Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 117 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 12.04.14 - 21:37     Czytano: [2046]

Dział: Głos Polonii

Tylko pamięć

„Czasie, czasie, kto cię zatrzyma, kto twĂłj powstrzyma bieg”.

Przemijamy wraz z nim, a teraĹşniejszość przemienia się w przeszłość, tym samym tworząc dalszy ciąg historii. Moje pokolenie jest niezwykłe, bo przyszło mu Ĺźyć na przełomie dwĂłch wiekĂłw, gdzie zmieniały się ustroje i przeobraĹźał świat. Byliśmy świadkami wielu niepowtarzalnych wydarzeń; w tym wielkiego pontyfikatu papieĹźa rodaka. Takich pięknych i wzniosłych chwil było znacznie więcej, ale nie ominęły nas zdrady i tragedie narodowe. Przez wiele lat Polacy domagali się lepszego Ĺźycia i to coraz odwaĹźniej. Wychodzili na ulicę, by manifestować swoje niezadowolenie. Zwyczajnie domagali się praw do godnego Ĺźycia. Demonstracje rozpędzało rozwścieczone komunistyczne ZOMO, prostując pały na plecach robotnikĂłw i rolnikĂłw, ktĂłrzy ich Ĺźywili, padały strzały, ginęli niewinni ludzie. Potem były nieludzkie przesłuchania i haniebne wyroki. Jedynie „partia robotnicza” postępowała słusznie i nieomylnie, a jej przywĂłdcy stali się carami. Nie wszyscy pamiętamy o tych, ktĂłrzy rĂłwnieĹź w naszym imieniu domagali się prawdy. Wielu bohaterĂłw minionych zdarzeń pogrzebał czas. To prawda, Ĺźe na cudzych plecach nawet setny bat nie boli.
Zdarza się i mnie obrywać baty, kiedy piszę o tamtych niechlubnych wydarzeniach i nędzy, która dotyka wielu ludzi w obecnych czasach. Ci, którym się trochę lepiej powodzi zapominają o ludziach potrzebujących wsparcia. Nie każdy urodził się przedsiębiorcą czy politykiem.
Pamięć bywa krótka, a dzieje historii mało znane.
..........
Wojna wydana własnemu narodowi popchnęła kraj w ciemny zakątek, z ktĂłrego wyjść trudno. Zdradzili nas szpicle doprowadzając do kolejnego cichego rozbioru. Oni zostali „bohaterami”, a bity narĂłd biedotą. Rozwijająca się niegdyś gospodarka przeszła w ręce obcych, ktĂłrym musimy usługiwać. Chorować mogą tylko zamoĹźni, bo szpitale podobnie jak na Zachodzie stały się mennicami. Nasza zawodowa armia nie jest w stanie obronić Białegostoku i tylko patrzeć jak ktoś wyciągnie rękę po ten skrawek ziemi gdzie wzrastaliśmy. Braterstwa broni i partnerstwa doświadczaliśmy wielokrotnie i zawsze było tak samo. Sojusz to jeno, a samotność to drugie. Wchodzą w Ĺźycie nowe kultury i tak naprawdę rodzice nie wiedzą jaką płeć w przyszłości wybierze ich pociecha. Wręcz tragiczne ustawy zabijają logikę, na ślubnym kobiercu rozgardiasz jakiego nie było. Dokąd zmierza zagubiony człowiek?
.........
Wiele narodów ambitnie dąży do suwerenności, obala zasiedziałych na tronach władców, czasami nawet dyktatorów. Naród ich rozlicza, ale oni nigdy nie oddają zagrabionych dóbr. Prawo bowiem od wieków należy do władców.
Giną niewinni ludzie, wojny sieją spustoszenie, a świat biernie przygląda się i milczy. Wielkie organizacje nie mają żadnego wpływu na tych, którzy grożą wielkim palcem, a embarga stały się jedynie symbolem prawa. Interesy rządzą światem, a my zwyczajni zjadacze chleba, na który ciężko musimy pracować nabieramy wody w usta, albo, co gorsza mędrkujemy.
JuĹź nawet na błędach człowiek się nie uczy – znana reguła nie obowiązuje, bo jakby tak było, świat stałby się lepszy.
........
Powróćmy do niedawnej historii, by uzmysłowić sobie, co tak naprawdę znaczą sojusze i jakie potrafią pozostawiać po sobie cierpienia. „21 857 zamordowanych PolakĂłw, to sześć hektarĂłw ludzi stojących ramię przy ramieniu – aĹź po horyzont! KaĹźdy z imieniem, nazwiskiem, stopniem wojskowym i…dziurą w głowie. KaĹźdy miał ojca i matkę, brata i siostrę, Ĺźonę, dzieci i rodakĂłw, za ktĂłrych oddał Ĺźycie” ( fragment zamieszczony w folderze „Fundacja Pomnik Ofiar Katynia”

