Dodano: 16.05.16 - 18:33 | Dział: Interwencje

Do czego pani Ani potrzebna Konstytucja?

Osoby wykonujące funkcje publiczne - ze względu na swą pozycję i możliwość oddziaływania zachowaniami, decyzjami, postawami, poglądami na sytuację szerszych grup społecznych - muszą zaakceptować ryzyko wystawienia się na surowszą ocenę opinii publicznej.

W Polsce mamy ostatnio wysyp „konstytucjonalistĂłw” róşnej jakości i maści. Rzecznik B. Mazur uwaĹźa, Ĺźe Konstytucję naleĹźy zmienić, bowiem nikt jej nie przestrzega. To „przestrzeganie” przypomniało mi historię pani Ani. Tej pani jest wsio rawno czy ta Konstytucja „jest dobra” czy teĹź nie, czy ją zmienią czy teĹź nie. Organy państwa, z ktĂłrymi moja bohaterka ma przymusowe spotkania III stopnia - Policja, prokuratury i sądy - w imieniu Rzeczpospolitej olały tę Konstytucję i pozbawiły moją bohaterkę jakichkolwiek gwarancji konstytucyjnych i ochrony jej praw. To oburzające łamanie Konstytucji i prawa moja bohaterka wiąże ze wszystkimi partiami rządzącymi Polską od pierwszego dnia transformacji.

Pani Ania mieszka w stolicy, gdzie niemal codziennie przechodzi obok ktĂłregoś z wyniosłych i eleganckich pałacĂłw zajmowanych przez instytucje stojące na straĹźy (przestrzegania) Konstytucji – Pałac Prezydenta Polski, Sąd NajwyĹźszy, Trybunał Konstytucyjny, Ministerstwo Sprawiedliwości i Prokuraturę Generalną, Krajową Radę Sądownictwa czy Rzecznika Praw Obywatelskich. Pisze do tych instytucji prośby i skargi. Co z tego? Instytucje te tylko wyglądają imponująco z zewnątrz. Wewnątrz to kosmiczne Czarne Dziury, w ktĂłrych znikają ostatnie nadzieje na normalność, na sprawiedliwość, na wyjaśnienie „pomyłki”, na odzyskanie wolności, godności i wiary w człowieczeństwo.

Początek historii pani Ani jest tak banalny, jak nieprawdopodobny. Jej rodzina to tzw. klasa średnia, inteligencja. Moja bohaterka mieszka w starej przedwojennej kamienicy przy jednej z głównych ulic stolicy. We wspĂłlnocie mieszkaniowej powstałej w tej kamienicy część mieszkań jest wykupiona, ale większość naleĹźy do gminy Warszawa – ŚrĂłdmieście. Na parterze jest kilka bardzo atrakcyjnych (lokalizacja!) lokali sklepowych. Jeden z lokali (gorszy w podwĂłrku) od co najmniej 30 lat wynajmuje od gminy pan Sławek.

Pan Sławek świetnie sobie radził we wrogim prywaciarzom socjalizmie, więc nie miał żadnych problemów z odnalezieniem się w ustroju wolnorynkowym. Po krótkiej i skutecznej kampanii wyborczej, przy entuzjastycznym poparciu pań urzędujących w gminie, biznesman został przewodniczącym wspólnoty. Wybór (popierany i przyklepany przez gminę) ten był niezgodny z prawem, bowiem pan Sławek nie był właścicielem żadnego lokalu we wspólnocie, a więc nie był członkiem wspólnoty. Po jakimś czasie nasz biznesman został administratorem wspólnoty, następnie biznesman został administratorem wspólnoty, jak również nabył od wspólnoty (w której gmina ma większość) atrakcyjny lokal komercyjny od frontu, który wynajmuje(!) Stanowisko administratora pan Sławek piastuje do dzisiaj. Biuro administracji znajduje się na zapleczu sklepu pana Sławka, z czego z przyczyn oczywistych zadowolony jest i administrator i niemal wszyscy członkowie wspólnoty.

Niemal, bowiem ta lokalizacja biura administracji okazała się przekleństwem dla pani Ani. A zaczęło się tak niewinnie. Bohaterka tego tekstu prosiła kilkakrotnie administratora - na zebraniach wspólnoty i przy okazji przypadkowych spotkań na podwórku - o udostępnienie dokumentów wpłat za czynsz, ponieważ otrzymywała wezwanie do uregulowania niedopłaty. Z dowodów wpłat pani Ani nie wynikało żadne zadłużenie, więc chciała sprawdzić skąd się wzięła niedopłata. Było to naturalne i normalne zachowanie. Takie sytuacje zdarzają się każdemu. Niestety, nie wiedzieć dlaczego prośby te były demonstracyjnie ignorowane. Pan Sławek był chyba zbulwersowany brakiem zaufania. Pani Ania z kolei nie wiedziała jak wyegzekwować udostępnienie rzeczonych dokumentów. Napisała więc oficjalne pismo do administratora i przymocowała je do szyby lokalu sklepowego/ biura wspólnoty. Administrator uznał ten sposób komunikacji za przestępstwo i udał się do pobliskiej komendy Policji i złożył doniesienie.

I tak TO się zaczęło.

Policja potraktowała doniesienie pana Sławka z nadzwyczajną atencją i nawet znalazła odpowiedni paragraf na przestępcze działanie mojej bohaterki, chociaĹź takowy w kodeksie wykroczeń nie istnieje. Akt oskarĹźenia wylądował w sądzie – przewinienie „nalepianie materiałów w miejscu publicznym”. Pani Ania wkrĂłtce stanęła po raz pierwszy w swoim Ĺźyciu (ale nie ostatni) przed obliczem polskiej Temidy. Administrator przy pomocy śledczych Policji zebrał materiał dowodowy – w tym fakturę opiewającą na ca 360zł za czyszczenie (przez fachową firmę) kawałka szyby sklepowej (wielkości kartki formatu A4) po „przestępstwie” pani Ani. Z perspektywy czasu, moĹźna powiedzieć, Ĺźe moja bohaterka miała szczęście. Wprawdzie sąd rejonowy skazał ją za to nieznane prawu wykroczenie – 1500zł grzywny plus zapłatę fikcyjnej faktury, ale sąd odwoławczy uniewinnił ją. Pan Sławek nie pogodził się z tą poraĹźką i do dzisiaj rozgłasza wszem i wobec, Ĺźe pani Ania jest „skazana”.
Wkrótce po zakończeniu tej sprawy, pan Sławek zaczął szlifować swoje modus operandi. Wiedząc, że Policja jest po jego stronie, fałszywie oskarżył panią Anię o znieważenie. Tym razem sąd udowodnił winę mojej bohaterki, uznając tym samym, że ma ona właściwości bilokacji. Z bilingów telefonu komórkowego oskarżonej wynikało, że w momencie znieważania administratora była 20 km od miejsca, gdzie to zarzucane znieważenie miało miejsce. Tym razem sąd odwoławczy podtrzymał ustalenie SR, że paranormalne właściwości mojej bohaterki są normalką.

Od ogłoszenia tego wyroku, pan Sławek wiedział i inni wiedzieli, że są bezkarni. Od tamtego czasu pani Ania jest oskarżana i obwiniana permanentnie. W myśl starego przysłowia, że na pochyłe drzewo nawet koza skoczy.

Najpierw do akcji wkroczyła koleĹźanka pana Sławka, Ĺźona przewodniczącego wspĂłlnoty - pani F. i oskarĹźyła panią Anię o „nękanie” przez „walenie” w drzwi jej mieszkania - precyzyjnie podała daty i godziny przypadkĂłw zarzucanego nękania. Dwukrotnie prokuratura odmĂłwiła wszczęcia śledztwa. Ale za trzecim razem pani F. udało się. Na sukces w trzecim podejściu prawdopodobnie miały wpływ takie okoliczności jak; umiejętności przekonywania jej syna radcy prawnego i powinowactwo z prominentnym politykiem krajowym.

Postępowanie w sprawie rozpoczęło się w 2012r... i trwa do dzisiaj. Sąd rejonowy w osobie sędzi Agnieszki Modzelewskiej niezwykle wnikliwie ustala stan faktyczny - czy w podanych przez domniemaną pokrzywdzoną dniach pani Ania rzeczywiście przebywała w okolicy drzwi pani F. i waliła w te drzwi. Ale wnikliwość sędzi ma granice – wniosek o przeprowadzenie eksperymentu walenia w drzwi mieszkania pani F. został odrzucony, jako nie wnoszący nic do sprawy. Dziwne, bo na zdrowy chłopski rozum ten eksperyment zakończyłby ustalanie stanu faktycznego, bowiem nie jest moĹźliwe nawet jedno walnięcie gołą ręką w secesyjne, rzeĹşbione dębowe drzwi bez odniesienia powaĹźnych obraĹźeń.

W czasie procesu - na koszt podatnika - pani Ania miała okazję poznać stan swojej poczytalności, jak rĂłwnieĹź swĂłj typ osobowości i niepowtarzalny sposĂłb funkcjonowania swej psychiki - myślenia, odczuwania, zachowania oraz radzenia sobie z problemami. Poczytalność bohaterki ocenił lekarz psychiatra na podstawie akt sprawy, a dwie panie psycholog swoją opinię wydały na podstawie wnioskĂłw z „badania” bohaterki trwającego niecałą godzinę. O jakości tego „badania”, niech świadczy ten kawałek „ badania”;
- „czy pani pije?”
odp.: „nie jestem abstynentką”,
psycholog – wniosek; „twierdzi, Ĺźe nie pije”.

Tak mniej więcej, przedstawiają też protokoły rozpraw to co mówiono na sali sądowej.

Póki co odbyło się 20 kilka rozpraw w tej sprawie i końca nie widać. Dla porównania - np. sprawę porwania, terroryzowania i przetrzymywania porwanego przez około 2 miesięcy, a następnie zabójstwa porwanego ze szczególnym okrucieństwem przez 3 oskarżonych - sąd rozstrzygnął na 28 rozprawach!

KaĹźda rozprawa to traumatyczne przeĹźycie dla mojej bohaterki. Byłam na kilku. Sędzia Modzelewska, na sali sądowej potrafi w sekundę zamienić się z miękko, cicho dyktującej do protokołu kulturalnej pani, w monstrum krzyczące na świadkĂłw i oskarĹźoną. To Mr. Hyde i doktor Jekyl w ciele delikatnej, szczupłej przystojnej blondynki. Sędzia stosuje totalny terror na sali sądowej. Na jednej z rozpraw przesłuchiwani byli świadkowie obrony, m.in. – 84 – letnia matka bohaterki. Sędzia nie zaproponowała nawet leciwej kobiecie krzesła i ta z trudem stała podczas godzinnego składania zeznań. Pani sędzia przerywała zeznania co kilka minut wrzeszcząc „milczeć, dość” i straszyła karami porządkowymi. Świadek nie słyszała pytań i nie zawsze odpowiadała na temat. Siedziałam w pierwszym rzędzie i chociaĹź nie mam problemĂłw ze słuchem, słyszałam tyle, Ĺźe często nie mogłam zrozumieć sensu pytania. Roztrzęsioną 84-latkę sędzia doprowadziła do łez, płakała teĹź przeraĹźona pani Ania, a sędzia krzyczała – „cisza! milczeć, to oskarĹźona wnioskowała tego świadka!

Sędzia Modzelewska nie ukrywa swej – powiedzmy delikatnie „niechęci” do oskarĹźonej i świadkĂłw obrony. Brak bezstronności jest ewidentny na sali sądowej. Sędzia faworyzuje oskarĹźycieli i ich świadkĂłw. Domniemana pokrzywdzona składając wyjaśnienia dot. przestępstwie pani Ani, nie niepokojona przez sędzię, siedząc na foteliku, ktĂłry poleciła przynieść sędzia plotła trzy po trzy przez 5 (słownie pięć!) dni. Wystarczy porĂłwnać powyĹźsze z zachowaniem sędzi podczas wyjaśnień matki pani Ani, ktĂłra na marginesie jest starsza od pani F. Wyprzedzając oburzenie moją opinią o sędzi przypominam, iĹź zgodnie z orzecznictwem TK i Trybunału w Strasburgu – przy ustalaniu istnienia uzasadnionego podejrzenia o braku niezawisłości i bezstronności sędziego, musi być brane pod uwagę rĂłwnieĹź czy sędzia jest postrzegany przez obywateli jako niezawisły. UwaĹźa się to za konieczny i nieodzowny warunek, aby nie osłabiać zaufania opinii publicznej, a w sprawach karnych, zaufania rĂłwnieĹź oskarĹźonego do władzy sądowniczej. Wynika to z fundamentalnej roli sądu w kaĹźdym demokratycznym społeczeństwie i państwie prawa. Tak teĹź ujmuje tę kwestię art. 3 Karty sędziĂłw sygnowanej przez Polskę.

Dodam dla dopełnienia tego obrazu inkwizycji - po stronie oskarĹźyciela siedzą prokurator i dwĂłch pełnomocnikĂłw domniemanej pokrzywdzonej (syn pani F. i adwokat, były prokurator). OskarĹźyciel z urzędu zdaje się być lekko zaĹźenowany, pełnomocnicy natomiast wyraĹşnie swoim zachowaniem, uśmieszkami, chrząkaniami i pytaniami dają do zrozumienia, Ĺźe pani Ania to przestępczyni i „gorszy sort” niewart odrobiny szacunku.

Podczas pisania tego teksu, zadzwoniła pani Ania. Sąd Okręgowy w Warszawie 5.05.2016r. odrzucił jej skargę na przewlekłość postępowania w tej sprawie.

Tymczasem pan Sławek nęka panią Anię bezkarnie i przy wydatnej pomocy organĂłw państwa juĹź od 6 lat. Moja bohaterka spędza w sądach, na posterunku Policji, w prokuraturach, przygotowując się do kolejnych rozpraw, pisząc pisma i wykonując prace społeczne - średnio około 2-3 godzin dziennie! W związku z karalnością i czasem, ktĂłry jest zmuszona poświęcać na walkę o swoje prawa i „ kopanie się z koniem”, nie moĹźe znaleźć pracy i pracować normalnie. Ĺťyje z dorywczych prac. Szykany i fałszywe oskarĹźenia mnożą się. Policja interweniuje na (najczęściej) wezwania pana Sławka, czasami kilkakrotnie w ciągu dnia. Obecnie pani Ania ma ca 10 spraw sądowych, postępowań zaĹźaleniowych itp, nie wspominając o sprawach wytoczonych przez Policję jej znajomym. Czasami moja bohaterka ma szczęście i w kilku sprawach została uniewinniona lub sprawy zostały umorzone. W większości przypadkĂłw niestety nie.

Ta absurdalna sytuacja jak u Kafki jest soczewką skupiającą wszelkie patologie organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości.

O skali bezprawia przykładowo świadczą takie zdarzenia.
1. Zeznanie dyĹźurnego KRP 1 podczas rozprawy w jednej ze spraw. Policjant ten stwierdził w sądzie, iĹź bicie mojej bohaterki przez pana Sławka kijem od szczotki nie interesuje Policji, bowiem jest to sprawa „cywilna”. Na pytanie bohaterki - czy wobec tego wezwanie przez nią Policji, w sytuacji kiedy jest fizycznie atakowana (co moĹźe to się skończyć nawet powaĹźnymi obraĹźeniami ciała) będzie zignorowane – Policjant odpowiedział, Ĺźe tak. Sąd słuchał tych rewelacji i nie miał Ĺźadnych obiekcji czy pytań. Słuchał teĹź pan Sławek i pilnie notował, uśmiechając się z satysfakcją.
2. Podczas tej samej rozprawy zeznawała księgowa, ktĂłrej firma prowadzi księgowość wspĂłlnoty. Księgowa oświadczyła, bez Ĺźadnej refleksji – jakimi bezprawnymi absurdami są jej wynurzenia, Ĺźe „nie wpuści” pani Ani, ani nikogo z jej rodziny do lokalu swojej firmy i nie udostępni wglądu do dokumentĂłw ĹşrĂłdłowych (dowodĂłw wpłat za czynsz), poniewaĹź pan Sławek ma „zestawienia” i to wystarczy. Nie wpuści i juĹź!
3. Podczas rozprawy odszkodowawczej w sprawie bezprawnego zatrzymania przez Policję znajomego pani Ani, zeznania składał pan Sławek i jego Ĺźona. Prokurator zamiast pytać udzielał „porad prawnych” świadkom, co do metod załatwienia pani Ani. Prokurator obiecywał świadkom, sugerując, Ĺźe nie wiedzą jak sobie z „tą Iksińską” poradzić, iĹź sam wystąpi do prokuratury w sprawie oskarĹźenia „Iksińskiej” o nękanie i zakłócanie panu Sławkowi miru domowego. „Uświadamiał”, iĹź „ ... wprawdzie wasz sklep mieści się w lokalu należącym do miasta, ale to nie ma znaczenia, wy ten lokal uĹźytkujecie. Iksińska zakłóca (państwa) mir domowy i nachodzi”. (Dla wyjaśnienia pani Ania nie wchodzi do sklepu od lat, co nawet pan Sławek i jego Ĺźona zeznali.)
4. Na uwagę mojej bohaterki, że sędzia łamie jej konstytucyjne prawa, zdziwiona sędzia odpowiedziała, że przecież ją obowiązuje kodeks karny i kodeks postępowania karnego.
5. Moja bohaterka poskarĹźyła się na dyskryminację Policji, naruszanie jej podstawowych praw człowieka i wolności, nieposzanowanie jej godności osobistej, nierĂłwność wobec prawa i działanie Policji z rażącymi naruszania prawa. Z dalekiego Olsztyna przyjechał fachowiec Policji od praw człowieka i obywatela i wraz z funkcjonariuszką z Warszawy przesłuchiwali panią Anię w kwestii tych zarzutĂłw. Fachowiec tłumaczył pani Ani, Ĺźe dyskryminacja to przecieĹź musi być rasowa. A funkcjonariuszka oskarĹźyła ją o „obraĹźanie funkcjonariusza”.

Jest ewidentnym, że pan Sławek i inne osoby, a przede wszystkim Policja interpretują zachowanie i orzeczenia sądów w sprawach mojej bohaterki, jako legitymizację systemowego nękania i niszczenia mojej bohaterki, poprzez ostentacyjne łamanie prawa i łamanie elementarnych praw człowieka. Pan Sławek jest na każdej rozprawie pani Ani i bierze lekcje bezprawia, skrzętnie robiąc notatki.

Pani Ania od 6 lat nie może przebić się przez ten beton bezprawia, ze zdawałoby się prostymi i oczywistymi faktami, z których wynikają proste, logiczne wnioski.

