym numerze miesięcznika Wpis (5/2018).