Środa 15 Maja 2024r. - 136 dz. roku,  Imieniny: Dionizego, Nadziei, Zofii

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.03.08 - 21:20     Czytano: [3029]

Dział: Co w prasie piszczy

Ćwiąkalski - czyli...

prawdziwe oblicze rządu



Kokieteryjnie niedogolony, luzacka poza, pochopne wypowiedzi wypowiadane z maską olimpijskiego spokoju i samozadowolenia, dzięki którym stał się w mediach Uzbekistanu dyżurnym obiektem kpin jako profesor prawa -minister-błazen. A właściwie taki sympatyczny błazenek. Można też odnieść wrażenie, że jest lansowany, zwłaszcza przez dziennikarzy koncernu ITI (TVN et consortes) jako taki trochę zdezorientowany, ale dobrej woli i zupełnie niezły fachowiec.

Tymczasem... Fakty wydają się wskazywać na zupełnie co innego. Strojący maskujące medialne pozy wyrachowany przedstawiciel interesĂłw świata przestępczego? Postać w obecnym rządzie niezwykle waĹźna i wykonująca kluczowo waĹźną robotę dla kręgĂłw poparcia, ktĂłre wykreowały rząd “Premiera miłości”. Co do samego premiera, juĹź jeden z pierwszych świadkĂłw koronnych w historii PRL-bis, ktĂłry przed 6 laty umoĹźliwił oskarĹźenie pruszkowskiej mafii, zeznawał, Ĺźe nijaki Pershing poĹźyczał Donaldowi Tuskowi kilkaset tysięcy dolarĂłw na kampanie wyborcze i Ĺźe człowiekiem zaufania w polityce tejĹźe mafii był właśnie pan “Donek”. Pan prokurator dziwnie jednak nie poszedł tym tropem...
Fakty, zaznaczmy, że nie wszystkie je znamy, dotyczące faktycznej działalności ministra Zbigniewa Ćwiąkalskiego - są dość zdumiewające.

Pierwsze i ewidentne przestępstwo nowego ministra sprawiedliwości to sfałszowanie informacji o dochodach i posiadanym majątku, ktĂłre jest zobowiązany złoĹźyć przed objęciem funkcji publicznej. Takie rozwiązanie prawne jest w krajach prawa powszechne. SłuĹźy nie tylko ujawnieniu majątku - by ktoś nie podejrzewał, Ĺźe wskutek sprawowania urzędu tajemniczo się on powiększył, ale przede wszystkim ma chronić społeczeństwo przed niejasnymi powiązaniami i zaleĹźnościami finansowymi. Przepis ten jest w Uzbekistanie notorycznie łamany. Uczciwych deklaracji majątkowych nigdy nie złoĹźył np. Lech Wałęsa czy Aleksander Kwaśniewski (odnośnie “Olka” dowcipnie to skomentował nijaki JĂłzef Oleksy, aczkolwiek – jak to polityk z lewizny - na szczerość zdobył się dopiero nieĹşle “nawalony”). Ale i Hajeczka Grundbaum (uĹźywa nazwiska Hanna Gronkiewicz-Waltz) nie zdołała w terminie złoĹźyć informacji o dochodach współmałżonka, a potem tłumaczyła się, Ĺźe coś tam zapomniała wpisać, bo przecieĹź mąż “nie prowadzi działalności gospodarczej w Warszawie, tylko w innej miejscowości”. Śladem ewidentnych oszustw przy deklarowaniu swego majątku nie idą oczywiście Ĺźadne postępowania prokuratorskie – co znowu jest ewenementem na skalę Światową. Dodajmy, Ĺźe wymĂłg prawny oświadczenia o posiadanym majątku, jest obciążony pełną odpowiedzialnością karną jak za składanie fałszywych zeznań. Art. 233 §1 polskiego Kodeksu Karnego głosi:

Kto składając zeznanie w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu na podstawie ustawy zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę podlega karze więzienia do lat 3.

