Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 27.10.13 - 10:35     Czytano: [1708]

Dział: Prosto z mostu

List do Prezesa IPN... czyli o sitwie

Rok temu uczestniczyłem w tzw. rozmowie kwalifikacyjnej w IPN, na jakieś tam stanowisko. Rozmowa był z pewnością ustawiona pod z góry przewidziana osobą, tak to już jest w państwowych instytucjach. Opisałem przebieg tej rozmowy w liście do prezesa IPN. Oczywiście nie dlatego, żebym liczył, że kartka papieru coś zmieni, ale, żeby nie myśleli, że dałem się nabrać na ich oszustwa. Nie doczekałem się odpowiedzi. List jest długi, a oto jego fragmenty:
"Przeprowadzająca rozmowę kwalifikacyjną komisja niczego nie wiedział o kandydacie. Kazali jak to bywa w takich wypadkach poopowiadać o sobie. Może to wskazywać, że nie czytali podań, a więc pozostaje zadać pytanie jak wyglądała pierwsza czy też druga tura kwalifikacyjna. Pewnie były fikcją, bo po co czytać podania skoro ustalono kto zostanie zatrudniony zanim ogłoszono konkurs na stanowisko.

Wymagania wobec kandydatów były niskie i zostały sformułowane bardzo ogólnikowo. W ogłoszeniu jako oczekiwania niezbędne wobec kandydata wymieniono: wyższe wykształcenie historyczne, min. 4-letnie doświadczenie zawodowe, umiejętność wystąpień publicznych. A jako pożądane: stopień naukowy doktora nauk historycznych w zakresie historii najnowszej, umiejętność pracy w zespole, umiejętność obsługi komputera, kreatywność, wysoka kultura osobista. Kto jest bardziej kreatywny, potrafi lepiej działać w zespole, kto ma wyższą kulturę osobistą, potrafi lepiej obsługiwać komputer, to już komisja może ocenić według własnego widzi mi się. To też nie jest pewnie przypadek. Widocznie wytypowany kandydat niczym szczególnym się nie wyróżnia. Ale też zaznaczmy, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej członkowie komisji nie pytali o lata pracy zawodowej, umiejętność wystąpień publicznych, umiejętność pracy w zespole, umiejętność obsługi komputera, kreatywność, kulturę osobistą. Wygląda więc na to, że skoro trzeba było dać ogłoszenie do gazety, to na kolanie jakieś tam wymagania sformułowali, a później o nich zapomnieli. I wcale mnie to nie dziwi, bo cała ta rozmowa to lipa.

Pytania nie zmierzały do ustalenia czegokolwiek istotnego o kandydacie, raczej zadawano je dla formy. […] Pytano mnie o to:

- ile stron miała moja praca doktorska (biedne dziecko nie wiedziało, że praca naukowa ma omówić w sposób możliwie wyczerpujący zagadnienie, którego dotyczy, a ilość stron nie ma poważniejszego znaczenia. Obawiam się, że gdyby Pan Prezes starał się o pracę w IPN, to by roboty tam nie dostał, a to dlatego, że Pana praca doktorska, miała podobną ilość stron do mojej)

- czy próbowałem wydać pracę. (co to ma za znaczenie? Wydanie pracy zależy od przynależności do sitwy, a nie od Bogu ducha winnego autora pracy doktorskiej)

- czy znam formy działań edukacyjnych IPN (wśród wymagań wobec kandydata nie została wymieniona znajomość form działania IPN)

- czy znam grę komputerową obmyśloną przez IPN (przyznam, że tego nie wiedziałem, z bardzo prostego powodu, dorośli nie bawią się zabawkami dla dzieci. A jak już wspominałem wśród oczekiwań wobec kandydatów nie wymieniono znajomości form działania IPN).

Ale to jeszcze nie jest najśmieszniejsze. Polecono mi powiedzieć jakimi tematem chciałbym się zająć. Członek komisji, ktĂłry zadał to pytanie po moim zapewnieniu, Ĺźe jest mi to obojętne, poniewaĹź poradzę sobie z kaĹźdym tematem, (na co wskazują moje dotychczasowe dokonania naukowe) i po podaniu przez mnie sześciu tematĂłw, ktĂłrymi mogę się zająć, wyciągnął wniosek, Ĺźe nie wiem czym chce się zajmować i chce, Ĺźeby mi wyznaczono temat. Wniosek wysunięty przez członka komisji był niczym nieuzasadniony i najdelikatniej mĂłwiąc stawia pod znakiem zapytanie jego uczciwość. Co więcej z prasy moĹźna dowiedzieć się, Ĺźe IPN przydziela tematy, projekt badawcze, jak zwała tak zwał, więc moja wszechstronność zainteresowań jest raczej zaletą, a nie wadą. (Wirtualna Polska, jakiś czas temu, zdaje się za Rzeczpospolitą, informowała, Ĺźe „jeden z pracownikĂłw IPN, dr Daniel Wicenty z Biura Edukacji Publicznej IPN w Gdańsku — w ramach zleconych mu przez jego szefĂłw prac, prowadził waĹźny dla rozumienia mediĂłw w PRL-bis — projekt badawczy IPN "Aparat bezpieczeństwa wobec środowisk twĂłrczych, naukowcĂłw i dziennikarzy", w ramach ktĂłrego historyk analizował akta SB.”)

Ale to nie wszystko. Ten sam członek komisji nagle zmienił tembr głosu i skierował fizjonomię w stronę dziewuchy, która siedziała w takim miejscu, że patrząc na komisję miałem ją poza zasięgiem wzroku i powiedział, że nie wiem czym chce się zajmować, co miało wydźwięk bardzo negatywny. Dopiero później pomyślałem, że być może dziewucha spisywała z tej rozmowy protokół, albo coś w tym rodzaju. Jeżeli tak było i wpisała podyktowane jej przez członka komisji słowa, to znaczy, że protokół został sfałszowany, co pewnie jest przestępstwem. Można to łatwo sprawdzić. A teraz najśmieszniejsze, w ogłoszeniu wśród wymagań wobec kandydata, nie było mowy, że ma przedstawić temat pacy, jaką chciałby pisać.

Dlaczego więc pytano o temat, skoro w ogłoszeniu nie wymagano od kandydata podania tematu, ktĂłrym chciałby się zająć? Przypuszczam, Ĺźe został przeprowadzony ten sam manewr jaki od lat stosują pracownicy uniwersytetu podczas egzaminĂłw na studia doktoranckie. Niby kaĹźdy ma szanse dostać się na studia doktoranckie, a jak jest wszyscy wiemy, dostają się z gĂłry ustalone osoby. Kandydat zna pytanie ktĂłre mu zada członek komisji, dzięki temu, moĹźe wypaść śpiewająco przed komisją, co jest pretekstem (ale nie powodem!) do przyjęcia delikwenta na studium doktoranckie. Po drugie, profesor protegujący kandydata na studia doktoranckie ustala z nim temat pracy doktorskiej. Tym samym tematem w zaleĹźności od układĂłw panujących w komisji moĹźna się zachwycić („to waĹźny temat i nie jest jeszcze opracowany” i takie tam), jak i wyśmiać, Ĺźe nic nowego nie wniesie („nieciekawy, o niczym, w kółko to samo!”). I ten temat, Ĺźe niby taki waĹźy teĹź jest pretekstem, Ĺźeby delikwenta przyjąć na studia doktoranckie. Taki wielu przez to przechodziło, Ĺźe nie ma potrzeby o tym więcej pisać. A później i tak zmienia się temat.

Dowiedziałem się też, że kandydat, który zostanie zatrudniony w IPN, będzie poinformowany o tym telefonicznie tego samego dnia do godziny czwartej (i zaznaczmy nie było mowy, że każą mu przedstawić dokumenty itp. potwierdzające jego kwalifikacje!). Czyli raczej mniej więcej bezpośrednio, albo krótko po zakończeniu rekrutacji. Czyli raczej nie mogło dojść do jakiejś poważniejszej narady członków komisji, bo i po co, skoro z góry wiedziano kto zostanie zatrudniony. Ale to nie jest najważniejsze. Pytanie jakie mi zadawano nie zmierzały do ustalenie czy dane dotyczące kwalifikacji jakie zamieściłem w podaniu były zgodne z prawdę, a nie sadzę, abym był pod tym względem wyjątkiem. Skoro człowiek został poinformowany o zatrudnieniu w IPN telefonicznie to nikt nie sprawdzał prawdziwości przedstawionych przez niego danych, co jest jeszcze jedną przesłanką wskazującą, że z góry widziano kto zostanie zatrudniony. Możliwe jest też, że zatrudniono osobę nie spełniającą nawet podanych w ogłoszeniu kryteriów. A jest to poważne stanowisko, osoba ta będzie odpowiedzialna m.in. za pisanie ekspertyz dla sądów.

JeĹźeli IPN zatrudniałby historykĂłw o wysokich kwalifikacjach to nie potrzebowalibyście ustawiać konkursy pod konkretne osoby, bo skoro oni są tak dobrzy to i tak by się dostali do pracy w IPN po wygraniu uczciwego konkursu. Wobec tego moĹźna zadać pytanie czy głupsi, ktĂłrych zatrudnia IPN będą pisać lepsze prace naukowe niĹź mądrzejsi, ktĂłrych IPN nie zatrudnia. […]

Wielce Szanowny Panie Prezesie! Tego, Ĺźeby uczciwie zatrudniać tego się tych wszystkich naczelnikĂłw, dyrektorĂłw i czort wie kogo jeszcze najzwyczajniej nie da nauczyć. Oni traktują swoje posady i korzyści z nimi związane jak łupy, ktĂłre im się należą, więc oczywiście nie liczę na pracę w IPN. Ale skoro nie uczestniczyłem w prawdziwej rekrutacji, ale w lipie, skoro nawet przez chwilę nie mogłem uzyskać tego stanowiska, to proszę chociaĹź o zwrot kosztĂłw jakie poniosłem, aby dostać się na miejsce przeprowadzania rozmowy kwalifikacyjnej. Wyniosły one około 20 zł […]."

MICHAŁ PLUTA

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt