Dodano: 16.12.18 - 11:43 | Dział: Krótko, celnie i na temat...

W teatrze i zagrodzie

Szanowni Państwo!

Nowoczesność mamy juĹź wszędzie, nie tylko w domu i obejściu, ale gdzie się nie ruszyć albo nawet nie ruszając się sprzed telewizora. Ostatnio Teatr Telewizji uraczył nas sztuką zatytułowaną „Generał”. Dla osĂłb nieprzywykłych jeszcze do takiej nowoczesności w teatrze i zagrodzie dawka ta mogła okazać się poraĹźająca. Spektakl był niewątpliwym przejawem tak zwanej sztuki wysokiej. Jej zrozumienie zarezerwowane zostało zapewne wyłącznie dla absolwentĂłw WyĹźszej Szkoły Gotowania na Gazie – podwĂłjnym zwłaszcza.

Dzieło skupia się głównie na przysłowiowych wdziękach Maryni w sensie dosłownym. Chodzi jednak nie o byle jakie wdzięki, a te samej pani generałowej J. Wątki poboczne to równy bełkocik o żarciu, chlaniu, plamach na ubraniu i innych sprawach do rymu.

Taką „kulturą” niewątpliwie zachwycimy świat i okolice. A kto wie czy, nawet nie samych unijnych dygnitarzy? W końcu nie o byle kogo tu chodziło, a o wybitnego komunistę. Niestety, brukselscy neokom uniści prawdopodobnie mają to w… głębokim powaĹźaniu, jak i inne wysiłki naszego rządu, zmierzające do przypodobania się im.

A moĹźe chodziło tu więc o „godne upamiętnienie” daty 13 grudnia 1981 roku? Jeśli „godne”, to na miarę „człowieka honoru”, ktĂłremu ten trud przywracania bolszewizmu w PRL i PRL-bis zawdzięczamy.

Pozdrawiam i do następnej soboty
Małgorzata Todd

KOMENTARZ DO FELIETONU

Ad. Policjanci i złodzieje 47/2018 (388

Szanowna Pani Małgorzato

Po przeczytaniu ostatniego zdania w Pani ostatnim felietonie - chciałoby się „polecieć” tekstem Brunera kierowanym do Klosa: „A jednak myślimy o tym samym”. Wydaje się, Ĺźe wielu PolakĂłw ma podobne refleksje i podobne dylematy. Najgorsze jest to, Ĺźe w dalszym ciągu nie wiemy na czym stoimy. JuĹź niejednokrotnie podnoszony przez nas problem – braku informacji w zakresie działań rządu tylko pogłębia ten stan wielkiej niewiadomej i związanej z nią frustracji, ktĂłra jest udziałem świadomej części naszych rodakĂłw. Ale jak Pani słusznie zauwaĹźa: czy jest inna alternatywa wyborcza? Jak na razie niestety – NIE. Najsmutniejsze jest to, Ĺźe na horyzoncie wydarzeń nie widać zwiastunĂłw zmiany takiego stanu rzeczy. Dlaczego tak się dzieje? Wiele razy zwracałam uwagę, Ĺźe nikt, ale to kompletnie nikt, z rządowych kreatorĂłw Ĺźycia kulturalnego i oświatowego nie zajmuje się sprawą budowy społeczeństwa świadomego, obywatelskiego i patriotycznego. JuĹź nie chcę tej kwestii podnosić bez końca, bo to wydaje się być wołaniem „na puszczy”. A dlaczego budowa takiego społeczeństwa jest tak bardzo waĹźna? Bo to właśnie ono jest w stanie wykreować nową jakość polityczną i to na tyle silną, by stworzyła struktury, ktĂłre stałyby się powaĹźną alternatywą dla naszej dwubiegunowej rzeczywistości. Trudno Ĺźeby kilkunastu entuzjastycznie nastawionych młodych ludzi o szlachetnych intencjach (zbierających się corocznie na pochodach 1.03 i 11.11) pociągnęło za sobą ten bezpostaciowy i bezwładny tłum, ktĂłry „nie czuje tematu”. To nad nim trzeba popracować (wiedzieli to juĹź dziewiętnastowieczni światli Polacy lansując potrzebę pracy organicznej) – to obecnie dla naszej narodowej egzystencji „być albo nie być”.

Serdecznie Panią pozdrawiam – Ewa Działa-Szczepańczyk

POLECAM




Teatrzyk Zielony Śledź


ma zaszczyt przedstawić sztukę pt.
WspĂłlny dom

Występują: Ona, On, Narrator.

Ona – Po ukończeniu gimnazjum w 1928 r. podjęłam studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, będąc tam jedyną kobietą. W 1934 r. przeniosłam się na studia ogrodnicze w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, ktĂłre ukończyła w 1938 r.

On – Przed wojną uczęszczałem do gimnazjum prowadzonego przez zakonmarianĂłw na warszawskich Bielanach.

Ona – Po zajęciu przez Polskę Zaolzia w paĹşdzierniku 1938 r., przeniosłam się wraz z rodziną do pasa przygranicznego, gdzie na zlecenie polskich władz organizowałam punkty sanitarne, wspomagałam uciekinierĂłw z Czechosłowacji i współpracowałam z wywiadem.

On – W 1939 wraz z rodziną przenieśliśmy się na Litwę, a po aneksji tego kraju przez ZSRR w 1940 zostałem zesłany na Syberię.

Ona – Po wybuchu II wojny światowej wrĂłciłam do majątku rodzicĂłw w Pawłowicach w powiecie grĂłjeckim, gdzie zmagazynowałam część broni wywiezionej z Warszawy oraz zorganizowałam rusznikarnię i druk fałszywych dokumentĂłw.

On – Po nieudanej prĂłbie dostania się do armii Andersa, ukończyłem szkołę oficerską w Riazaniu i zostałem skierowany do 2. Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego jako dowĂłdca plutonuzwiadu.

Ona – W 1940 r. zostałam zaprzysiężona do Związku Walki Zbrojnej. Współpracowałam z Biurem Informacji i Propagandy komendy warszawskiego okręgu AK, pisywałam do Biuletynu Informacyjnego. Gdy w 1942 r. Niemcy zarekwirowali majątek w Pawłowicach, zamieszkałam w Warszawie, współdziałając z jednym z oddziałów bojowych Kedywu.

On – Jako pomocnik szefa sztabu 5. Pułku Piechoty ds. zwiadu, przeszedłem szlak bojowy 1. Armii Wojska Polskiego.

Ona – Od końca 1943 r. kierowałam nowo utworzoną na obszarze warszawskim AK Komendą Społecznego Komitetu Antykomunistycznego – tzw. Departament „R”. W czasie powstania warszawskiego prowadziłam nasłuchy radiowe w trzech językach dla Komendy Głównej AK. Byłam teĹź łączniczką i sanitariuszką, w trakcie walk zostałam ranna.

On – W marcu 1946 roku aktywnie uczestniczyłem we wspĂłlnej akcji z UB iMO we wsi Hestynna koło Hrubieszowa gdzie aresztowano 10 aktywnych członkĂłw nielegalnej organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN) za kolportaĹź ulotek i proklamacji wrogich rządowi Polskiemu i Radzieckiemu.

Ona – Po wojnie początkowo ukrywałam się w miejscowości Świder pod Warszawą, a w listopadzie 1946 r. zbiegłam do Wielkiej Brytanii. Do Polski powrĂłciłam na krĂłtko w 1947 r. wraz ze zleconą mi misją kurierską. Pozostałam na emigracji, w latach 50-tych ukończyłam Szkołę Sztuk Pięknych w Londynie.

On – W latach 1950–1952 brałem udział w zajęciach dwuletniegoWieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu, ktĂłre ukończyłem z oceną bardzo dobrą.

Ona – Przez cały czas działałam aktywnie w organizacjach emigracyjnych. Zainicjowałam utworzenie Funduszu InwalidĂłw AK im. gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego, ktĂłrym kierowałam w latach 1949-95. Byłam wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego Koła AK w Londynie oraz redaktorką jego „Biuletynu Informacyjnego”. Dokumentowałam powstanie warszawskie, akcje AK i Szarych SzeregĂłw.

On – W 1956 awansowałem jako najmłodszy w korpusie oficerskim do stopnia generała; w paĹşdzierniku tego samego roku, jako jedyny polski generał, opowiedziałem się za pozostaniem marszałka Konstantego Rokossowskiego w LWP.

Ona – W latach 80. prowadziłam akcję propagandową i charytatywną na rzecz „Solidarności”, wygłaszając prelekcje po całej Wielkiej Brytanii.

On – Nie wiem kto to jest Ślepowron Glizdousty i co miałby wspĂłlnego z Wojskową Radą Ocalenia Narodowego.

Narrator – Co tych ludzi mogło łączyć? WspĂłlny dom? Właśnie! ChociaĹź nie, chodzi tu o Ĺźadną przenośnię. On po prostu zawłaszczył jej dom na Mokotowie, w ktĂłrym spokojnie sobie mieszkał aĹź do śmierci. Kim jest ona? To Halina Martinowa. A On? To zdrajca narodu polskiego nie wart by jego nazwisko wymieniać.

KURTYNA

.........................................................


GOŚCINNE WYSTĘPY
KotĂłw

.....................................................................................................
.....................................................................................................

Małgorzata Todd zaprasza na łamy kolejnego wydania KABARETU INTERNETOWEGO, gdzie moĹźecie Państwo przeczytać i obejrzeć całość. A jest to wielka uczta dla ducha i kompendium wiedzy z wielu dziedzin Ĺźycia, nie tylko POLITYKI: Apele, Petycje, Audiobooki, Ciekawe filmy na You Tube, Gościnne występy, Kącik Muzyczny, Zaułek Sztuki, Ogłoszenia ITD…

15 grudnia 2018 r. | Nr 48/2018 (389)