Dodano: 31.10.20 - 23:06 | Dział: Świat i Ludzie

Milczące groby

Milczące aleje i milczące groby przykryte zimnym i ciężkim głazem. Martwe pomniki stoją od lat znacząc historię, łagodzą bĂłl. Tylko wiatr przeleci zastygłą aleją strącając liście pozłoconej pory, tylko wiatr śpiewa psalmy roznosząc je wszędy. Wciska się między topĂłl rozstawione rzędy i mknie do nieba. Nastaje cisza, ktĂłra trwa przez wieki „milczy albo mĂłwi lepsze rzeczy od milczenia” . W milczeniu moĹźna doszukać się treści, ktĂłrych dotychczas nikt nie powiedział, mądrości co bywa rzadkością. Milczy niebo, milczą groby, w głębi słychać anielski śpiew, prochy w milczeniu czekają na sąd. Tylko stare drzewa szumią w ich obronie i krzyĹź padnie cieniem na ich przemijanie. Innych świadkĂłw im nie potrzeba, BĂłg widzi wszystko co czyni lud. Czeka i milczy, chociaĹź czasami ześle zarazę by się obudził człowiek ze snu, by na bliĹşniego nie wznosił pięści. Przewrotny człowiek znakĂłw nie czyta i brnie obraną przez siebie drogą. Rosną mu coraz większe pazury i depcze wszystko na swojej drodze. Staje się jednym z rycerzy świata, na nic nie zwaĹźa dumny z mądrości, łuk swĂłj napina z zatrutą strzałą i w przeciwnika ostrze kieruje. Wrogiem jest kaĹźdy kto się nie zgadza z jego ideą. Lecą z ciemności zatrute strzały, juĹź tarcz brakuje, hełmĂłw i zbroi. Trafiają w serca małych ludzikĂłw, ktĂłrzy jak ryby głosu nie mają. Nastaje cisza i wiatr zagwiĹźdĹźe nad ich mogiłą choć jeszcze wczoraj Ĺźyli jak ludzie… Zamilkną groby i ktoś napisze hymn na ich chwałę, cisza opowie o ich Ĺźywocie i snach, ktĂłre mieli. Leżą mogiły pod gołym niebem, deszcz łzami zrosi bĂłl i cierpienie i to co człowiek w sercu swym nosił – sen i marzenie. Żółty liść spadnie na krzyĹźa ramię, księżyc zapali srebrzystą nić, na ktĂłrą anioł nawlecze miłość, by ten co umarł - mĂłgł nadal Ĺźyć.

Władysław Panasiuk