Dodano: 11.01.19 - 19:44 | Dział: Prosto z mostu

Z frontu wojny z Kościołem

Szanowni Państwo!


Święto Trzech KrĂłli kończy okres świąt BoĹźego Narodzenia w Kościele katolickim, toteĹź zaraz po nim następuje bolesny powrĂłt do rzeczywistości. W tym roku nawet wcześniej, bo kiedy przez ulice miast przechodziły orszaki Trzech KrĂłli, pani Barbara Nowacka przedstawiła manifest, otwierający nowy front w politycznej wojnie, jaka juĹź czwarty rok przetacza się przez nasz nieszczęśliwy kraj. Tak całkiem nowy to on nie jest, bo jeszcze przed BoĹźym Narodzeniem jego otwarcie zostało zwiastowane przygotowaniem artyleryjskim na odcinku pedofilii i obyczajowych skandali, w jakich rzekomo ma przodować katolickie duchowieństwo – ale manifest pani Barbary Nowackiej oznacza przejście do natarcia rĂłwnieĹź na tym odcinku frontu politycznej wojny. Byłby to juĹź trzeci front, bo pierwszy został otwarty na odcinku obrony demokracji, drugi – na odcinku obrony praworządności, no a trzeci – na odcinku walki z państwem wyznaniowym.

Ta walka z państwem wyznaniowym rozpoczęła się juĹź w 1990 roku, kiedy okazało się, Ĺźe pieniądze z Zachodu dopływają nie tylko kanałem kościelnym, ale i innymi, jeszcze wydajniejszym kanałami. ToteĹź zaraz wszyscy mądrzy, roztropni i przyzwoici, co to rozpoznają się po zapachu, a ktĂłrzy w latach 80-tych schronili się pod skrzydła Kościoła, by tam oddychać powietrzem wolności, na sygnał „Gazety Wyborczej” chĂłralnie zawyli ze zgrozy przed widmem „państwa wyznaniowego”, montowanego tu przez podstępnych „ajatollahĂłw”. Ta wojna niekiedy przygasała, ale tylko po to, by znowu rozpalić się jasnym płomieniem – w zaleĹźności od tego, czy Umiłowani PrzywĂłdcy potrzebowali wsparcia ze strony opinii katolickiej, czy teĹź nie. No a teraz pani Barbara Nowacka, ktĂłrą reĹźyser tubylczej politycznej sceny najwyraĹşniej forsuje na ikonę postępactwa, zaprezentowała cały plan „rozdziału Kościoła od państwa”, poczynając od odcinka finansowego. Pieniądze, zwłaszcza cudze, zawsze budziły niezdrowe zainteresowanie środowisk lewicowych, ktĂłre bardzo pragną cudzego dobra nawet w sytuacji, gdy juĹź niewiele go ludziom pozostało. Widać tedy, Ĺźe walka z Kościołem staje się sztandarowym hasłem postępactwa, pod ktĂłrym podpisują się rĂłwnieĹź folksdojcze, jako Ĺźe z punktu widzenia Naszej Złotej Pani, pozbawienie narodu polskiego wszelkiego przywĂłdztwa jest sprawą najwyĹźszej wagi. Zresztą nie tylko jej – bo w roku, w ktĂłrym sekretarz Stanu USA będzie składał Kongresowi StanĂłw Zjednoczonych sprawozdanie, jak Polska realizuje Ĺźydowskie roszczenia majątkowe, lepiej będzie odciąć PolakĂłw od wszelkiego przywĂłdztwa, by tym łatwiej przekształcić go w tak zwany „nawĂłz histrorii”. Otwartym tekstem wspomina o tym pan Jan Hartman, Ĺźe nie chodzi o to, by jakoś na nowo ułoĹźyć stosunki państwa z Kościołem, tylko o to, by Kościół nie miał w Polsce Ĺźadnej władzy. Czegóş innego mogliby sobie Ĺźyczyć nasi okupanci, kiedy juĹź Stany Zjednoczone zaczną wymuszać na Polsce spełnianie Ĺźydowskich roszczeń? Pan Hartman juĹź wiele razy pokazał, Ĺźe szczerość wyprzedza u niego i to znacznie, wszelkie inne zalety, ale to dobrze, bo dzięki temu moĹźemy lepiej zrozumieć, co nam tutaj starsi i mądrzejsi szykują.

O ile Nasza Złota Pani, oraz kandydaci na naszych okupantĂłw widzą w rozpętaniu wojny z Kościołem waĹźne narzędzie swojej polityki, o tyle pani Barbara Nowacka, czy inni Umiłowani PrzywĂłdcy z obozu zdrady i zaprzaństwa rozpętują tę wojnę z poczucia bezradności. Trudno bowiem oczekiwać, Ĺźe pani Nowacka, czy teĹź taki tęgi mąż stanu, jak pan Grzegorz Schetyna, potrafi wymyślić proch, to znaczy – przedstawić jakiś dorzeczny pomysł na państwo. JuĹź na pierwszy rzut oka widać, Ĺźe to niemoĹźliwość pierwotna i obiektywna, a w tej sytuacji najłatwiejszym i zarazem najskuteczniejszym sposobem emocjonalnego rozhuśtywania tubylczej opinii, a zwłaszcza trzeciego juĹź pokolenia partyjnych i ubeckich dynastii, jest szczucie na Kościół katolicki. Wprawdzie wielu ludzi nie uwaĹźa takiego na przykład pana Bartłomieja Sienkiewicza za potomka ubeckiej dynastii, ale stare kiejkuty musiały mieć jakiś waĹźny powĂłd, wysuwając go na stanowisko ministra spraw wewnętrznych, więc nic dziwnego, Ĺźe i on wtĂłruje pani Nowackiej, by „ostatecznie” rozwiązać sprawę dochodĂłw polskiego Kościoła. Nietrudno się domyslić, na czym takie ostateczne rozwiązanie miałoby polegać. Jeszcze na przełomie XIX i XX wieku, podczas walki z Kościołem we Francji, Ăłwczesny premier Combes, nawiasem mĂłwiąc, były ksiądz, zadekretował rejestrację przedmiotĂłw kultu, co opinia katolicka nie bez powodu odczytała jako wstęp do konfiskaty. NajwyraĹşniej stare kiejkuty, ktĂłrym interesy idą znacznie gorzej, niĹź mordowanie „wrogĂłw ludu”, liczą na to, Ĺźe na tej wojnie z Kościołem znowu się obłowią, moĹźe nawet lepiej, niĹź na aferze Funduszu Obsługi ZadłuĹźenia Zagranicznego.



Stanisław Michalkiewicz
10 stycznia 2019 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza z cyklu „Myśląc Ojczyzna” jest emitowany w Radiu Maryja w kaĹźdą środę o godz. 20.50. Komentarze nie są emitowane podczas przerwy wakacyjnej w lipcu i sierpniu.