Dodano: 10.02.21 - 20:50 | Dział: Kworum poetów

Ta chwila (GraĹźyna Tatarska)

Idzie strach – febra Ĺźył
wnika w głos – dĹşwięki chrypią
a łyżka niesie niewidoczne

gdzie ta siła wzmacniająca pokolenia
która drzewa ukorzenia mocą
idzie strach i wysusza źródło serca

cichociemny demon
rozłupuje skały rąk
wiatr rozwiewa myśli
w trumnach poniosą coronawirusa


Dym

W czasach zarazy przodkowie
pykali fajkę. W kłębach dymu dumali
nie nosili przyłbic ani maseczek
ani szczepionek nie znali

wiedzieli że ogień, który pożera wszystko
udusi wirusa
niebo uwolni od morowego powietrza

wiedzieli, Ĺźe niewidzialne
co w skropleniu się sadowi
należy dymem na cztery wiatry rozgonić

wiedzieli, pandemia systemy zmienia
dystans bogactwa do biedy skraca
więc pykali fajeczkę
i myśleli, jak ten świat na nowo ułożyć


Oczekiwanie

Już marzec kazał w maseczkach chodzić
wtedy jeszcze stopa dotykała szare kolce traw
z brzóz odfruwały śnieżne łuski
było pewne, że się zazieleni
kiedy biel spłynie z witki

media nadają, że idzie polami
usiadła na leszczynie
korę odrywa z brzozy
bo natura rozbiera się z zimy
jak zwal tak zwał, ominęła nas ta chwila –
życie drzew przyłapane na intymności


GraĹźyna Tatarska