Stawiamy pomniki katom, a co z ich ofiarami?

Dostałam list z rosyjskim znaczkiem
Piszesz, więc żyjesz, Bogu dzięki!
Całujesz córkę jedynaczkę.
A mi posyłasz nieba błękit.
I w zwiewnej widzisz mnie sukience
Wiem, że nie możesz pisać więcej.

Basieńka pyta wciąż o tatę
I marzy o dalekich krajach
Gdzie pojedziemy wszyscy latem.
Więc tylko siebie uspokajam.
Jeńcom nie wolno strzelać w głowy.
To prawo międzynarodowe.

Chciałeś powrócić przed wigilią.
Na pewno wrĂłcisz na Wielkanoc.
Ja kawę z mlekiem i wanilią
Przyniosę ci do łóżka rano.
Na razie szukam cię w albumie.
I sny mam, ktĂłrych nie rozumiem.

Mężczyźni w płaszczach lecz bez twarzy
Idą przez rzadki las pomału.
Czuję, że złego coś się zdarzy.
I nagle słychać huk wystrzałów!
Otwieram oczy, strzały liczę.
To wiatr uderza w okiennice.

Dostałam list z rosyjskim znaczkiem.
Piszesz, więc Ĺźyjesz, Bogu dzięki…

Umilkły słowa, zostało cierpienie, dlaczego człowiek człowiekowi zgotował tak okrutny los. Zwierz zabija z głodu, człowiek z nienawiści, a czasem nawet z grymasu. Agresja nie służy rozwojowi, a już najmniej wychowaniu młodych pokoleń. Skutki światowych wojen zauważamy w Stanach. Szesnastoletni uczeń rani w szkole dwudziestu rówieśników. Powracający z wojny mordują najbliższych, czy trzeba więcej argumentów?
.......
Siedemdziesiąta czwarta rocznica mordu w Katyniu, czwarta rocznica Smoleńska.
Obchody owych rocznic w Chicago są wciąż żywe. W związku z tym odbyło się wiele uroczystości: pod pomnikiem katyńskim i w kościołach.
Zrzeszenie LiteratĂłw im. Jana Pawła II zorganizowało w JOM spotkanie upamiętniające te dwa smutne wydarzenia. Była krĂłtka lekcja historii, recytowano wiersze, wyświetlono film A. Gargas „Anatomia upadku cz. II”. Liczna widownia ocierała łzy.

(…) Na ziemi, gdzie wyrosła kraina Nerona,
Miast dzwonów biją w niebo wartownika kroki.
Przez drut kolczasty Chrystus schodzi w piwnic mroki
Tam gdzie wolność zabita, by za wolność konać.

Jak wybaczyć krzywdy, jak ukoić rany tej nieludzkiej zbrodni, tak podłego czynu.
To fragment historii krwią Polską pisanej, opowieść o gułagach (stworzonych przez Lenina), to łzy polskich matek ocierane dłonią spękaną jak ziemia, która naród żywi. To krzyk naszych dzieci powtarzany echem i ta niedola płynąca jak rzeka. Oczy wciąż łzawią, a czas ucieka.
Przebaczyć trzeba, zapomnieć nie wolno.
Wszystkie nieprawdy należy obalić i honor przywrócić ofiarom. Tylko nasza pamięć może ich ocalić.

Władysław Panasiuk
Chicago

Wykorzystano wiersz „Sen o Katyniu” Dominiki Świątek i fragment wiersza „Msza święta” Bolesława Redzisza jeńca Kozielska.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt