Dodano: 15.05.18 - 9:34 | Dział: Oko Cyklopa

KALENDARIUM (6)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak






























Aniutkowi poświęcam…


...

LISTOPAD 1998 – LUTY 2001


Mohammed Atta i terroryści Al Kaida’y Said Bahaji oraz Ramzi bin al-Shibh wprowadzają się do 4-pokojowego apartamentu przy 54 Marienstrasse w Hamburgu, w Niemczech. Pozostają tam aĹź do lutego 2001 roku (Atta mieszka juĹź wtedy od dłuĹźszego czasu w USA). Śledczy są przekonani, Ĺźe oznacza to formowanie komĂłrki organizacji na terenie Hamburga (Los Angeles Times, 27/01/2002; New York Times, 10/09/2002). W tym czasie w apartamencie mieszka juĹź około 6 mężczyzn, dołączają Marwan Alshehhi i Zakariya Essabar (New York Times, 15/09/2001). W czasie następnych 28 miesięcy na wizytĂłwce drzwi apartamentu widnieje nazwisko Atta’y. Adres mieszkania wykorzystują w róşnych miejscach najprzeróşniejsi ludzie pochodzący z Bliskiego Wschodu lub Afryki Północnej. W sumie posługuje się nim 29 mężczyzn. Od samego początku mieszkanie znajduje się oficjalnie pod szczegĂłlna obserwacją wywiadu niemieckiego, z powodu powiązań między Darkazanli’m i Said’em Bahaji (Washington Post, 23/10/2001). Pod nadzorem słuĹźb jest rĂłwnieĹź Haydar Zammar (Los Angeles Times, 01/09/2002). Niemcy obserwują apartament, podsłuchują rĂłwnieĹź powiązanego z lokatorami człowieka o nazwisku Mounir El Motassadeq, oskarĹźanego później o współudział w zamachach 9/11. Jednak nie ma Ĺźadnych oznak jego terrorystycznej działalności (Chicago Tribune, 05/09/2002). Bahaji śledzony był przez większą część 1998 roku, jednak nie wiadomo w jakim dokładnie okresie. Dochodzenie przeciw niemu zostało przerwane z braku jakichkolwiek dowodĂłw (AP, 22/06/2002; Los Angeles Times, 01/09/2002). Jakkolwiek, wnikliwi śledczy mogli by je znaleźć, gdyby popracowali odrobinę wnikliwiej. Zammar, nie potrafiący utrzymywać tajemnic bywał częstym gościem tego miejsca, na ogół w późnych godzinach wieczornych (Chicago Tribune, 05/09/2002; Los Angeles Times, 01/09/2002; „The Cell”, J. Miller, M. Stone, Ch. Mitchell, 14/08/2002, str. 259-260). „MĂłzg” 9/11, Khalid Shaikh Mohammed bywał w 1999 roku w Hamburgu kilka razy i pojawiał się rĂłwnieĹź w tym mieszkaniu. Warto tu wspomnieć o tym, Ĺźe od roku 1998 wyznaczona była nagroda za jego pojmanie – 2 miliony USD, jednak władze USA nie uznały za stosowne wspomnieć o tym niemieckim kolegom (New York Times, 04/11/2002; Newsweek, 04/09/2002). Inny podejrzany, Waleed Alshehri, rĂłwnieĹź bywał w tym apartamencie (Washington Post, 14/09/2001; Washington Post, 16/09/2001). CIA prowadziła inwigilację Atty, w czasie kiedy i on mieszkał w tym miejscu, nie wspominając o tym słuĹźbom niemieckim. Reasumując, niemieckie władze twierdziły, Ĺźe o hamburskiej komĂłrce Al Kaida’y wiedziały niewiele i nic nie łączyło jej z apartamentem przy Marienstrasse. Jest to mało prawdopodobne (Telegraph, 24/11/2001).


1999

W ciągu tego roku Diane i John Albritton kilkukrotnie telefonują na policję i do CIA informując o dziwnym zachowaniu mieszkańcĂłw sąsiedniego domu. Nikt nigdy nie zajął się sprawą (MSNBC, 23/09/2001, New York Daily News, 15/09/2001). Tymczasem jeden z zamachowcĂłw, Waleed Alshehri, wynajmuje dom przy Orrin Street w miejscowości Vienna w Wirginii właśnie w tym czasie. Smaczku sprawie dodaje fakt, Ĺźe stoi on dokładnie trzy przecznice od siedziby CIA (Associated Press, 15/09/2001). Alshehri miewał stale dziwnych gości o arabskich rysach, ktĂłrych sąsiedzi brali za handlarzy narkotykĂłw lub nielegalnych imigrantĂłw (New York Times, 15/09/2001). Pod tym samym adresem mieszkał takĹźe Ahmed Alghamdi aĹź do czerwca 2000 roku (Fox News, 06/06/2002; World Net Daily, 14/09/2001). Poprzednio, w 1997 roku, przez siedem miesięcy, ci dwaj mężczyĹşni mieszkali rĂłwnieĹź wspĂłlnie na Florydzie (Telegraph, 20/09/2001). Albritton twierdził, Ĺźe obserwowali przez cały czas zaparkowany na tyłach domu samochĂłd dostawczy, w ktĂłrym siedział mężczyzna słuchający radia. Podejrzewał, Ĺźe mĂłgł to być skaner. Innym sąsiadom wyglądali oni na narkotykowych handlarzy, bo „wszystkie parkujące tam samochody, to były nowe BMW i mercedesy. Ludzie, ktĂłrzy się tam pojawiali chodzili dookoła rozmawiając przez telefony”. W domu tym zdarzały się głośne imprezy, o niektĂłrych informowano władze. Policja odnotowała nawet incydent, kiedy podczas jednej z takich imprez pewna obecna tam kobieta strzelała w powietrze z pistoletu (World Net Daily, 14/09/2001). O mieszkańcach tego domu informowali takĹźe inni sąsiedzi (Associated Press, 14/09/2001). Niezwykle interesujący jest więc całkowity brak zainteresowania tymi doniesieniami. Standardowe procedury nakładają na CIA obowiązek informowania FBI o wszelkich tego typu lokalnych sygnałach, jednak nigdzie w dokumentach FBI nie ma wzmianki o tym adresie (Fox News, 06/06/2002).


LUTY

William Patrick, pracownik CIA będący pomysłodawcą stosowania przez USA wąglika, pisze interesujący raport. Zawiera on moĹźliwości reakcji na atak za pomocą tej substancji wysyłanej zwykłą pocztą (New York Times, 03/12/2001). Opracowanie raportu zlecił Steven Hatfill, dobry przyjaciel Patrick’a (Baltimore Sun, 27/06/2002). Opisuje on, co mogłoby osiągnąć wojsko amerykańskie i co mogliby osiągnąć potencjalni terroryści (New York Times, 03/12/2001). Podobieństwa pomiędzy tezami zawartymi w raporcie, a tym co wydarzyło się po 9/11 w rzeczywistości, są wstrząsające. BBC sugerowała później, Ĺźe „moĹźliwe, iĹź był to tajny plan CIA, ktĂłry wydostał się spod kontroli” i Ĺźe sprawcy wysyłający później przesyłki z wąglikiem mogli znać to opracowanie. ZarĂłwno CIA, jak i Patrick zaprzeczyli istnieniu owego projektu, pomimo Ĺźe jego część wyciekła do mediĂłw (BBC, 14/03/2002; Baltimore Sun, 27/06/2002).

W lutym ma też miejsce kolejny fałszywy atak przy użyciu wąglika. Do mediów i instytucji rządowych dociera mnóstwo przesyłek zawierających proszek i wiadomość podobnej treści, sugerującej zawartość wąglika. Listy trafiły między innymi do The Washington Post, biura NBC w Atlancie i do urzędu pocztowego w Columbus, w Georgii (przy amerykańskiej bazie Fort Benning) oraz do Old Executive Office Building w Waszyngtonie (biurowiec administracji rządowej). Jest to tym bardziej ciekawe, że do roku 1997 naukowcy amerykańscy pracowali nad tak zwanym mokrym wąglikiem, natomiast prace nad odmianą sproszkowaną rozpoczęto dopiero w 1999. The New York Times sugerował później, że za przesyłkami z roku 1997 i 1999 może stać Steven Hatfill (New York Times, 12/07/2002) . Czy możliwe jest, by owe przesyłki i raport CIA, który powstał w tym właśnie czasie, nie miały z sobą związku?


KWIECIEŃ

1

Ziad Jarrah Ĺźeni się w tajemnicy ze swoją dotychczasową narzeczoną Aisel Senguen. Na uwagę zasługuje zdjęcie z tej uroczystości. Niemieckie władze dotarły do fotografii kilka dni po 9/11. Agent działający „pod przykryciem” zidentyfikował natychmiast 10 spośrĂłd 18 biorących udział w uroczystości mężczyzn. Rozpoznał rĂłwnieĹź miejsce. Był to meczet Al-Quds w Hamburgu. Informator był takĹźe w stanie przypisać konkretne osoby do grupy Atty. Potrafił opisać dokładnie „prawie wszystkich członkĂłw komĂłrki hamburskiej”. Wynika z tego niezbicie, Ĺźe władze niemieckie miały pełne rozeznanie o tej grupie juĹź wtedy lub wcześniej. Oficjalnie, przypomnijmy, władze twierdziły, Ĺźe nie miały Ĺźadnej wiedzy na ten temat (FAZ, 02/02/2003).


CZERWIEC

Enron ogłasza plany porozumienia w sprawie budowy elektrowni w Strefie Gazy za 140 milionów USD. Projekt finansowany jest w dużej mierze przez Saudi Binladin Group, firmę będącą własnością rodziny Osamy. Jest to druga próba realizacji wspólnego przedsięwzięcia przez te dwie spółki. Przy zaawansowaniu budowy w 90% budowa zostaje wstrzymana z powodu konfliktu palestyńsko-izraelskiego, a następnie bankructwa firmy Enron. (Washington Post, 02/03/2002).


WRZESIEŃ

Co najmniej od tego czasu Atta posiada kartę członkowską magazynu BJ Wholesale Club w Hollywood, na Florydzie. NiektĂłrzy kasjerzy pamiętali, Ĺźe bywał tam „dłuĹźej niĹź dwa lata” (Miami Herald, 18/09/2001). Według oficjalnej wersji władz, Atta pojawił się w USA dopiero 3 czerwca 2000 (Miami Herald, 22/09/2001).

Powstaje raport przygotowany dla wywiadu amerykańskiego, pod tytułem „Socjologia i psychologia terroryzmu”. Czytamy w nim „Al Kaida w odwecie za amerykański atak rakietowy … moĹźe podjąć kilka prĂłb atakĂłw terrorystycznych w stolicy państwa. MoĹźe zdetonować ładunek wybuchowy w budynku rządowym. SamobĂłjczy zamachowcy należący do męczeńskich oddziałów Al. Kaida’y mogą spowodować rozbicie samolotu załadowanego ładunkami wybuchowymi (C-4 i Semtex) o Pentagon, główną siedzibę CIA lub Biały Dom. Jakąkolwiek jednak formę ten atak przybierze, Bin Laden najprawdopodobniej odpowie nam w sposĂłb spektakularny” . Raport przygotowała Narodowa Rada Wywiadu, ktĂłra doradza prezydentowi i wywiadowi amerykańskiemu w sytuacjach zagroĹźenia (AP, 18/04/2002). Administracja Bush’a oświadczyła później, Ĺźe nie słyszała o raporcie aĹź do maja 2002 roku, pomimo iĹź był on dostępny na internetowej stronie od 1999 roku i według New York Times, był „rozpowszechniany wśrĂłd członkĂłw rządu” (CNN, 18/05/2002; New York Times, 18/05/2002).


Steven Hatfill kończy swój dwuletni kontrakt z USAMRIID(1) . Od lutego zatrudnił się na cały etat w innym miejscu (Weekly Standard, 16/09/2002) . Jak później ustalono, odmiana wąglika użytego w atakach 2001 roku nie była starsza niż z września 1999 (New York Times, 23/06/2002). Jednak Hatfill w tym czasie pracował w innym budynku, na oddziale wirusologicznym, więc prawdopodobieństwo, że był zaangażowany w sprawę osobiście jest niewielkie (Weekly Standard, 16/09/2002).


21

Niemiecki wywiad podsłuchuje okresowo telefon terrorysty Al Kaida’y o nazwisku Mohammed Hayder Zammar i tego dnia przechwytuje jego rozmowę z porywaczem Marwan’em Alshehri’m. Początkowo władze podały, Ĺźe w rozmowie padło imię Atty – Mohamed (Telegraph, 24/11/2001; New York Times, 18/01/2003). W rzeczywistości wymienione zostało wĂłwczas jego pełne imię i nazwisko, ktĂłre brzmi: Mohammed Atta Al Amir. Padło ono rĂłwnieĹź w innym jeszcze nagraniu (FAZ, 02/02/2003). Alshehhi, mieszkający w tym czasie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, telefonował do Zammar’a regularnie. Niemieckie władze prosiły Emiraty o identyfikację numeru i telefonującego, jednak prośby nie spełniono (Der Spiegel, 03/02/2003).


PAĹšDZIERNIK

Powstaje Instytut Bezpieczeństwa Krajowego ANSER. Instytut, posiadający głębokie korzenie w Siłach Powietrznych otrzymał dziesiątki milionĂłw dolarĂłw rządowego wsparcia (Online Journal, 29/06/2002). MĂłwiono w nim o „drugim Pearl Harbor” długo przed 9/11. Wydaje się, Ĺźe był Ăłw Instytut zalążkiem Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, przygotowywanego długo przed tragicznymi wydarzeniami. Instytut wręcz chełpi się tym na swej internetowej stronie, jednak media w zadziwiający sposĂłb omijają ten fakt szerokim łukiem (Online Journal, 29/06/2002).


12

Generał Musharraf w wyniku zamachu zostaje przywĂłdcą Pakistanu. Jednym z głównych powodĂłw zamachu stanu była obawa ISI, Ĺźe „poprzedni przywĂłdca zbytnio ulegnie naciskowi amerykańskiemu i odmieni pakistańską politykę wspierania TalibĂłw.” (New York Times, 08/12/2001) KrĂłtko po tym Musharraf wymienia szefa ISI, Brig’a Imtiaz’a, z powodu jego bliskich relacji z poprzednią ekipą. Imtiaz zostaje aresztowany i osądzony za „posiadanie środkĂłw nieproporcjonalnych do jego ĹşrĂłdeł przychodu”. Wychodzi na jaw, Ĺźe na koncie Deutschebank zgromadził dziesiątki milionĂłw USD pochodzących z przemytu heroiny. Wątek o tyle ciekawy, Ĺźe ślady w sprawie 9/11 doprowadzą później do kont tego banku, zarządzanego w owym czasie przez „Buzzy’ego” Krongard’a, Ăłwczesnego Dyrektora CIA. (Financial Times /wydanie azjatyckie/, 10/08/2001). Nowym Dyrektorem ISI zostaje Generał Mahmood Ahmed, spokrewniony z Musharraf’em. (Guardian, 09/10/2001). Mahmood zostanie później zwolniony.


LISTOPAD

Porywacze Nawaf Alhazmi i Khalid Almihdhar wjeĹźdĹźają na terytorium USA i zamieszkują w San Diego (Washington Post, 30/09/2001; San Diego Chanel 10, 05/10/2001; Newsweek, 02/06/2002). NiektĂłre ĹşrĂłdła podają nawet wcześniejszą datę (Wall Street Journal, 17/09/2001, Las Vegas Review Journal, 26/10/2001). Tak, czy inaczej nazwisko Alhazmi znajduje się na dokumentach wynajmu mieszkania od listopada 1999 roku (Washington Post, 10/2001). JednakĹźe Dyrektor FBI, Mueller, wskazywał na 15 stycznia 2000, jako datę ich przyjazdu do USA, krĂłtko po waĹźnym spotkaniu w Malezji (San Diego Union-Tribune, 27/09/2002). Z kolei krĂłtko przed 9/11 CIA miało juĹź wiedzę, Ĺźe ta dwĂłjka była w USA na pewno przed 1 stycznia 2000 roku (Associated Press, 21/09/2002) . W początkach 1999 roku NSA przechwyciła rozmowę, w ktĂłrej padło nazwisko Nawaf Alhazmi (Associated Press, 25/09/2002). Dyrektor NSA oświadczył później, Ĺźe w czasie spotkania w Malezji porywacze Nawaf, jego brat Salem i Almihdhar byli juĹź znani agencji, jako członkowie Al Kaida’y i „podzieliła się ona tą wiedzą z wywiadem” (Copley News, 17/10/2002, Zeznanie Dyrektora NSA przed Kongresem, 17/10/2002).


3

Szef australijskich słuĹźb bezpieczeństwa informuje o istnieniu światowej sieci Echelon. Tymczasem USA nadal kwestionują jej istnienie. BBC określa moc Echelon, jako „zdumiewającą” i wylicza: „kaĹźde międzynarodowe połączenie telefoniczne, faks, e-mail czy transmisja radiowa moĹźe być słuchana dzięki potężnym komputerom zdolnym do rozpoznawania głosu. Bazują na długiej liście kluczowych słów lub wzorach wiadomości. Wyszukują dowodĂłw międzynarodowych przestępstw, jak terroryzm”. (BBC, 03/11/1999).

1.- US Army Medical Research Institute of Infectious Dieseases - Medyczny Instytut Badawczy Chorób Zakaźnych Armii Amerykańskiej.

CDN