• KaĹźdy sklep jest lokalem publicznym, do ktĂłrego kaĹźdy obywatel ma prawo wstępu. W lokalu sklepowym wynajmowanym przez pana Sławka mieści się rĂłwnieĹź biuro administratora WspĂłlnoty Mieszkaniowej Marszałkowska 81, do ktĂłrego ma dostęp kaĹźdy członek wspĂłlnoty.
• Pan Sławek zgodził się dobrowolnie na pełnienie funkcji administratora, a z tą funkcją idą nie tylko konfiturki ale i obowiązki, ktĂłre zgodził się wykonywać. Za tę pracę pan Sławek otrzymuje od członkĂłw wspĂłlnoty wynagrodzenie. Pani Ania teĹź płaci za usługi, ktĂłrych pan Sławek nie wykonuje, bo takie ma widzimisię.
• Panu Sławkowi lekarz nie przepisał, aby lubił panię Anię i ma prawo żądać, aby pani Ania nie kontaktowała się z nim prywatnie, nie nękała go w jego mieszkaniu itp.
• Ale, pan Sławek – administrator – nie moĹźe arbitralnie dojść do wniosku, Ĺźe tej „klientki” nie obsługuje. To jest po prostu nielegalne. Ĺťaden sąd nie pozbawił mojej bohaterki - orzeczeniem wydanym w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej - praw obywatelskich.

Na podwĂłrku Marszałkowskiej 81 czas zatrzymał się w czasach głębokiego PRLu. A było to moĹźliwe tylko z pomocą Policji, prokuratury i sądĂłw – organĂłw ponoć dzisiaj demokratycznego państwa prawa. Konstytucja i prawo nie są gwarancjami bezpieczeństwa pani Ani. Tutaj nikogo nie dziwi i nie oburza, Ĺźe Policja nie usiłuje nawet pretendować, iĹź jest bezstronnym organem państwa, stojącym na straĹźy porządku publicznego. Policja działa jak prywatna ochrona pana Sławka, za pieniądze podatnikĂłw. Nikogo nie dziwi i nie oburza, nawet sędzi RP, Ĺźe dyĹźurny pobliskiego komisariatu nie wyśle interwencji na wezwanie bitej przez pana Sławka bohaterki. Nie dziwi i nie oburza, Ĺźe od lat z uporem maniaka Policja „zabrania” pani Ani wstępu do sklepu/biura wspĂłlnoty bez Ĺźadnej podstawy prawnej. To i tak postęp, bo bywało, Ĺźe „zabraniano” jej przebywania na podwĂłrku kamienicy, a dostęp do jej klatki schodowej jest tylko z podwĂłrka! Prokurator na rozprawie sądowej narusza godność osobistą bohaterki i poniĹźa ją, narusza prawo i etyką zawodową. Policyjny fachowiec od praw człowieka nie widzi dyskryminacji pani Ani, bo według niego dyskryminacja musi być „rasowa”. Rzecznik Praw Obywatelskich nie widzi podstaw do interwencji i pomocy.

Na zakończenie niezbędne uzupełnienie. Pani Ania mieszka w 40 kilku mieszkaniowej kamienicy ze swoim synem, 84 letnią matką, bratem i bratankiem. Jak wspomniałam większość mieszkań we wspĂłlnocie, to mieszkania należące do gminy. Dla mieszkańcĂłw mieszkań komunalnych pan Sławek jest reprezentantem „władzy”, a z władzą wiadomo trzeba Ĺźyć dobrze. Mniejszość, właściciele mieszkań, to kilku nowych, w tym cudzoziemcy, ktĂłrzy nie rozumieją lub nie interesują się zawiłościami technicznymi zarządzania wspĂłlnotą. Reszta właścicieli boi się pana Sławka i jego „chodĂłw” w Policji czy w gminie. Wielu z nich podobnie jak lokatorzy komunalni uwaĹźa, Ĺźe „władza” ma zawsze rację i lepiej się nie wychylać. Kilka osĂłb w tajemnicy popiera moją bohaterkę. Na publiczne wsparcie nie moĹźe liczyć – szczegĂłlnie w sądzie. Takich odwaĹźnych nie ma – wszyscy wychodzą z załoĹźenia - lepiej ona niĹź ja.

Informuję funkcjonariuszy ww. instytucji, że wolność wypowiedzi i swoboda wyrażania swoich poglądów jest zagwarantowana art. 54 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Artykuł ten gwarantuje również prawo do informowania o działalności osób pełniących funkcje publiczne.

GraĹźyna Romanowa