Dodano: 05.04.21 - 21:49 | Dział: Na każdy temat

Marina

To wspomnienie można uznać za powrót do przeszłości jednej z pensjonariuszek Domu Pomocy Społecznej *Dom Kombatanta i Pioniera Ziemi Szczecińskiej*. To jednak coś więcej. Zagadkowa, tajemnicza opowieść Mariny. Zawsze uśmiechniętej, mimo że na wózku inwalidzkim. - Ale ja żyję - odpowiadała, gdy ktoś o ten tajemniczy uśmiech pytał. Sam byłem zaintrygowany Mariną, jej radością bycia i perlistym śmiechem, mimo, że przecież w Przytulisku, jak kiedyś mówiono egzystowała, a to zupełnie inaczej niż żyć razem z rodziną. Po wielu zachętach z mojej strony zgodziła się opowiedzieć o sobie, swoim życiu, jego ważnym fragmencie.

Uśmiech Mariny

Zwykle Marinę przywozili do pokoju nr 114, czyli Terapii Zajęciowej zwykle o godzinie dziewiątej rano. Na wĂłzku inwalidzkim poruszała się ona, bo kręgosłup odmĂłwił posłuszeństwa, a jeszcze wiele innych chorĂłb ją dręczyło, sama nawet nie wiedziała Marina jakich. I nie pamiętała ona nazw przyczyn swojego bĂłlu. Tu, w Domu Pomocy Społecznej, przy ulicy Eugeniusza Romera 21- 29, słynnego geografa, Ĺźycie płynie wolnym nurtem i dzień jest podobny do dnia. Marina jednak jak modlitwę powtarzała fragment swojego Ĺźyciorysu, ktĂłry jednych zastanawiał, innych wprawiał w zakłopotanie, a byli tacy, ktĂłrzy śmiali się i mĂłwili, Ĺźe bajanie to jest i wymysły. Marina tylko uśmiechała się i przyznać trzeba, Ĺźe bardzo ten jej uśmiech tajemniczy był i niezwykle szczery. – Ty, Marina, to jesteś taka dobra – mĂłwili w Domu. A co nie ma być dobra, jak zawsze radosna, choć bywa, Ĺźe w bĂłlu pogrążona i cicha. Tylko to jej opowiadanie takie nieĹźyciowe.

Marina mĂłwiła, Ĺźe urodziła się na dalekiej, wschodniej Ukrainie. Mama: Daria Nikołajewna, ojciec: Wasyl Grigoriewicz. I nic więcej. Potem dodawała, Ĺźe było to po wojnie lat kilka, ona kilkunastoletnia dziewczyna, a dookoła wszyscy mĂłwili z przeraĹźeniem, iĹź Stalin zamierza siłą wysłać młodych ludzi do czyszczenia lasĂłw. Niby nie brzmi to groĹşnie, to lasĂłw czyszczenie ale skoro Stalin to wymyślił, Ăłw zamysł, BoĹźe mĂłj miej nas w opiece, musiał być straszny i nieludzki. Wszyscy się bali to i Marina trzęsła się ze strachu, po nocach spać nie mogła… Pewnego dnia, bez poĹźegnania, tak bez słowa, Ĺźe aĹź dziwne to wszystko w jej opowiadaniu się wydaje, wyruszyła Marina bez przygotowania Ĺźadnego, tak jak stała, przed siebie poszła w drogę do Polski, o ktĂłrej słyszała, Ĺźe jest za wieloma gĂłrami i rzekami, i długo trzeba iść do niej ale warto nawet Ĺźyciem własnym zaryzykować, gdyĹź tam w onej Polsce wspaniałej wszystko jest dobre, uczciwe, a najwaĹźniejsze z bogactw, ktĂłre tam mają to wolność. Oj, wolność, a tej na Ukrainie, czy w Rosyi nie było…A w Polsze ogrom jej wielki. Marina mĂłwi, Ĺźe szła, szła, szła i sama nie wie jak długo, bez mapy, jadła to co znalazła i co natura matka i czasami tylko ludzie jej dali. Nie pamięta wiele. Wie, iĹź droga jej wiodła przez Ukrainę, Rosiję i nagle słońce inaczej zaczęło świecić, jaśniej i to juĹź Polska była. Patrzy ona a niedaleko stoi studnia głęboka, a jej pić się chce niezmiernie. Podeszła do tej studni, patrzy w dół i zaczęła ze studnią rozmawiać w swym ojczystym języku, bo w drodze nikt jej nie towarzyszył, więc chciała się dowiedzieć od wody Ĺźywej, czy to juĹź tu.