PoniewaĹź minister winien złoĹźyć takie oświadczenie przed objęciem urzędu - ponosi za przestępstwo w tym zakresie “zwykłą” odpowiedzialność karną, a nie przed Trybunałem Stanu. I tu dochodzimy do paradoksu prawnego ustroju III RP - bo jeĹźeli takie fałszywe zeznanie złoĹźył minister sprawiedliwości, ktĂłry jest zarazem słuĹźbowym szefem prokuratury – to jak niby jakiś pan prokurator ma mu postawić zarzut? (To nie USA, gdzie prokuratorĂłw wybiera się w oddzielnych wyborach.) W Polsce, jak za PRL-u, łamanie prawa przez rząd ma kontrolować prokuratura zarazem temu rządowi podległa... Czujmy ten absurd i pamiętajmy o nim.
A co takiego “zapomniał” pan minister Ćwiąkalski wyćwiąkać w swoim oświadczeniu majątkowym? Ano zapomniał o dochodach z praktyki adwokackiej na sumę miliona złotych - sumę jak na PRL-bis niebotycznie dużą. Potem pan minister tłumaczył się, Ĺźe te dochody osiągnął w 2006 roku - więc uwaĹźał, Ĺźe obejmując funkcję w 2007 nie musi ich ujawniać. Z czego, jak wynika z Ĺźelazną logiką, jeĹźeli człowiek dorobił się pieniędzy czy majątku w 2006 - to przecieĹź oczywiste, Ĺźe w 2007 juĹź ich nie ma? Prawda? Ciekawe, co by powiedział amerykański fiskus, gdyby podatnik stwierdził, Ĺźe w grudniu 2006 wprawdzie zarobił okrągły milionik, ale w kwietniu o nim zapomniał, bo to było “w ubiegłym roku”. Hic abderus! Ale jeszcze ciekawsze są składowe tego “milionika”. Wiadomo niewiele, a jedyna pewna wiedza, jaką mamy, to to, Ĺźe w skład tej sumy wchodzą honoraria od Ryszarda Krauzego i Marka Dochnala. Ale kto jeszcze był klientem pana Ćwiąkalskiego? Wiadomo, Ĺźe np. Dochnalowi pan minister, wtedy jeszcze profesor adwokat, sporządził korzystną dla niego opinią prawną. Ale
to była tylko jedna opinia. Czy listy tajemniczych klientów Ćwiąkalskiego mamy domyślać się po uchylonych nakazach aresztowania (Krauze), wypuszczeniach z aresztu i umorzonych sprawach? Tu na marginesie należy dodać, że niezmiernie dziwne jest uchylenie aresztu członkom tzw. gangu obcinaczy palców, a zwłaszcza tłumaczenie pani sędziny B. Piwnik, że zwolnieni dwaj członkowie tego gangu wprawdzie do niego należeli, ale to akurat nie ci, co te palce obcinali. Jeszcze zabawniejsze jest, że po wyjściu na wolność dotkliwie pobili policjantów, którzy ich aresztowali. Skąd ta pewność siebie u gangsterów?

Nigdy w historii nie zdarzyło się, Ĺźe adwokat i prawny reprezentant (i jak widać wysoko opłacany) stron podejrzanych o bardzo powaĹźne przestępstwa w postępowaniach prokuratorskich, ktĂłre się toczą - zostaje powołany na... zwierzchnika prokuratury! Rząd “Premiera Miłości” pobił tu absolutny rekord świata! Coś takiego nie zdarzyło się nigdy, nawet w krajach afrykańskich czy latynoskich! Tylko czemu pan Tusk tak jakoś z dumą się nie chwali tym światowym ewenementem?!
Lista niekoniecznie ujawnianych opinii publicznej decyzji ministra Ćwiąkalskiego przez osławionych dziennikarzy koncernu ITI (Olejnik, Sekielski, Morozowski et tutti quanti - coś tam bąkną na marginesie, żeby nie było, że nic nie mówili, ale o co chodzi lub choćby w miarę pełnej informacji nie powiedzą) i to decyzji w najwyższym stopniu skandalicznych (czy jak kto woli jawnie przestępczych), jest długa.
Podajmy przykłady.

