Dodano: 09.07.20 - 20:04 | Dział: Prosto z mostu

Diagnozy i prognozy

Pierwsza tura wyborĂłw prezydenckich juĹź za nami. Okazało się, Ĺźe przy frekwencji przekraczającej 64 procent, najlepszy wynik uzyskał pan prezydent Andrzej Duda – 43,5 procent - ale nie jest to wynik gwarantujący mu zwycięstwo w drugiej turze. Pan Rafał Trzaskowski uzyskał 30 procent głosĂłw z ułamkiem. Przewaga pana prezydenta wydaje się zatem wysoka, ale wcale nie musi taka być, bo trzeci z kolei kandydat, pan Szymon Hołownia, uzyskał ponad 13 procent głosĂłw, zaś pan Krzysztof Bosak – prawie 7 procent. Pan Władysław Kosiniak-Kamysz uzyskał zaskakująco mało, bo tylko niewiele ponad 2 procent, podobnie jak faworyt Lewicy, przywĂłdca polskich sodomitĂłw, pan Robert Biedroń. Ĺťaden z kandydatĂłw tzw. „egzotycznych” nie uzyskał nawet 1 procenta, a w sumie na nich wszystkich głosowało 0,79 procenta obywateli. W tej sytuacji rezultat drugiej tury wyborĂłw zaleĹźy od tego, na kogo zagłosują wyborcy kandydatĂłw, ktĂłrzy z wyścigu odpadli. Chciałem w pierwszym odruchu napisać: przegranych – ale nie o wszystkich moĹźna tak powiedzieć. O ile pan Kosiniak-Kamysz uzyskał wynik znacznie gorszy od własnych oczekiwań, więc słusznie moĹźe uchodzić za przegranego, podobnie jak pan Robert Biedroń, ktĂłremu – podobnie jak jego partyjnym kolegom – najwyraĹşniej musiało się wydawać, Ĺźe szeregi zboczeńcĂłw seksualnych są w Polsce bardzo liczne, a tymczasem okazało się, Ĺźe są tylko hałaśliwe. Do przegranych nie moĹźna natomiast zaliczyć, ani pana Szymona Hołowni, ani pana Krzysztofa Bosaka. Pan Hołownia, jeszcze 6 miesięcy temu znany wyłącznie jako drugorzędny showman telewizyjny, nagle uwiĂłdł aĹź 13 procent obywateli. Warto zwrĂłcić uwagę, Ĺźe jest to wynik podobny do tego, jaki uzyskiwały wszystkie dotychczasowe ugrupowania jednorazowego uĹźytku: Ruch Palikota, Nowoczesna, Kukiz 15 – no a teraz – pan Hołownia. Skłania to do podejrzeń, Ĺźe wszystkimi tymi przedsięwzięciami kierowała z ukrycia ta sama ręka, ktĂłra od 1989 roku reĹźyseruje polityczną scenę naszego bantustanu. Według mojej ulubionej teorii spiskowej, reĹźysera tego musi trochę nudzić jednostajność i jałowość zatwierdzonego w Magdalence modelu, więc dla rozrywki od czasu do czasu kreuje takie właśnie byty; co by tu wymyślić? O – wylansujmy pana Rysia na czele Nowoczesnej! No i konfidenci dostają rozkaz: w prawo zwrot! Do pana Rysia marsz! - i w ten sposĂłb z rozporka zaczynają wyglądać kolejni Umiłowani PrzywĂłdcy. Inaczej jest z panem Bosakiem i Konfederacją. Mimo zgodnego, ponad podziałami, zwalczania tej formacji zarĂłwno przez Lewicę (pan Czarzasty wyraĹźał zaniepokojenie pojawieniem się „faszystĂłw”), jak i Zjednoczoną Prawicę pod dyrekcją Naczelnika Państwa, ktĂłra z kolei pomawiała Konfederację o kontakty z Putinem, prezentując ją jako zbiorowisko ruskich agentĂłw, ktĂłrym w dodatku „śmierdzą onuce” - w wyborach prezydenckich pokazała ona, Ĺźe na scenie politycznej nie jest efemerydą, Ĺźe nie tylko ma stabilny, ale nawet powiększający się elektorat i w perspektywie moĹźe stanowić alternatywę polityczną dla powoli degenerującej się rekonstrukcji przedwojennej sanacji, prĂłbującej zawłaszczyć monopol na patriotyzm.

Więc o ile wyborcy pana Roberta Biedronia prawdopodobnie poprą pana Rafała Trzaskowskiego, to juĹź nie jest to takie oczywiste w przypadku wyborcĂłw pana Kosiniaka-Kamysza, ktĂłrych nowoczesność w wydaniu tego kandydata wcale nie musi pociągać. Ale kluczowe wydaje się zachowanie wyborcĂłw pana Hołowni i pana Bosaka. Pan Hołownia prezentował się swoim zwolennikom jako „Madchen fur alles”, co to moĹźe być i prawicowy i lewicowy i wierzący i niewierzący i konserwatywny i postępowy. Pan Bosak – odwrotnie – był chyba jedynym kandydatem, ktĂłry w tej kampanii zaprezentował merytoryczny program, bo ani nie prĂłbował przekupywać wyborcĂłw obietnicami darmochy, jak to robił pan prezydent Andrzej Duda, ani teĹź epatować blagierską „nowoczesnością” - jak to robił pan Trzaskowski. Ot i teraz słychać, Ĺźe jeszcze przed drugą turą pani marszałek ElĹźbieta Witek ściągnie posłów Zjednoczonej Prawicy, Ĺźeby jeszcze przed 12 lipca uchwalili ustawę o „bonie turystycznym”, czyli dodatkowych 500 złotych na dziecko, jeśli wakacje spędzi ono w kraju. A z drugiej strony pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, jakoby sztab pana Trzaskowskiego rozdawał konserwy, wyprodukowane z mięsa starych kurwiarzy, ktĂłre podobno znakomicie robi na potencję. To z pewnością nieprawda, ale skoro takie fałszywe pogłoski się pojawiają, to znaczy, Ĺźe plotkarz, ktĂłry je rozpuszcza, coś tam musi wiedzieć, przede wszystkim na temat oczekiwań potencjalnych zwolennikĂłw tego kandydata.

