Dodano: 03.06.19 - 12:53 | Dział: Prosto z mostu

A GDZIE TU POLSKA?

A GDZIE TU POLAK?



Mimo twierdzeń, Ĺźe są na najwyĹźszym poziomie, stosunki polsko-Ĺźydowskie nigdy po 1989 roku nie były normalne, lecz zafałszowane. Dlaczego? Bo po stronie polskiej określają je ludzie niepolskiego pochodzenia. Jeśli na temat tych stosunkĂłw odbywają się jakieś debaty, to biorą w nich udział prawie zawsze te same osoby, o takim samym pochodzeniu, zawsze proponowane przez stronę Ĺźydowską, i zawsze rozmawiające na tematy wysuwane przez stronę Ĺźydowską. Przyglądając się uczestnikom takiego dialogu, moĹźna odnieść wraĹźenie, Ĺźe wśrĂłd prawie 40-milionĂłw PolakĂłw i 20 milionowej Polonii nie ma nawet kilku osĂłb, ktĂłre mają coś do powiedzenia w tej sprawie. Stosunki te opanowali całkowicie związani z formacją „Gazety Wyborczej” politycy, dziennikarze, naukowcy, pisarze, a tzw. dialog polsko-Ĺźydowski, uwzględniwszy skład narodowościowy biorących w nim udział po obu stronach, stał się jawnie dialogiem Ĺźydowsko-Ĺźydowskim. Przykład – pierwszy po 89 panel dyskusyjny między „Ĺťydami i Polakami” zwołany w siedzibie francuskiego Senatu, stronę polską reprezentują: Adam Michnik i Dawid Warszawski. To samo w stosunkach polsko-amerykańskich, ktĂłre dziś jawnie stały się stosunkami Ĺźydowsko-Ĺźydowskimi. I tu pytanie - czy polski rząd, jak jakiś afrykański kacyk, musi zdawać się (w dodatku za opłatą) na Ĺźydowskich pośrednikĂłw, ktĂłrych interes jest zawsze inny od naszego? Czy jest normalne, Ĺźe będąc pod Ĺźydowskim atakiem, wynajmuje Ĺźydowskich pośrednikĂłw podpowiadających, jak ma się zachować w czasie tego ataku? Polakom wmĂłwili, Ĺźe bez ich pośrednictwa się nie obejdzie. AmerykanĂłw zapewnili, Ĺźe tylko oni mogą skutecznie reprezentować amerykańskie interesy w Polsce. Tak nie potrafił zachwalać swego kramu nawet najbardziej cwany handełes z przedwojennych warszawskich Nalewek. I w ten sposĂłb, dzięki polskim (i amerykańskim) frajerom biznes dialogowania się kręci, a nawet sze krenci. Wielce przy tym zabawnie z perspektywy nowojorskich ĹťydĂłw wyglądać musi, Ĺźe i władza i opozycja w Polsce „na wyścigi” konkurują o ich względy przy pomocy Ĺźydowskich pośrednikĂłw. Temat drążyć moĹźna innym pytaniem: Jakim trzeba być idiotą i zaprzańcem, Ĺźeby wybierać w Ameryce na pośrednika nie lobby polskie, czyli Polonię, ale lobby Ĺźydowskie? Nasz rząd robi wszystko, aby Polonia nie odgrywała jakiejkolwiek roli politycznej, zamiast lobby polonijne wzmacniać, niszczy je lub kaĹźe działać jak drugie lobby Ĺźydowskie.

Tak się dzieje od dawna. Po 1945 r. to oni podjęli się roli u Stalina pośrednikĂłw w trzymaniu za gardło polskiego Ĺźywiołu. Kiedy Reagan szukał sposobĂłw dotarcia z dolarową pomocą do opozycji w Polsce, na pośrednikĂłw zgłosił się Mosad, odkurzył stare kontakty z czasĂłw Bermana i wziął się za wspomaganie opozycjonistĂłw, tyle tylko Ĺźe... „swoich”. Dalej, juĹź po stanie wojennym i Magdalence, wszystko poszło jak z płatka. I tak etniczna korporacja „pośredniczy” do dziś, dialogując sama z sobą. Broniąc przy tym uporczywie i zawzięcie wyłączności na to pośrednictwo oraz monopolu na wszelkie kontakty z zagranicą, i to bez względu na to, kto w Polsce jest przy władzy. Są przy tym niezwykle elastyczni – dzisiaj mogą być socjaldemokratami, jutro chadekami, pojutrze mniejszością niemiecką, albo frakcją kaszubską. Najpierw byli za komunizmem i komunizmu bronili torturując polskich patriotĂłw, potem przeciwko niemu konspirowali, a w 1989 r. raptem ogłosili, Ĺźe antykomunizm jest największą podłością. Najpierw wojowali z Bogiem, potem nie sposĂłb ich było wyprosić z zakrystii, a dziś raptem ogłosili, Ĺźe Kościół zmierza do pedofilskiej dyktatury. Wyczyny propagandowe polskich komunistĂłw z Marca 68 r., uznali za najbardziej haniebny rozdział w historii. Wyczyny ich antenatĂłw w latach 1944-56, to jest mordowanie tysięcy PolakĂłw, uznali za przejaw „tragicznych dylematĂłw intelektualnych polskiej lewicy”. Odzyskanie przez Polskę niepodległości zostało czymś strasznie zapaprane. PolakĂłw pozbawiono radości ze zwycięstwa. To tak jakby Wielkiemu Mistrzowi KrzyĹźackiemu, ktĂłry przeĹźył bitwę pod Grunwaldem dać rezydencję na Wawelu i honorowy tytuł „Wielkiego Polaka”, zaś Zbyszko z Bogdańca ścigać po sądach za nazwanie owego Wielkiego Mistrza psem.

Strasznie dziwne to dialogowanie polsko-Ĺźydowskie. Dialog wymaga bowiem dwĂłch stron. Tymczasem gdy spojrzeć na przebieg tego „dialogu”, gdy wziąć do ręki listę jego uczestnikĂłw, to nie sposĂłb doszukać się tam strony polskiej. Bo rĂłwnieĹź w imieniu PolakĂłw wypowiadają się osobnicy pochodzenia Ĺźydowskiego, i to tacy, ktĂłrzy przy innych okazjach demonstrują swą Ĺźydowskość. Z etnicznymi niewątpliwie Ĺťydami „ścierają się” w tych dyskusjach niemal zawsze krajowi adwokaci Ĺźydowskiego nacjonalizmu, kooperanci w produkcji antypolskich oszczerstw. I nikomu nie przychodzi do głowy, by uczciwie uściślić na samym początku, z jakiej pozycji się wypowiada. A moĹźna by to naprawić prostym zabiegiem językowym: nie nazywać tego dialogiem polsko-Ĺźydowskim, lecz dialogiem Ĺźydowsko-Ĺźydowskim. MoĹźna by teĹź domagać się, aby wyszli z ukrycia, aby zaczęli działać jawnie, aby zachowywali się wobec Polski jak zachowują się Ĺťydzi amerykańscy wobec Ameryki, to jest stworzyli swoje odrębne jawne lobby i nazywali je lobby Ĺźydowskim, Ĺźeby ilekroć reprezentują interesy Ĺźydowskie, czynili to z otwartą przyłbicą, Ĺźeby organizacja Ĺźydowska lub gazeta Ĺźydowska (stojąca w konfliktach między Ĺťydami i Polakami zawsze po stronie ĹťydĂłw i upatrująca dobro Polski głównie w tym, Ĺźeby rządzili nią Polacy Ĺźydowskiego pochodzenia) nie mogła w nieskończoność wypierać się tego. Wyraz „Ĺźydowski/Ĺźyd” musi wrĂłcić do polskiego słownictwa. Nie jako obelga, ale jako informacja - po prostu.

