Dodano: 12.02.20 - 22:36 | Dział: Prosto z mostu

Francuskie zaloty po Brexicie

Kiedy wybitny klasyk demokracji JĂłzef Stalin ochłonął ze zgrozy po niemieckim uderzeniu w czerwcu 1941 roku, w radiowym przemĂłwieniu zwrĂłcił się do obywateli inwokacją zapamiętaną z czasĂłw pobytu w seminarium duchownym w Tyflisie: „Bracia i Siostry!” Ten zwrot pokazywał, Ĺźe – jak to się mĂłwi potocznie – zmiękła mu rura, chociaĹź naturalnie nie na długo. Coś podobnego musiało przytrafić się francuskiemu prezydentowi Emmanuelowi Macronowi, bo w wykładzie wygłoszonym w ramach swojej wizyty w Polsce nie tylko nie szczędził nam komplementĂłw w rodzaju, iĹź Polska nie jest odpowiedzialna za wywołanie II wojny światowej, no i zachęcał do „zaangaĹźowania się w Europę” . Trudno powiedzieć, co właściwie miał na myśli i w ogĂłle – jaki właściwie był cel jego wizyty w Polsce i co go do tego skłoniło. Konkrety wydają się tylko dwa – pragnienie nakłonienia Polski do wygaszenia elektrowni węglowych i zakupu we Francji elektrowni atomowych, no i skaptowania naszego nieszczęśliwego kraju do zaangaĹźowania się w tworzenie europejskich sił zbrojnych niezaleĹźnych od NATO. Elektrownie Polska być moĹźe kupi, bo jak się okazuje – o to właśnie chodzi w tej całej walce z klimatem, w ramach ktĂłrej młodociane wagarowiczki wodzą za nos największych europejskich dygnitarzy, a oni dają się za ten nos wodzić, bo liczą na korzyści ze sprzedaĹźy krajom słabszym i głupszym nie tylko limitĂłw na złowrogi dwutlenek węgla, ale i elektrowni atomowych – za czym właśnie lobbowali tak zwani „aktywiści” klimatyczni. Czy za darmo, czy teĹź Francja sypnęła złotem – tajemnica to wielka, ale nie wykluczam, Ĺźe niektĂłrzy mogli demonstrować za darmo, w przekonaniu, Ĺźe oto ratują planetę przed zagładą. Jeśli chodzi o europejskie siły zbrojne, to z tym moĹźe być trudniej, przynajmniej za rządĂłw „dobrej zmiany”, ktĂłra wszystko postawiła na Naszego NajwaĹźniejszego Sojusznika. Tymczasem – jak to w rozmowie z prezydentem Trumpem wyjaśnił prezydent Macron – ta europejska armia miałaby bronić Europy między innymi przed... Stanami Zjednoczonymi. Myślę, Ĺźe ta szczerość, ktĂłra zdumiała prezydenta Trumpa, stała się przyczyną paroksyzmĂłw, trapiących słodką Francję juĹź niemal od roku. Co prawda w kaĹźdym państwie są powody do niezadowolenia, ale wcale nie musi się ono manifestować w formach tak gwałtownych, jak to ma miejsce we Francji, ktĂłra chwilami sprawia wraĹźenie, jakby odbywała się tam powtĂłrka z rewolucji francuskiej. Warto w związku z tym przypomnieć, co na temat tzw. sytuacji rewolucyjnej mĂłwił Włodzimierz Lenin – Ĺźe muszą być spełnione jednocześnie trzy warunki: muszą być powody do masowego niezadowolenia, musi ono przybrać spektakularne formy i musi teĹź być jakieś wpływowe państwo, ktĂłremu zaleĹźy na przewrocie, a przynajmniej – na politycznym zdestabilizowaniu swojej ofiary. Nie jest tedy wykluczone, Ĺźe we Francji mamy do czynienia z sytuacją rewolucyjną nie tylko z powodu niezadowolenia – bo w jakim kraju nie ma niezadowolonych – ale rĂłwnieĹź z powodu dyskretnej zachęty ze strony CIA, by to niezadowolenie przybierało takie właśnie rozmiary. Ta sytuacja musi skłaniać prezydenta Macrona do prezentowania się jako przywĂłdcy energicznego, ale nie sądzę, by to właśnie był główny powĂłd do złoĹźenia wizyty w Polsce. Myślę, Ĺźe głównym powodem jest Brexit, ktĂłry sprawił, Ĺźe Francja znalazła się oko w oko z Niemcami, ale juĹź bez Ĺźadnej przeciwwagi, ktĂłrą Wielka Brytania jednak stanowiła. W takiej sytuacji Francja tradycyjnie szukała ratunku w Rosji, poświęcając bez wahania Polskę na ołtarzu swoich interesĂłw państwowych – ale teraz Rosja stoi na nieubłaganym gruncie strategicznego partnerstwa z Niemcami, czego zewnętrznym wyrazem była niedawna moskiewska wizyta Naszej Złotej Pani z Berlina. ToteĹź prezydent Macron przyjechał do Warszawy gwoli rozeznania, czy Polska da się zaprząc do rydwanu polityki francuskiej, czy teĹź pozostanie przy rydwanie Naszego NajwaĹźniejszego Sojusznika. Takim pendant do wizyty prezydenta Macrona w Warszawie jest wiersz Antoniego Słonimskiego: „Wiedziałem zawsze – piękne są drzewa w Fontainebleau, zwłaszcza pod wieczĂłr, gdy złoto nieba biorą za tło. (…) Lecz nie wiedziałem, co najwaĹźniejsze - ach uczeń zły! Francuskie drzewa, choć najpiękniejsze, to drzewa z mgły. A nam potrzebny las, ktĂłry śpiewa, szumiący bĂłr. Konar prawdziwy twardego drzewa i mocny sznur.”

Ten mocny sznur moĹźe się przydać jeszcze z innego powodu. Oto prezydent Duda podpisał nowelizacje ustaw sądowych, ktĂłre w związku z tym wchodzą w Ĺźycie. Co prawda Sąd NajwyĹźszy, ktĂłremu najwyraĹşniej musiały do głowy uderzyć gersdorfiny, postanowił to wszystko ignorować i nie podlegać juĹź Ĺźadnym „ustawom”, tylko – jak poucza MiedzynarodĂłwka” - „z własnego prawa brać nadania” - ale to oznacza tylko kolejny krok na drodze eskalacji konfliktu, dla ktĂłrego walka o praworządność jest oczywiście tylko pretekstem, bo tak naprawdę chodzi o odzyskanie przez Niemcy politycznego wpływu w naszym bantustanie. Jest to szczegĂłlnie aktualne zwłaszcza po Brexicie, kiedy Niemcy przystępują do porządkowania kontynentalnej części Europy. ToteĹź w sytuacji, gdy ani rząd, ani Sąd NajwyĹźszy cofnąć się juĹź nie mogą bez blamaĹźu, przesilenie moĹźe dokonać się w całkiem innych kategoriach, zastosowania „klauzuli solidarności” z traktatu lizbońskiego nie wykluczając.

Dodatkowego dramatyzmu, a właściwie wymiaru groteskowego dodaje męczeństwo pana sędziego Pawła Juszczyszyna, ktĂłrego Izba Dyscyplinarna Sądu NajwyĹźszego „zawiesiła” i w dodatku zredukowała mu na czas zawieszenia pobory o 40 procent. Pan sędzia Juszczyszyn wprawdzie buńczucznie twierdzi, Ĺźe „decyzja” Izby Dyscyplinarnej, ktĂłra w ogĂłle „nie jest sądem”, nie ma znaczenia – ale o ile mi wiadomo, klucz do kasy, z ktĂłrej niezawisłym sędziom wypłacane są wynagrodzenia, ma jednak rząd. A juĹź Machiavelli zauwaĹźył, Ĺźe łatwiej przeĹźyć śmierć ojca, niĹź utratę ojcowizny, więc jeśli okres „zawieszenia” zacznie się przedłuĹźać, to sytuacja pana sędziego Juszczyszyna moĹźe się skomplikować, zwłaszcza gdyby miał jakieś kredyty bankowe do spłacania. Z doświadczenia wiem, Ĺźe pojawienie się komornika, ktĂłry wszczyna egzekucję, nie jest wydarzeniem przyjemnym, zwłaszcza gdyby dodatkowo się okazało, Ĺźe solidarność w środowisku niezawisłych sędziĂłw wcale nie jest taka duĹźa, jak moĹźna by przypuszczać po róşnych demonstracjach w obronie praworządności. Wprawdzie pan sędzia Markiewicz ze stowarzyszenia „Iniuria”, to znaczy pardon – oczywiście ze stowarzyszenia „Iustitia” twierdzi, Ĺźe zawieszenie sędziego Juszczyszyna jest dowodem, jak bardzo rząd się go boi, ale – co wypada przypomnieć zwłaszcza przy okazji wizyty prezydenta Macrona – rira bien, qui rira le dernier – co się wykłada, Ĺźe ten się dobrze śmieje, kto śmieje się ostatni – no a tego, kto będzie śmiał się ostatni, jeszcze nie wiemy.



Stanisław Michalkiewicz
9 lutego 2020 r.



Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).