Jak wspomniałem, wynik II tury wyborĂłw nie jest oczywisty, zatem sprĂłbujmy zastanowić się, co by było w przypadku zwycięstwa pana prezydenta Andrzeja Dudy i zwycięstwa pana Rafała Trzaskowskiego. W przypadku zwycięstwa prezydenta Dudy pozornie nie zmieniłoby się nic. Tak naprawdę jednak zwycięstwo to moĹźe oznaczać dalsze osłabienie władzy Naczelnika Państwa. Rzecz w tym, Ĺźe byłaby do druga kadencja prezydenta Dudy, ktĂłry na trzecią kadencję kandydować juĹź nie moĹźe. O ile zatem dotychczas musiał korzystać z aparatu wyborczego PiS, ktĂłry jest nadzorowany przez Naczelnika Państwa i musiał się go słuchać, o tyle po wygranej ani aparat wyborczy PiS, ani Naczelnik Państwa nie będzie juĹź mu do niczego potrzebny. MoĹźe zatem podjąć prĂłbę politykowania samodzielnego, co moĹźe być konieczne rĂłwnieĹź z tej przyczyny, Ĺźe zaraz po wyborach zacznie objawiać się kryzys w straszliwej postaci. Oto pan minister finansĂłw Kościński zapowiada, Ĺźe „jeszcze w lipcu” musi nastąpić korekta ustawy budĹźetowej, m. in. z powodu przechwałki wygłoszonej podczas kampanii wyborczej przez premiera Morawieckiego, Ĺźe w ciągu 100 dni epidemii rząd wydał dodatkowo 100 miliardĂłw złotych, czyli miliard dziennie. W tej sytuacji Naczelnik Państwa, podobnie jak Zjednoczona Prawica, moĹźe stać się zakładnikiem prezydenta Dudy, ktĂłry będzie decydował o tym, na co rządowi pozwolić, a na co nie. Rząd bowiem nie ma większości wystarczającej do przełamywania weta prezydenta, ktĂłra – przypomnijmy – wynosi co najmniej 276 posłów, podczas gdy rząd dysponuje tylko 235 posłami.

Podobna sytuacja pojawiłaby się w przypadku zwycięstwa pana Trzaskowskiego, ktĂłry z całą pewnością blokowałby rząd prezydenckimi wetami pod dyktando Wielce Czcigodnego posła Pupki, ktĂłry z kolei – jak podejrzewam – wykonuje zadanie zlecone mu i jego formacji przez Naszą Złotą Panią. Rząd miałby zatem trzy moĹźliwości; albo podjąć prĂłbę zbudowania większości wystarczającej do przełamywania weta, albo poddanie się i juĹź tylko administrowanie kryzysem, albo wreszcie zgłoszenie dymisji i rozpisanie nowych wyborĂłw. W pierwszym przypadku mĂłgłby skaptować PSL i powiększyć koalicję o 30 posłów. To jednak za mało, bo brakuje jeszcze 11 posłów – akurat tylu, ilu ma Konfederacja. Z tego powodu zbudowanie takiej większości moĹźe być trudne, bo PiS musiałby wtedy zdecydować się na polityczne wzmacnianie formacji, ktĂłrej słusznie się obawia, jako potencjalnej alternatywy politycznej na prawicy. Niebezpieczeństwo jest tym większe, Ĺźe jeśli Naczelnik Państwa by się przeziębił, to Zjednoczona Prawica tego eksperymentu prawdopodobnie juĹź nie przetrzyma, w związku z czym prawa strona politycznej sceny musiałaby zostać radykalnie przebudowana. W tej sytuacji pozostaje administrowanie kryzysem, co z punktu widzenia Platformy byłoby wyjściem idealnym, poniewaĹź rząd „dobrej zmiany” musiałby – jak to się mawia w środowiskach młodzieĹźowych - „wziąć na klatę” cały kryzys gospodarczy, co by go politycznie zuĹźywało. Ale to rozwiązanie jest teĹź korzystne nie tyle moĹźe z punktu widzenia rządu, co jego politycznego zaplecza. Eksploatowanie konfitur władzy moĹźe w tej sytuacji potrwać jeszcze 3 lata, a przez ten czas moĹźna zadbać o stworzenie sobie dobrej podstawy wyjściowej do rozgrywki, jaka nastąpi w roku 2023. Dlatego teĹź trzecia moĹźliwość w postaci dymisji rządu i rozpisania nowych wyborĂłw wydaje się mało prawdopodobna tym bardziej, Ĺźe wszyscy w PiS pamiętają sytuację z roku 2007, kiedy to premier Jarosław Kaczyński prĂłbował poĹźreć na surowo swoich koalicjantĂłw, a gdy to się nie udało, zaryzykował dymisję swego rządu, co Platformie Obywatelskiej otworzyło drogę do ośmioletnich rządĂłw.



Stanisław Michalkiewicz
5 lipca 2020 r.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).