Dodano: 15.10.20 - 19:58 | Dział: Kworum poetów

Tak zwane Ĺźycie (Hubert Czarnocki)

Tak zwane Ĺźycie,

cała ta wyprawa po oddech,
niewielka krzątanina za światłem.

Kilka nieuważnych potrąceń,
jedna czy dwie dłuższe opowieści.

Przymierzanie ust
do oddechĂłw i lusterek.


***

We mnie na zachodzie wojna,
śmierć chce się wedrzeć na zielone łąki,
we mnie stuletnia wojna,
wojna dwóch róş.

Coś jednym szarpnięciem porwało
tamten dzień, kiedy biegałem po sadzie.
Zapomniałem jak pachniała
tamta dawna dziewczyna i jak brzmiał jej głos.

Opadają ze mnie, mijają mnie podmuchy,
listy, gwar starych rozmĂłw.
I jestem coraz mniej podobny
do tamtego chłopca,
który chodził po drzewach.


***


Zgubiony

Ty, ktĂłry znasz wszystkie
gwiazdy po imieniu.
Który każesz rosnąć
w górę łodydze,
a w dół korzeniowi.

Który łączysz sprawy
śpiewających ptaków
ze sprawami
szumiących traw.

Wytęskniłem cię
ze wszystkich sił.
KaĹźda kropla mojej
krwi płonęła do ciebie.
Dzwonki na szyjach
owiec wydzwoniły
psalm dla ciebie.

Przedzierałem się za tobą
tysiąc lat. I chociaż
w końcu cię znalazłem,
nie znalazłem cię całego,
bo noc spadła mi na powieki.

Jak mam teraz żyć
z tobą bez ciebie.
Jak mam teraz widzieć
będąc ślepym.


Hubert Czarnocki – Wiersze publikował m.in. w "Toposie”, "artPapierze”, "Kresach”, "Portrecie”, "Cogito”, "Czasie Literatury”, "Perspektywach”, "Arkadii”, Frazie”, "Wyspie”, "Elewatorze”, na stronie internetowej "Odry” i w "Dwutygodniku”. Autor e-booka "Jasność” (2008) tomikĂłw "Wołania” (2009), "Opowieść” (2011), "Tropy” (2015) i "Oddech światła” (2018). Pracował jako nauczyciel, fotograf, dziennikarz radiowy i prezenter. Obecnie wykonuje działalność lektorską.