Dodano: 17.01.20 - 14:22 | Dział: Głos Polonii

Sztandary wyprowadzić?

Tempo, z jakim odchodzą instytucje polonijne ze społecznej służby, gwałtownie wzrosło.
Domy Polskie zmieniają właścicieli, polskich audycji w społecznych radiostacjach nie ma kto robić, coraz więcej pustych ławek na nabożeństwach, nasz Tygodnik zmienił się w dwutygodnik. A kto wie, w co się zmieni po remoncie Domu Polskiego w Footscray? Rodaków ze sporej fali emigracyjnej lat 80. w klubach seniorów jak na lekarstwo. Właśnie wchodzą w wiek emerytalny i winni zastąpić tych, którzy zakładali je także z myślą o przyszłości. Działająca prawie 7 dekad, bardzo zasłużona instytucja, Stowarzyszenie Polskich Profesjonalistów w Australii, istnieje w kształcie szczątkowym.
Przede wszystkim odchodzą ludzie. Starsi w sposób naturalny (cokolwiek tu mielibyśmy na myśli: śmierć, zmęczenie), młodsi odnosząc sukces na drodze do asymilacji. Archaiczny sposób funkcjonowania instytucji polonijnych bardzo szybko zniechęca potencjalnych społeczników.

Melbourne radzi sobie jeszcze najlepiej. Listopadowe festiwale wzbudzają ogromne zainteresowanie, a Pol-Art pięć lat temu był chyba największym przedsięwzięciem tego typu. Cóş jednak z tego, Ĺźe bawiliśmy się wybornie, skoro nie osiągnął on celu najwaĹźniejszego – nie przyciągnął młodych ludzi i nie stworzył z nich grupy, ktĂłra by w najbliĹźszym czasie przejęła dorobek poprzednich pokoleń. A artyści, jak się zebrali razem na czas PolArtu, tak zaraz po nim rozproszyli się – i znĂłw cisza. Nietrudno zauwaĹźyć, Ĺźe ich zainteresowaniem cieszy się głównie rynek polski. ZasłuĹźyli sobie więc na wdzięczność jedynie za uprzejmość wzięcia udziału. Dobre i to.
Teatry amatorskie w naszym mieście mają się wyjątkowo dobrze, ale to tylko dzięki paru wytrwałym zapaleńcom, którym należą się za to najpiękniejsze medale.

Nie poszerzam pola rozwaĹźań nad bogatą historią Polonii Australijskiej, brak mi bowiem odpowiedniej wiedzy. Na szczęście mamy tu historykĂłw i kronikarzy, ktĂłrzy robią to w sposĂłb profesjonalny i wyśmienity – ale najczęściej społecznie, raczej z poczucia obowiązku. Wspierajmy więc ich, jak tylko moĹźemy.
Jedynym celem niniejszego felietonu jest wprowadzenie nuty pozytywnej, głównie z myślą o tych, którzy ten ważny proces kończenia się pewnego etapu będą szczególnie ciężko przeżywać albo, nie daj Boże, odbierać przesadnie jako katastrofę.
PrzecieĹź Polacy, ktĂłrzy przybyli kiedykolwiek do Australii albo do Ameryki, nigdy nie zamierzali budować w nowym miejscu trwałego “państwa w państwie” ani polskiego “getta”, a celem ich pracy dla wspĂłlnego dobra było pomaganie w jak najszybszym zagospodarowaniu się, ułatwianie asymilacji. Sytuację, kiedy ktoś nauczył się juĹź języka, wszedł w zawĂłd, awansował i w efekcie opuszczał środowisko polonijne, oceniano jak najlepiej.
Podobnie się dzieje teraz, kiedy to coraz lepiej sobie radzimy bez struktur organizacyjnych. Organizacje polonijne wykonały kawał dobrej roboty.
Ale jeżeli jest już czas na odtrąbienie, to na pewno nie życia towarzyskiego wśród Polaków zamieszkałych ostatnio w Australii, bo ono aż buzuje: pomoc, spotkania, pikniki, wymiana doświadczeń, pomocy, informacji, zdjęć, filmów. Wystarczy zaglądnąć do Facebooka. Może właśnie dlatego, że zbędna jest tam jakakolwiek administracja i hierarchia w osobach prezesów, sekretarzy czy skarbników, a także bardzo łatwo jest zawierać nowe znajomości, unikając przy tym osobników nawiedzonych różnymi ideami czy misjami. Ludzie nie czują się zagubieni, przechodzą na związki oraz układy nieformalne.

My “starzy” nawet tego nie zauwaĹźamy. Nosząc dumnie piękną i bogatą zbroję wykutą z materii polskiej tradycji, kultury oraz patriotyzmu, ciągle wierzymy w powagę naszej roli. Realiści zaś, porzuciwszy sentymenty, mieszkają pół roku w nowej ojczyĹşnie, a drugie pół roku w Polsce, no bo przecieĹź nie w “Starej OjczyĹşnie”. Jej juĹź nie ma od dawna.
Termin emigracja używany jest coraz rzadziej. Zmieniło się samo zjawisko; ludzie z Europy już nie emigrują, po prostu mieszkają i pracują tam, gdzie chcą.

Henryk Jurewicz
Melbourne