Polscy Ĺťydzi mają święte prawo do tego, Ĺźeby posiadać własne, odrębne interesy, Ĺźeby o nie zabiegać, Ĺźeby mieć własną gazetę (a nie Ĺźydowską gazetę dla PolakĂłw), własną reprezentację w Sejmie. Tylko gdzie kto kiedy w „Wyborczej” czytał artykuł domagający się wystawienia Ĺźydowskich kandydatĂłw w wyborach? Nikt nigdy, bo Michnik nie chce w Sejmie reprezentacji polskich ĹťydĂłw. Nie chce, bo to by wprowadziło w stosunki między Polakami a Ĺťydami jasne reguły współdziałania, a on jasnych reguł boi się jak ognia. Bo tylko w atmosferze konspiracji moĹźliwa jest sytuacja, Ĺźe warszawski polityk w Nowym Jorku podaje się za Ĺťyda, w Warszawie za Polaka, i twierdzi Ĺźe reprezentuje i lewicę i prawicę i centrum, całą Polskę po prostu, od Tatr aĹź po Bałtyk. Są przekonani, Ĺźe trzeba odebrać wszystkim poza nimi prawo do zabierania głosu. Znają tylko jedną metodę dialogowania z nieprzyjazną formacją – całkowita anihilacja. A jaki jest ich najczęściej uĹźywany wyraz? „Tolerancja”. Polskie społeczeństwo traktują jako niebezpieczną, wrogą antysemicką dzicz, ktĂłrą naleĹźy zamknąć w getcie. A jaki jest ich drugi, najczęściej uĹźywany wyraz? „Antysemityzm”. Produkują wymierzone przeciw Polsce i przeciw Polakom nacjonalistyczne i rasistowskie oszczerstwa. A z czymĹźe to bez przerwy wojują? Z „nacjonalizmem”. Strach przed Polakami, powoduje, Ĺźe wszystko, co moĹźe Polakom szkodzić, staje się mniejszym złem. Od endeckiej zarazy lepsza jest niewola niemiecka i okupacja ruska. Niech rządzą Polską z Moskwy, Berlina, Brukseli, nawet Teheranu, byleby nie rządzili nią ci z Ciemnogrodu.

Dlaczego tak się dzieje? Takie pytanie ciśnie się na usta, gdy po raz kolejny słyszymy, Ĺźe Ustawa 447 nas nie dotyczy. PowĂłd jest prosty – w urzędach do tego powołanych głos mają ci sami, ktĂłrzy w Ameryce wytwarzają kłamstwa o „polskich obozach”. I pytać trzeba: Czy od przedstawiciela mniejszości narodowej moĹźna oczekiwać obrony polskiego interesu narodowego? Czy u borykającego się z kryzysem toĹźsamości etnicznej nie dojdzie do konfliktu lojalności? Czy członek diaspory Ĺźydowskiej powinien być w polskim urzędzie pełnomocnikiem ds. kontaktĂłw z diasporą Ĺźydowską na świecie? Czy Ĺťyd powinien zajmować się stosunkami z Izraelem? Czy Niemiec powinien działać na odcinku niemieckim, na rosyjskim – Rosjanin, na chińskim – Chińczyk? Czy wydziałem wschodnim Agencji Wywiadu musi kierować Ukrainiec? I wreszcie, czy w MSZ nad stosunkami z diasporą polską pieczę sprawować musi członek diaspory Ĺźydowskiej? Dzieci i wnuki sowieckich agentĂłw i stalinowskich oprawcĂłw, wierni kamraci Kiszczaka, wyselekcjonowani przez Geremka i poleceni przez Urbana - oto antenaci dyplomatycznej elity III RP. Wszyscy dobrze się znają, wspierają, tworzą jednolitą, silnie zintegrowaną wielopokoleniową sitwę. I tu pytanie: Czy gdyby za granicą reprezentowali nas Polacy kierowani poczuciem narodowej dumy, ludzie inni niĹź mentalni spadkobiercy kominternowskich funkcjonariuszy propagandy, świadomie wchodzący w układy z antypolskimi kręgami na szkodę Rzeczypospolitej, byłoby naszym wrogom tak łatwo sięgać po amunicję antypolonizmu? Nie tylko ludzie do obsługi dialogu polsko-Ĺźydowskiego powinni być inni. Inna teĹź powinna być jego formuła. Bo z jednej strony mamy tupet, arogancję, upokorzenia, oskarĹźenia, a z drugiej bezradną obronę, chowanie głowy w piasek, potulność, nieustanne bicie się w piersi i tchĂłrzliwe merdanie ogonkiem. Przy czym obserwując występy „ekspertĂłw” od dialogu polsko-Ĺźydowskiego za granicą ma się wraĹźenie, Ĺźe to ludzie inni, niĹź ci ktĂłrych znamy z Polski - u nas silni, aroganccy; za granicą mali, nieśmiali, zakompleksieni.

Był sobie niegdyś pewien dyplomata. Gdy był w rządzie głównym doradcą „premiera 1000-lecia z miasta GorzĂłw” pojawiły się informacje, Ĺźe pracuje dla organizacji Ĺźydowskich w USA, domagających się od Polski miliardowych odszkodowań. Gdy usunięto go z tej funkcji, szczegĂłlny Ĺźal wyraził Światowy Kongres ĹťydĂłw, ktĂłry w specjalnym oświadczeniu wygadał się, Ĺźe dyplomata pracował nie dla polskiego rządu, ale na korzyść organizacji Ĺźydowskich. Dowiedzieliśmy się teĹź, Ĺźe w negocjacjach pomiędzy polskim rządem a Ĺťydowską Komisją Roszczeniową miał być gwarantem doprowadzenia do szybkiej zgody na odszkodowania. Ciekawa była teĹź zawarta w komunikacie wzmianka, dlaczego odszkodowaniami zajmował się tak gorliwie - „jego ojciec, był głową polskiej społeczności Ĺźydowskiej w czasach komunizmu”. Obrazu dopełniło to, Ĺźe był współzałoĹźycielem Ĺźydowskiej loĹźy masońskiej SynĂłw Przymierza. Później zostaje „ambasadorem wszystkich PolakĂłw” w Waszyngtonie, czyli tam gdzie głównym zadaniem dyplomaty powinno być przeciwdziałanie angaĹźowaniu się administracji amerykańskiej w kwestie roszczeń organizacji Ĺźydowskich i dawanie temu właściwego odporu. W jaki sposĂłb czynił to? Wobec kogo przewaĹźało poczucie lojalności? PrzecieĹź LoĹźa B nai B rith Polin, ktĂłrej był załoĹźycielem, uwaĹźa za główny cel swej działalności „promowanie interesĂłw Izraela”!

Za czasĂłw Schnepfa, bo to o niego chodziło, rzecznikiem ambasady RP w Waszyngtonie i tym samym „medialną” twarzą Polski w Ameryce był pochodzący z rodziny przedwojennych rewolucjonistĂłw Rafał Perl. Jego Ĺźona Anna Perl miała posadę w wydziale politycznym Ambasady. Gdy przypomnimy, Ĺźe konsulem generalnym w Nowym Jorku została Ewa Junczyk-Ziomecka, wcześniej dyrektor w Muzeum Polin i etatowa semitka w Kancelarii Lecha Kaczyńskiego, a w Los Angeles Mariusz Brymora, wcześniej zasłuĹźony w zwalczaniu prezesa Edwarda Moskala konsul w Chicago, a później dyrektor w Departamencie Dyplomacji Publicznej MSZ odpowiedzialnym za karygodną pasywność wobec ofensywy antypolonizmu na świecie – to jasnym stało się, Ĺźe stosunki polsko-amerykańskie KTOŚ podmienił na stosunki z diasporą Ĺźydowską. Tymczasem – z notatki ujawnionej przez Stanisława Michalkiewicza dowiadujemy się, kto dziś w imieniu Polski zajmuje się negocjacjami z „przemysłem Holokaustu” - wszyscy byli podwładni Schnepfa z czasĂłw, gdy był ambasadorem w Waszyngtonie.

Róşne były (i są) kryteria doboru ludzi mających w załoĹźeniu bronić polskich interesĂłw, tj. pośredniczyć w kontaktach PolakĂłw ze światem zewnętrznym. Ministrem został syn rabina, po nim syn NKWD-zisty Wołodia Cimoszewicz, a po nim brytyjski agent, mąż swojej Ĺźony, ktĂłra była dyrektorem w instytucji szpiegostwa gospodarczego służącej operacjom kapitałów Ĺźydowskich. Jeszcze inny miał podwĂłjne obywatelstwo, a zatem zobowiązanie do podwĂłjnej lojalności, a u wszystkich związek z polskością sprowadzał się do miejsca zamieszkania „w tym kraju”. Zdziwienia nie budzą groteskowe sytuacje, gdy raport, notatkę, szyfrogram takiego dyplomaty czyta się jak dokument sporządzony przez obce państwo czy obcą ambasadę. W korespondencji dyplomatycznej uderza bardzo dziwna maniera uĹźywania w miejsce „polski”, słów „nasz, nasi”, a w miejsce Polska „ten kraj”. I tak nagminnie mieliśmy (i mamy): nasz minister, nasza ambasada, nasz radca Minc, nasz ambasador Schnepf. Przy czym, ferajna ta była w takim stopniu nasza jak w sformułowaniu „Wyborczej” o „naszym kościele katolickim”. Słownictwo słownictwem, gorzej jednak, Ĺźe oddaje wiernie zawłaszczenie dyplomacji przez jedną opcję etniczną.

Czy z podejściem PiS do Ukrainy nie ma nic wspĂłlnego wiceprezes tej partii, Ukrainiec z Przemyśla? Czy powodem tego, Ĺźe pion śledczy IPN nie osądził ani jednego zbrodniarza UPA, a skazanych rezunĂłw zaliczył w poczet osĂłb „represjonowanych przez PRL ze względĂłw politycznych”, nie jest to, Ĺźe wiele stanowisk w IPN poobsadzano Ukraińcami? Czy tak „ospałe” badanie akt katyńskich i nieśmiałe rozliczanie stalinowskich zbrodniarzy, nie ma związku z tym, Ĺźe w aktach IPN przewijają się nazwiska protoplastĂłw rządzącej Polską elity? Pytania takie prowokują do snucia teorii spiskowych – Ĺźe łatwo nakłonić dyplomatę do działania na korzyść innego państwa, a nawet szkodzenia krajowi, w ktĂłrym pomieszkuje. Prowokują teĹź do ocen – są „polscy” tylko dlatego, Ĺźe tu mieszkają, a w istocie stanowią mniejszość nie bez powodu nazwaną przez Stefana Ĺťeromskiego „krajowymi cudzoziemcami”. Uderza, Ĺźe nikt z wypowiadających się na temat kadr MSZ, czy to ze strony szczeropolskiej (licencja ks. prof. Czesława S. Bartnika), czy to obozu kosmopolitĂłw nie wymienia czynnika narodowościowego. MĂłwi się i pisze niemal o wszystkim, o wykształceniu, o przeszłości partyjnej, preferencjach seksualnych, współpracy z SB, o tym kiedy korzystał z ukraińskiego burdelu w Przemyślu, ale nie ma słowa o narodowości ocenianego. Pisze się o lobby rosyjskim, spekuluje o lobby związanym ze słuĹźbami, ale nikt nie śmie powiedzieć słowa o etnicznej jaczejce. W USA jest oczywiste, Ĺźe opinia publiczna zna pochodzenie ludzi, ktĂłrzy rządzą, ktĂłrzy w jakikolwiek sposĂłb decydują o losach AmerykanĂłw. Prześwietla się kaĹźdego, nie wyłączając kierowcy ministra. Tam tak – w Polsce niekoniecznie. Tu dla ludzi, ktĂłrzy swymi mackami opanowali państwo, wszelkie pytania o narodowość, o pochodzenie etniczne są ohydnym „grzebaniem w Ĺźyciorysach”. A prawda o tym, kto rządzi, wprost poraĹźa.
Temat drążyć moĹźna jeszcze innymi pytaniami: Czy w Muzeum Polin, instytucji Państwa Polskiego utrzymywanej przez podatnikĂłw w 90 procentach polskiego pochodzenia, muszą być zatrudnieni wyłącznie Ĺťydzi? Dlaczego stronie polskiej w tzw. Polsko-Rosyjskiej Grupie do Spraw Trudnych, czyli w jedynym w ostatnich latach forum dialogu polsko-rosyjskiego współprzewodniczył przez lata Adam Daniel Rotfeld, a dialog nabrał absurdalnego i patologicznego charakteru? Czy dyrektorem Ośrodka StudiĂłw Wschodnich musi być Adam Eberhardt? Dlaczego POLSKA Akademia Nauk finansuje konferencję naukową w ParyĹźu, gdy udział w niej bierze ze strony polskiej J.T.Gross? Takie działania są przy tym niezwykle skuteczne, bo Gross za granicą występuje jako „polski naukowiec” i szkaluje nas za granicą jako... Polak. I daje argument oszczercom: tak mĂłwią „polscy naukowcy” i „polscy dziennikarze”, bo tak jest powiedziane w „polskim filmie” zrobionym przez „polskiego reĹźysera”. Świat lubi zarzucać nam antysemityzm, ale jeszcze bardziej lubi, gdy głośno mĂłwią o tym Polacy, a szczegĂłlnie „Polacy” powiązani z „Wyborczą”.

Temat drążyć moĹźna jeszcze innym pytaniem – Dlaczego podczas nowelizacji ustawy o IPN „eksperci” od dialogu polsko-Ĺźydowskiego zdradzili, gdy brali udział w szczegółowo zaplanowanej machinacji, wiedząc, iĹź celem działań Izraela nie była bynajmniej „prawda historyczna”, lecz grabieĹź polskiego mienia? Zdradzili takĹźe dlatego, bo przekonali polskich idiotĂłw dyplomatycznych, Ĺźe w całej sprawie chodzi tylko o karanie za „polskie obozy”. Tymczasem nawet dureń widzi, Ĺźe zmiana przecinka w ustawie nie ma Ĺźadnego znaczenia, Ĺźe Ĺťydzi nie boją się karnych paragrafĂłw, bo mają w Polsce immunitet absolutny i Ĺźaden nie został skazany nawet za miliardowy przekręt, a cóş dopiero za „naukowe” badania holokaustu. Przy okazji pokazali, Ĺźe była to tylko kolejna odsłona dialogu Ĺźydowsko-Ĺźydowskiego, i Ĺźe „walka o Polskę” to w istocie dywersja lobby Ĺźydowskiego, w ktĂłrej bierze udział Zakon SynĂłw Przymierza in corpore, no i zasłuĹźeni weterani demokracji ludowej z czasĂłw Marca 68, a nawet z czasĂłw demokraty Bermana, Ĺźe chodziło o licytację, kto da więcej i osadzenie przy władzy ludzi, ktĂłrzy szybko zaspokoją Ĺźydowskie roszczenia.

Nie jest sztuką odróşnić politykę polską od niepolskiej polityki prowadzonej przez jawnych wrogĂłw. Problem zaczyna się tam, gdzie musimy odróşnić politykę polską od polityki tych, ktĂłrzy działają przeciw nam skrycie, ktĂłrzy nam Ĺşle Ĺźyczą, dla ktĂłrych los Polski jest zupełnie obojętny. Polsce nie zagraĹźa dziś Rosja, nie zagraĹźają teĹź Niemcy. Polsce zagraĹźa zanik poczucia narodowego krajowej elity, jej przekupność. Nowojorscy Ĺťydzi sami nie ograbią nas z mienia. Niemcy nie odbiorą nam Ziem Odzyskanych. Znajdą się natomiast „krajowi cudzoziemcy”, ktĂłrzy to mienie i te ziemie oddadzą Ĺťydom, Niemcom albo Chińczykom. I w tym temacie patriotyczni publicyści mają nieograniczone pole do popisu. Bo gołym okiem widać, Ĺźe coś jest w powietrzu, Ĺźe coś się czai, i Ĺźe pora powiedzieć o tym Polakom.

Od lat widzimy przypadkowe miernoty, ktĂłrzy zostają premierami. Widzimy ludzi gardzących polskimi interesami, kupczących pozycją Polski w świecie, dla ktĂłrych jedynym celem jest utrzymanie się przy władzy. „Jest wyjątkowo mściwy. Jest rudy i mściwy”; „Kupią, sprzedadzą, zdradzą, zniszczą”- tak w 2014 r. towarzysze partyjni opisali w mokotowskiej knajpie premiera i jego rząd. W dzisiejszej Polsce toczy się jedna wielka wojna i mnĂłstwo potyczek. Fronty krzyĹźują się, krzyĹźują się obce wpływy. A na te wpływy wystawiona jest elita polityczna, czołobitna wobec obcych, w dodatku uwikłana w agenturalną działalność w przeszłości. Czy elita, ktĂłrą moĹźe nastraszyć nowojorski Ĺťyd lub przekupić pierwszy lepszy fagas jest zdolna do obrony polskich interesĂłw w obliczu potężnych i wyrafinowanych naciskĂłw? Polska potrzebuje dziś elit niepodatnych na obce wpływy, nieprzekupnych, upartych, takich, ktĂłrzy nie wyślą wiernopoddańczej depeszy do Netanjahu czy Putina, nie ustąpią Niemcom w zamian za posadę w Brukseli, nie dadzą się zastraszyć, a w rozmowach z Trumpem będą pamiętać, Ĺźe nie jesteśmy ktĂłrymś tam stanem USA, Ĺźe naszych wrogĂłw nic nie dzieli, Ĺźe przyjaciele naszych sojusznikĂłw nie zawsze są naszymi przyjaciółmi oraz Ĺźe przy dobieraniu sobie przyjaciół moĹźna obejść się bez pomocy nieprzyjaciół. Inne dziś mamy uwarunkowania geopolityczne, ponadczasowa jest jednak doktryna Romana Dmowskiego, ktĂłra głosi, Ĺźe Polska moĹźe się układać z kaĹźdym na arenie międzynarodowej, z kaĹźdym państwem i kaĹźdą organizacją. Jednak z ośrodka, ktĂłry wytwarza polską myśl polityczną, naleĹźy wypchnąć wszelkie wpływy zewnętrzne, uzaleĹźnienia agenturalne, ideologiczne, finansowe.

Krzysztof Baliński