Nagle odezwał się głos męski. Niedaleko stał Polak, mężczyzna w sile wieku znacznej, porządnie ubrany i mówił po ukraińsku, znaczit krzywdy jej nie zrobi. Wypytał, dziwił się, że ona sama i tak wędruje, a potem niespodzianie rzekł:- ja mam syna i ciebie z nim w małżeństwie zwiążę. A co Marina miała robić? I teraz w opowiadaniu mieszkanki Domu Pomocy Społecznej pojawia się niezgodność dotycząca terminu owego ślubu, ale pozostawmy to w niepamięci. Marina mówiła, że ten jej mąż leniwy strasznie był, nie chciał mieć z nią do czynienia i spał cięgiem w stodole..

Nadeszła zima. Do okna ktoś stuka. Eee, moĹźe gałąź drzewa, albo głodny ptak. Nie, to mąż Mariny przemarznięty wylazł ze stodoły i trzęsąc się gada, Ĺźe ogrzać się pragnie. Wtedy pierwszy raz wszedł do ich małżeńskiego łoĹźa. Nawet przytulił się do Ĺźony raz, albo dwa. Ale nie, nie, nie, nic między nimi nie było, zupełnie. Przytulenie tylko. Bez Ĺźadnych płciowych łączeń czy kombinacji. Nic. Marina wie. Potem on przychodził często w mroĹşne dni. Przytulał się tylko. A potem stało się tak, Ĺźe kto wie w jaki sposĂłb, jakim cudem, no Marina nie wie jak: w ciążę ona zaszła. A nie miała kontaktĂłw z Ĺźadnymi mężczyznami. Więc jak to wytłumaczyć? Jak? Teraz opiekunka jej, czy inny słuchacz śmieje się: ”niepokalane poczęcie”. Leniwy mąż krzyczał:- zdradziłaś mnie! O ty zdradliwa kobieto na drodze znaleziona. Teść ją obronił. ZawiĂłzł do lekarza. Potem, gdy mądrzy lekarze zbadali Leniwego, jego krew i inne wydzieliny orzekli, iĹź to musi być jego dziecko. Uznali, Ĺźe widocznie, gdy się on tak do Mariny przytulał to w wyniku chuci niekontrolowanej wytrysnęło z niego co wytrysnąć miało i wpłynęło niekontrolowanie oraz niezauwaĹźenie do Ĺźoninej intymności nienaruszonej i Ĺźycie się stało. I wszyscy się z tym zgodzili, bo lekarze mir wielki naonczas mieli i nie moĹźna im było podawać w wątpliwość ich orzeczenia. Urodziła się cĂłreczka.

Marina siedzi w swoim inwalidzkim wózku poruszona wspomnieniami i mówi, że tyle wówczas, przed laty nerwów straciła, a bo to na początku ten strach przed wywózką do czyszczenia lasów przez strasznego Stalina nakazany, potem droga przez bezdroża i w końcu za górami lasami Polska posażna, dobra i mająca swoje bogactwo przecudne: wolność. To zdarzenie z dzieckiem w dziwny sposób poczętym, to nic. Ale ja żyję, do tej pory żyję.
I Marina odwożona na obiad, a ten jest o trzynastej godzinie, jeszcze wychyla się zza drzwi futryny, szepce: - żyję, ja żyję i pozostawia za sobą uśmiech szczery i niezwykle tajemniczy.
Nawet, gdy Marina niespodzianie umarła, ten jej uśmiech piękny pozostał. I jej tajemnicza historia zadomowiła się w tym Domu na stale. Albo i dłużej. Na wieki wieków.

A Marina i jej uśmiech i wszystko tajemnicze z nią związane to prawda. Najprawdziwsza jak życie, co minęło, a było.

Lech Galicki