Dodano: 15.12.19 - 20:19 | Dział: Prosto z mostu

„Bogini” na BoĹźe Narodzenie

„Wielkie święto dziś u Gucia” - to znaczy – u „wszystkich” , bo „my wszyscy” zachwycamy się panią Olgą Tokarczuk, ktĂłra właśnie dostała ubiegłoroczną Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. A zachwycamy się „wszyscy” , bo taki jest rozkaz, więc kto się nie zachwyca, to jest albo odraĹźającym prymitywem, a prawdopodobnie – faszystą, a nawet świętokradcą. Ĺťe „faszystą”, to rzecz oczywista, bo tylko faszysta moĹźe nie zachwycać się panią Olgą Tokarczuk, ktĂłra przecieĹź napisała „Księgi Jakubowe”, co to – tylko patrzeć – jak zostaną nagrodzone rĂłwnieĹź w Ameryce – bo podobno i tam padły juĹź rozkazy. A do tego dochodzi jeszcze świętokradztwo. Taki wniosek moĹźna, a nawet koniecznie trzeba wyciągnąć z apologetycznego artykułu pani red. Katarzyny Skrzydłowskiej-Kalukin, ktĂłra po wysłuchaniu przemĂłwienia Nagrodzonej napisała, Ĺźe „Ona była boginią”. To ładnie, Ĺźe pani redaktor tak panią Olgę Tokarczuk chwali, zwłaszcza, Ĺźe taki jest rozkaz – ale nawet jak się chwali, to trzeba uwaĹźać, Ĺźeby nie przechwalić. Bardzo dobrym przykładem takiego przechwalenia jest tytuł „Geniusza Karpackiego” , jakim został udelektowany rumuński pierwszy sekretarz Mikołaj Ceaucescu, u progu transformacji ustrojowej rozstrzelany razem z Ĺźoną Eleną. Bo z jednej strony niby „geniusz”, ale z drugiej – tylko „karpacki”, zatem jakiś taki prowincjonalny, moĹźna by powiedzieć – parafiański - gdyby taki przymiotnik pasował do pierwszego sekretarza Rumuńskiej Partii Komunistycznej. Nie da się ukryć, Ĺźe tytuł „Geniusza Karpackiego” moĹźna by uznać za rodzaj zakamuflowanego, wyrafinowanego szyderstwa – podobnie jak tytuł „bogini” - jakim panią Tokarczuk udelektowała pani redaktor Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin. Niby „bogini” - ale tylko jednodniowa, niczym jętka jednodniĂłwka. Jestem oczywiście pewien, Ĺźe pani redaktor chciała jak najlepiej, zwłaszcza, Ĺźe był stosowny rozkaz, ale właśnie przy takich okazjach ryzyko przechwalenia jest bardzo duĹźe. A przecieĹź nie jest to pochwała jedyna, bo panią Tokarczuk chwalą wszyscy, a kaĹźdy na swĂłj sposĂłb. Na przykład bojownicy z globalnym ociepleniem są zachwyceni, Ĺźe wyjaśniła przyczyny nadejścia małej epoki lodowcowej. Oto roślinność, wybujała w następstwie globalnego ocieplenia, pochłonęła wielkie ilości dwutlenku węgla, osłabiając efekt cieplarniany. Zrobiło się zimno dlatego, Ĺźe było ciepło, no i wtedy, zamiast rolnictwa, zaczęto „rozwijać handel i przemysł” . No a przemysł – wiadomo: emituje gazy cieplarniane, co powoduje globalne ocieplenie i w rezultacie „świat umiera” , a na domiar złego „my tego nie zauwaĹźamy”. Słowem – i tak Ĺşle i tak niedobrze; jak się rozwija przemysł, to robi się ocieplenie, w następstwie ktĂłrego bujnie rozwija się roślinność, pochłania dwutlenek węgla i robi się zimno, więc nie ma innej rady, jak znowu rozwijać „handel i przemysł” , no ale od przemysłu robi się przecieĹź globalne ocieplenie – i tak w kółko Macieju. Od razu widać, Ĺźe „świat umiera” - ale czy my naprawdę tego nie zauwaĹźamy? Myślę, Ĺźe aĹź tak Ĺşle to nie jest, bo przypominam sobie, jak w roku 1971, kiedy pani Olga Tokarczuk miała zaledwie 9 lat, a partia raczej mobilizowała wszystkich do walki klasowej, poĹźyczała od kapitalistĂłw cenne dewizy i budowała fabryki, od ktĂłrych wprawdzie przybywało gazĂłw cieplarnianych, ale wtedy rozkazy były inne, bo chodziło o to, by „Polska rosła w siłę, a ludzie Ĺźyli dostatniej” - więc przypominam sobie, jak to właśnie w roku 1971 wpadło mi w ręce pismo „StraĹźnica” , wydawane przez ŚwiadkĂłw Jehowy. Numer otwierał artykuł, a na początku było następujące zdanie: „Świat nasz zmierza ku katastrofie – jak powiedział pewien Murzyn z Atlanty.” Okazuje się, Ĺźe ten „Murzyn z Atlanty” wszystko przewidział juĹź wtedy, ale skoro juĹź pani Tokarczuk dostała Nagrodę Nobla, to nie wypada odbierać jej palmy pierwszeństwa, zwłaszcza Ĺźe jest rozkaz, by się zachwycać i w ogĂłle.

Tymczasem, gdy my się tu zachwycamy, narasta kryzys w wymiarze sprawiedliwości. Okazuje się, Ĺźe sędziowie zasiadający w „nadmiernie upolitycznionej”, a przez to „niedostatecznie niezaleĹźnej” Krajowej Radzie Sądownictwa, jak gdyby nigdy nic rekomendują panu prezydentowi nowych sędziĂłw do mianowania. Pani Małgorzata Gersdorf upomniała sędziĂłw Izby Dyscyplinarnej, by wzięli sobie na wstrzymanie, bo rzeczywiście – kto to widział, „Ĺźeby szlachtę przed sądy pozywały chłopy”? Zwłaszcza szlachtę nobilitowaną przez prezydentĂłw, a zwłaszcza pana Aleksandra Kwaśniewskiego, ktĂłry przecieĹź najlepiej wiedział, kogo nobilitować, a kogo nie, czy przez faworyta Wojskowych SłuĹźb Informacyjnych, pana Bronisława Komorowskiego – ktĂłra doskonale funkcjonuje rozsławiając imię Polski całym świecie nie tylko za sprawą literatury, ale i sędziowskiej niezawisłości. Cały świat zazdrości nam pięknych wyrokĂłw, zwłaszcza tych zaocznych, więc rzeczywiście – Izba Dyscyplinarna jest tu pogrzebna, jak psu piąta noga. Cóş jednak będzie, jeśli sędziowie Izby Dyscyplinarnej nie posłuchają upomnienia pani Gersdorf, za nic mając orzeczenie Sądu NajwyĹźszego, ktĂłry prawomocnie ustalił, Ĺźe ta cała Izba jest właściwie nielegalna? Wyrok bez sankcji, to jak Cygan bez drumli, więc trzeba będzie jakoś na te bezeceństwa zareagować i niepoprawnych sędziĂłw aresztować. Ale oni teĹź mogą wydać prawomocne postanowienia o zastosowaniu aresztu wobec sędziĂłw, ktĂłrzy kazali ich aresztować i co wtedy będzie? Jestem pewien, Ĺźe Nasza Złota Pani coś tam juĹź na tę okoliczność wymyśliła, więc na pewno cała sprawa zakończy się wesołym oberkiem, od ktĂłrego zakipią nam w głowach gersdorfiny.

Ale to nie koniec paroksyzmĂłw, bo polowanie na prezesa NajwyĹźszej Izby Kontroli, pana Mariana Banasia, weszło w nową fazę. Na polowaniu – jak to na polowaniu; psy gonią wilka, on niby ucieka, ale nagle się odwraca i zahacza paszczą ktĂłregoś z gończych. Ugodzony podnosi lament i całe polowanie na moment się odwraca. Coś podobnego zrobił pan prezes Banaś, składając do niezaleĹźnej prokuratury aĹź 16 zawiadomień o przestępstwach, na początek nieubłaganym palcem wskazując na Wielce Czcigodnego Patryka Jakiego, ktĂłry wprawdzie nie podniĂłsł jeszcze lamentu, ale na wszelki wypadek chroni się za murami polityczności – Ĺźe zarzuty są niby „polityczne”, a wiadomo, Ĺźe jak zarzuty są „polityczne”, to nie ma co się nimi przejmować, tylko pominąć wzgardliwym milczeniem. Ale to dopiero początek polowania odwrĂłconego i jak tak dalej pĂłjdzie, to moĹźe polać się posoka, chyba Ĺźe niezaleĹźna prokuratura powinność swej słuĹźby zrozumie, a pan minister Ziobro udowodni, Ĺźe sytuację trzyma w garści. Bo wygląda na to, Ĺźe z tych 16 zawiadomień, wszystkie dotyczą Prawa i Sprawiedliwości, więc sytuacja jest powaĹźna. Z jednej strony niezawisłe sądy, a z drugiej – prezes Banaś. Co tu ukrywać; święta BoĹźego Narodzenia nie zapowiadają się wesoło, więc w tej sytuacji Nagroda Nobla dla pani Olgi Tokarczuk moĹźe być dla nas jedyną pociechą, bo przecieĹź tyle naszego, co się trochę pośmiejemy.



Stanisław Michalkiewicz
15 grudnia 2019 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).