Czystki w prokuraturze. Zwolnienie czterech prokuratorĂłw apelacyjnych i jednego okręgowego. Nowi prokuratorzy juĹź w terenie robią swoje “lokalne” czystki. Dobrym przykładem jest prokuratura w Katowicach. Mianowana przez Ćwiąkalskiego nowa prokurator apelacyjna Iwona Palka juĹź pierwszego dnia swego urzędowania odwołała swoich zastępcĂłw, naczelnikĂłw wydziałów oraz prokuratora okręgowego.

Nominacje. „Wraca na stanowiska i awansuje najgorszy chwast” (określenie Ludwika Dorna). Przykładem były komendant policji Kornatowski (ten z prezentowanych w mediach rozmĂłw z podsłuchu, Ĺźe ka... i chu... i Ĺźe nie rozumie grypsu) – ma wrĂłcił na stanowisko prokuratora apelacyjnego.

Szereg skandalicznych decyzji procesowych. Na przykład były minister Kaczmarek, pupil Krauzego, wystąpił z prywatnym aktem oskarżenia przeciwko prokuraturze i uzyskał w prokuraturze, która go ściga, status pokrzywdzonego - po czym mógł się dowolnie zapoznawać z aktami śledztwa, które jest przeciwko niemu prowadzone. Kolejny ewenement na skalę światową!
Inny skandal: ujawnienie prezydentowi Olsztyna (SLD) personaliĂłw kobiet, ktĂłre go skarżą o molestowanie seksualne. Prokuratura nie ma sobie nic do zarzucenia “ale moĹźe powinniśmy być bardziej powściągliwi”. Ha, ha, ha...Podobnych przykładĂłw w róşnych mniej znanych sprawach – ile jest? Kilkadziesiąt, kilkaset? Takie sobie, ot, ujawnienie akt śledztwa wielce prawdopodobnemu przestępcy, Ĺźeby sobie wiedział, kto na niego zeznaje, i co prokuratura na niego ma?

Umorzenia spraw i matactwa w prowadzeniu spraw. Jest tego. tysiące. W tej kategorii należy umieścić też uchylenia decyzji np. o tymczasowym aresztowaniu, vide: Ryszard Krauze. Ale najbardziej groźna w tej grupie kategoria przestępstw to matactwa prokuratorskie mające doprowadzić do celowego umorzenia wielu kluczowo ważnych spraw. Od czasów afery FOZZ, przewlekanie, odwlekanie, zmienianie składów sędziów czy prokuratorów - jest tu dobrą taktyką, aż sprawa się przedawni lub zostanie tendencyjnie zamknięta.
Dobrym przykładem są Katowice. Wszyscy prokuratorzy prowadzący kluczowo waĹźne sprawy np. tajnych kont politykĂłw lewicy, mafii węglowej czy sprawę śmierci gĂłrnikĂłw w kopalni “Halemba” – zostali odsunięci i oddelegowani do tzw. pracy papierkowej w biurze postępowań sądowych.
Innym dobrym przykładem jest sprawa tzw. afery wekslowej “TrĂłjkąta Buchacza”. Według “Naszego Dziennika” prof. Zbigniew Ćwiąkalski był pełnomocnikiem jednej z firm podejrzanych o prĂłbę wyłudzenia znacznych kwot na podstawie sfałszowanych weksli. Prokurator prowadzący sprawę został natychmiast po objęciu funkcji ministra przez Ćwiąkalskiego odsunięty od sprawy. A co się dzieje w terenie, bez komentarza. POLiD-owskie aferały załatwiają swoje ciemne interesy i gwarantują sobie bezkarność. Ale to nie koniec działalności firmy Ćwiąkalski. Nie mniej skandaliczne są:

Projekty ustaw. To, co proponuje Ćwiąkalski w zakresie “uniezaleĹźnienia prokuratury od polityki” czyli szumnie mącąca w głowie kampania dziennikarzy ITI na rzecz rozdzielenia stanowisk Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości – to nic innego jak oddanie prokuratury w Race poststalinowskich klanĂłw prawniczych – juĹź poza wszelką kontrolą. A Prokuratora Generalnego niby mianować miałby Pan Prezydent, spośrĂłd dwĂłch kandydatĂłw zaprezentowanych przez Krajową Radę ProkuratorĂłw. Zaś o przyjęciu do zawodu prokuratora decydowaliby “sami prokuratorzy”. Nie mniej hecne są propozycje pana Ćwiąkalskiego w zakresie egzaminu aplikacyjnego. Miałby być jeden egzamin z wiedzy prawniczej, a liczba zdobytych punktĂłw decydowałaby o moĹźliwości wyboru aplikacji np. kto zdobyłby 140 punktĂłw mĂłgłby być radcą, a na notariusza potrzeba by było 270 punktĂłw itd.
Odnośnie tego egzaminu przypomnijmy, Ĺźe do 2005 roku obowiązywał w Polsce tzw. egzamin korporacyjny. Aby zdali “sami swoi” korporacje adwokackie czy inne prawnicze wprowadzały tzw. pytania z wiedzy ogĂłlnej np. “Kto namalował obraz “Szał”?” lub “W ktĂłrym roku papieĹź był na gĂłrze Św. Anny?” Punkty za te pytania liczyły się tak samo, jak punkty za pytania o wiedzy prawniczej - i wystarczyło znać pytania “z wiedzy ogĂłlnej” tuĹź przed egzaminem... A “sami swoi” znali... Zerwał z tym minister Ziobro i w miejsce egzaminĂłw korporacyjnych wprowadził egzaminy państwowe bez pytań z “wiedzy ogĂłlnej”. Tym sposobem od 2005 roku na aplikację radcowską czy adwokacką dostawał się co drugi student - co wyraĹşnie nie podoba się panu Ćwiąkalskiemu, ktĂłry wprost powiada, Ĺźe nie potrzeba nam wielu prawnikĂłw, ale “dobrych prawnikĂłw”. Przypomnijmy, Ĺźe w Polsce w przeliczeniu na liczbę mieszkańcĂłw jest adwokatĂłw 10 razy mniej niĹź w Holandii. No i pan Ćwiąkalski jest zwolennikiem poglądu, Ĺźe prawnik powinien reprezentować swoją osobą odpowiedni “poziom” wiedzy ogĂłlnej.
Dodajmy do tej radosnej twĂłrczości w zakresie projektĂłw prawnych nowego ministra “sprawiedliwości”:

Wycofanie się z szeregu projektów, i to już praktycznie gotowych aktów prawnych, np. elektronicznego monitoringu skazanych. Dobre i powszechnie stosowane rozwiązanie np. odnośnie zwolnionych warunkowo. A po co polskiej policji wiedzieć, co taki przedterminowo zwolniony robi, prawda?
Ale myślałby kto, Ĺźe ekipa “Premiera Miłości” to emanacja pseudo elit aferalno-przestępczych tzw. III RP, tych elit sługus interesĂłw itp. Z waĹźnym członkiem nowego rządu ministrem Ćwiąkalskim na czele. O nie! Jak ogłosiły DyĹźurne media Uzbekistanu ustami swoich złotoustych dziennikarzy - pan Ćwiąkalski będzie ścigał groĹşnego przestępcę! A kogo? Jana Kobylańskiego, Prezesa USOPAŁ!
Pan minister zażądał od IPN-u akt sprawy Jana Kobylańskiego i nie moĹźe się pogodzić z odmową wszczęcia postępowania przeciwko twĂłrcy jednej z największych i najbardziej zasłuĹźonych organizacji polonijnych. Bo jak to tak? Taki szmalcownik? Warto dla ilustracji problemu zacytować artykuł pana Rafała Klinuszki “Błąd w metodzie”, gdyĹź do tej pory lepszy opis “sprawy” Kobylańskiego nie powstał (cytat za “Kurierem Codziennym”, Chicago 2.X.2007 r.): „Tu moĹźe warto Państwu czytelnikom przypomnieć, co za rewelacje zawierały w rzeczywistości archiwa IPN.
Otóş w 1947 roku zeznania obciążające Stanisława Kobylańskiego, ojca Pana Jana i jego syna Janusza (pan Jan Kobylański do czasu przyjazdu do Ameryki Łacińskiej uĹźywał imienia Janusz) złoĹźyła nijaka Leokadia Sarnowska. Sama ta cna kobita zajmowała się płatnym pomaganiem Ĺťydom. Rzekomo na początku 1943 roku panowie Kobylańscy mieli wydać Gestapo Ĺťydowską rodzinę SzenkerĂłw- Barskich (wcześniej wg tej kobity pobrali od nich ciężkie pieniądze przekazane podobno przez Sarnowską za wyrobienie “polskich dokumentĂłw”). Pośrednikiem w tej sprawie miała być właśnie Sarnowska, dobrze znająca rodzinę SzenkerĂłw. Tylko, jak przyszło co do czego, to cna pani Leokadia nie potrafiła podać daty, kiedy niby to się stało. Do kryjĂłwki SzenderĂłw przybył podobno gestapowiec i aresztował ich. A po aresztowaniu przekazał ich polskiemu granatowemu policjantowi, ktĂłry ich wypuścił. Słyszeli Państwo coś takiego? W dodatku jako adres państwa Kobylańskich imć pani Leokadia podała ulicę WspĂłlną. A Janusz (późniejszy Jan Kobylański) nigdy tam nie mieszkał. I mĂłgł to niezbicie udowodnić poprzez brak wpisu do książki meldunkowej. (W czasie wojny kaĹźdy musiał być zameldowany w miejscu, gdzie mieszkał, gdyĹź inaczej nie mĂłgł dostać kartek na Ĺźywność.) Dokładniej przepytana Sarnowska nie potrafiła nawet podać imion SzenkerĂłw. Zeznania Sarnowskiej potwierdzał tylko jej konkubent. Mimo poszukiwania tajemniczej rodziny SzenkerĂłw-Barskich (UB oczywiście wdroĹźyła intensywne śledztwo) lub chociaĹźby jakichkolwiek ich krewnych (UB poszukiwała jakiegokolwiek śladu tej rodziny m.in. poprzez gminy Ĺźydowskie) - niestety nie natrafiono na najmniejsze potwierdzenie, Ĺźe taka rodzina w ogĂłle istniała.
W końcu nawet UB potraktowała wymysły Sarnowskiej jak to granatowy wypuścił Żydów przekazanych mu do eskortowania przez gestapowca (samotnie zapuszczającego się w głąb polskiej dzielnicy by aresztować żydowskie małżeństwo) - za wierutne wymysły osoby, która próbuje odwrócić uwagę od swojej niejasnej przeszłości. Sprawę umorzono... w 1954 roku! Z powodu nie stwierdzenia zarzucanych przez skarżących czynów i niewiarygodności jej zeznań! Sprawa jako umorzona (czyli nie istniejąca prawnie) nie mogła też być objęta amnestią z 1956 roku!
No i pan Jan Kobylański miałby niezaprzeczalną trudność w wydawaniu SzenkerĂłw Niemcom. W tym samym czasie był akurat więźniem Pawiaka, potem Auschwitz... Nikt nigdy nie obalił dowodowo faktu, Ĺźe od jesieni 1942 pan Kobylański był sam hitlerowskim więźniem...”
Kampania oszczerstw przeciwko panu Janowi Kobylańskiemu nie ma sobie rĂłwnych w całej, juĹź 19 letniej historii Uzbekistanu, zwanego III RP. Dziennikarze Wybgazety i koncernu ITI prześcigali się w stekach fałszu wylewanego na głowę człowieka, o ktĂłrym Jan Paweł II mĂłwił, Ĺźe jest najlepszym “arcy-ambasadorem Polski w świecie”. Nawet odmowa wszczęcia postępowania przez IPN została przedstawiona przez prezesa tej instytucji w sposĂłb szkalujący, bo wyeksponowano wątek, Ĺźe “...przypadki szmalcownictwa, ktĂłre nie zakończyły się śmiercią, objęła amnestia z 1956 roku”. A co to miało do rzeczy?! Oczywiście w tej kampanii oszczerstw popełniono niewyobraĹźalne przestępstwa pomĂłwienia i zniewagi. Ale nie tylko. Jak pisał Rafał Klimuszko, w sprawie szkalowania pana Jana Kobylańskiego popełniano nie tylko przestępstwa pomĂłwienia i zniewagi, ścigane z oskarĹźenia prywatnego, ale i powaĹźne przestępstwa, ktĂłre prokuratura ma obowiązek ścigać z urzędu: “ Takich przestępstw, ktĂłre powinny zostać podniesione jest co najmniej trzy.

Pierwszym jest zarzut fałszowania dokumentĂłw. MoĹźna go bez problemu postawić redaktorowi Lizutowi z - jakĹźeby inaczej - “Gazety Wyborczej”. Pozwolę sobie przypomnieć, jak brzmi odnośny artykuł z Kodeksu Karnego:
Art. 271 § 1: Kto, w celu uĹźycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego uĹźywa, podlega karze… (nawet pozbawienia wolności do lat 5). Chodzi o to, Ĺźe pan redaktor Lizut publikował dokumenty dotyczące obozowej ewidencji Pana Jana (m.in. więźnia obozĂłw koncentracyjnych Auschwitz i Dachau), twierdząc, Ĺźe pan Kobylański sfałszował swoją “przeszłość obozową”, bo na dokumencie istnieje inny rok urodzenia, niĹź rok urodzenia Pana Jana. Zarazem pan Lizut zataił przed czytelnikami adnotację na odwrocie dokumentu świadczącą o pomyłce we wpisanym roku (1919 zamiast 1923). Tym sposobem pominął część treści dokumentu, czyli faktycznie bez tej adnotacji uĹźywał “przerobionego” dokumentu ogłaszając go w GW jako autentyczny i jako dowĂłd na to, Ĺźe Pan Jan nigdy w Ĺźadnym “konzentration lager” nie był i fałszywie przypisuje sobie kombatancką przeszłość. Przestępstwa przeciwko autentyczności dokumentĂłw są jak najbardziej ścigane “z mocy prawa”. Panu Lizutowi et consortes moĹźna jeszcze postawić zarzut wielokrotnego poświadczenia nieprawdy mogące mieć skutki prawne: Kto poświadcza nieprawdę w piśmie mającym znaczenie co do skutkĂłw prawnych… - prokuratura ma obowiązek reagowania na informacje prasowe opisujące popełnienie przestępstw. Tu dochodzimy nie tylko do fałszowania dokumentĂłw, ale do drugiej, niezmiernie istotnej grupy przestępstw, ktĂłre wobec pana Jana Kobylańskiego podejmowano i to systematycznie.

Drugą całą grupą zarzutów są przestępstwa ujęte w polskim Kodeksie Karnym w rozdziale: Przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Pozwolę sobie zacytować trzy artykuły:
Art. 235: Kto poprzez tworzenie fałszywych dowodĂłw lub inne podstępne zabiegi kieruje przeciwko określonej osobie ściganie o przestępstwo… podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
A w wypadku pana Kobylańskiego do postępowania w pionie Śledczym IPN z oskarĹźeń o wydanie rodziny Ĺźydowskiej Gestapo doszło…
Art. 236 § 1: Kto zataja dowody niewinności osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa…, podlega karze… pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 238 Kto zawiadamia o przestępstwie…, wiedząc, Ĺźe przestępstwa nie popełniono, podlega karze…

Publikacja prasowa o przestępstwie jest również formą inicjowania postępowania prokuratury - i tak co najmniej raz w sprawie Pana Jana się stało (dochodzenie IPN po publikacjach prasowych). Pozwolę sobie nie dodawać żadnego więcej komentarza.
I wreszcie - najważniejsze. Art. 231 § 1 Kodeksu Karnego. Kluczowe zabezpieczenie prawne w Polsce przed urzędniczą samowolą.
Funkcjonariusz publiczny, który nie dopełnia swoich obowiązków lub przekracza swoje uprawnienia, działając na niekorzyść interesu prywatnego lub publicznego, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech.
Drastyczne przestępstwa z art. 231 § 1 kk przeciwko Janowi Kobylańskiemu popełniło przynajmniej trzech bardzo wysokich urzędnikĂłw państwowych. Minister Sprawiedliwości Andrzej Kalwas. Publicznie zarzucał panu Kobylańskiemu zbrodnię ludobĂłjstwa, zapowiadał szybkie wystąpienie z wnioskiem o ekstradycję i miał nadzieję, Ĺźe Paragwaj wniosek taki uwzględni. Najbardziej “czerwony” z dotychczasowych prezesĂłw IPN: Leon Kieres. Publicznie twierdził, Ĺźe odnaleziono w IPN dokumenty niezbicie dowodzące, Ĺźe Kobylański wydawał ĹťydĂłw “gestapowcom na śmierć”. Razem z Jarosławem Gugałą podniecali się w audycji Polskiego Radia Program I z dnia 23.III.2005 roku (godzina 15.45, Magazyn “Z pierwszej ręki”), Ĺźe “odnalezione akta” z pewności wystarczą do ekstradycji: “ Tak, tak, to wystarczy, nie ma wątpliwości, Ĺźe wystarczy” - cytat dosłowny wypowiedzi Leona Kieresa. Podobnie wypowiadał się szef pionu śledczego IPN i V-ce Prezes tegoĹź Instytutu prof. M. Kulesza. Niewątpliwie moĹźna teĹź ciężkie zarzuty przestępstwa z art 231 § 1 postawić obu “ambasadorom” w Urugwaju: Gugale i Schnepfowi. Oczywiście, w okresie gdy byli ambasadorami. Ale nie tylko. Rzecz w tym, Ĺźe Gugała, o ile wypowiada się na tematy związane czasowo z okresem kiedy był ambasadorem i związane z wypełnianymi przez niego obowiązkami - nadal ponosi odpowiedzialność urzędnika państwowego. (A nie dziennikarza!- To ciekawostka prawnicza.) Natomiast Schnepf jest obecnie nadal funkcjonariuszem publicznym w pełnym znaczeniu tego słowa (aktualnie w MSZ dyrektor Departamentu globalizacji i walki z terroryzmem).

And last, but not least.
Art. 258 § 1 kk: Kto bierze udział w zorganizowanej grupie przestępczej albo związku mającym na celu popełnienie przestępstwa... podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.
Fakt, Ĺźe ataki na Pana Jana były zorganizowaną, zsynchronizowaną akcją - nie ulega wątpliwości. Przesłanek dowodowych jest aĹź nadto. Ciągłe kłamstwa dziennikarzy, ewidentnie ochraniane przez redaktorĂłw naczelnych. Łączny czas zmasowanej nagonki medialnej nastawionej na zniszczenie człowieka ponad 3 lata! Plus wsparcie najwyĹźszych urzędnikĂłw państwowych. To wystarczy, by podjąć śledztwo - czy nie było to kwestią przypadku? Oczywiście, jest kwestią śledztwa ustalenie, kto i czy tą grupą kryminalistĂłw kierował.” Ale jedno jest przynajmniej pewne. Minister Sprawiedliwości w rządzie “Premiera Miłości” Ĺźadnych krokĂłw prawnych przeciwko bandzie LizutĂłw, MichnikĂłw, SchnepfĂłw, KalwasĂłw, KuleszĂłw, Gugałów i im podobnych - nie podejmie. Dla niego jest jasne, kto jest przestępcą – jest nim Jan Kobylański. I nikt mu nie zarzuci, Ĺźe nie walczy o przestrzeganie prawa. PrzecieĹź on, minister Ćwiąkalski, chce ścigać “szmalcownika”! Ciekawe, ile pociągnie rząd zbudowany na samym KOK-u? KOK to skrĂłt od słów: kłamstwo- oszustwo- kryminaliści...

Julia de Blancville-Branicki
Kurier Codzienny, Chicago 22-23 luty 2008r.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt