Niedziela 12 Maja 2024r. - 133 dz. roku,  Imieniny: Dominika, Pankracego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 16.03.07 - 15:03     Czytano: [2422]

Dział: Prosto z mostu

Jeden Pan, jedna wiara

POMIĘDZY SOBORAMI – AD VOCEM ...

Przeczytałem doskonały tekst Pana Andrzeja RuraĹź – Lipińskiego i postanowiłem rĂłwnieĹź zabrać głos w sprawie, ktĂłra i mnie boli. Kiedy jednak zacząłem się zastanawiać nad pierwszym zdaniem uświadomiłem sobie, Ĺźe przecieĹź nic nie stracił na aktualności mĂłj tekst sprzed dwĂłch lat. Jest on umieszczony na mojej stronie internetowej, ale z uwagi na zdecydowanie większą popularność strony KWORUM, postanowiłem go opublikować tu właśnie, jako mĂłj głos w sprawie ekumenizmu i innych posoborowych zmian. A nawiązując bezpośrednio do artykułu Pana RuraĹź – Lipińskiego pozwolę sobie wyrazić obawę, Ĺźe optymizm Autora zawarty w ostatnim zdaniu Jego tekstu wydaje się być jeszcze przedwczesny. Obym się mylił. Z wyrazami szacunku.

...........................................................



JEDEN PAN, JEDNA WIARA...

„Unus Dominus, una fides, unum baptisma;
Unus Deus et Pater omnium, qui est super omnes et per omnia et in omnibus nobis”.
(Ef 4, 5-6)

”Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest.
Jeden BĂłg i Ojciec wszystkich, ktĂłry panuje nad wszystkimi, działa przez wszystkich i jest we wszystkich nas”.

Niedawno przeprowadziłem się z rodziną do podwarszawskiej miejscowości. Pewnej styczniowej niedzieli poszliśmy z dziećmi do tutejszego kościoła, na popołudniową Mszę Świętą. Z zainteresowaniem wchodziłem do Świątyni ciekaw wystroju w tym szczegĂłlnym okresie, jakim jest druga niedziela po Świętach BoĹźego Narodzenia. Przed kościołem stała piękna szopka, sądziłem więc, Ĺźe i wnętrze będzie zaskakiwało wystrojem. I rzeczywiście – było zaskakujące! Na centralnym niemal miejscu pyszniła się bowiem półtorametrowej wysokości, bijąca blaskiem złota ...menora!

Kiedy czytałem książkę Henryka Pająka „Nowotwory Watykanu” sądziłem, Ĺźe przywoływane przez Autora przykłady profanacji miejsc świętych dla Polaka katolika są w Polsce czymś odległym. Myliłem się. Grozę budziły zamieszczone w książce zdjęcia kościoła p.w. św. Moniki w odległym jednak ParyĹźu, gdzie na pierwszym planie stoi właśnie menora, a za nią krzyĹź, do tego – przewrĂłcony. Autor podpisał zdjęcie „symbol ekumenicznego dialogu z judaizmem”. W Chicago z kolei, w kościele p.w. św. Jana Kantego podłogę „zdobi” gwiazda Dawida. Jednak juĹź w Polsce, w katedrze w Kołobrzegu nie ma w ogĂłle krzyĹźa, jest oczywiście menora. Teraz doświadczyłem tego osobiście. I to za progiem mego domu!

Kiedy kilka dni później odwiedził nas z duszpasterską wizytą ksiądz z naszej obecnej parafii, zapytałem oczywiście co robi Ĺźydowski świecznik w katolickiej świątyni. Młody ksiądz sprawiał wraĹźenie spłoszonego, po dłuĹźszej chwili odpowiedział, Ĺźe menora stoi w kościele juĹź 12 lat i umieścił ją tam poprzedni proboszcz. Teraz proboszcz się zmienił. Wyraziłem nadzieję, Ĺźe zmieni się rĂłwnieĹź wystrĂłj Świątyni. Na moje pytanie czy ksiądz widział kiedykolwiek i w jakiejkolwiek synagodze krzyĹź usłyszałem, wyuczone zapewne w „postępowym” seminarium, odwołania do ekumenizmu. Wdałem się oczywiście w polemikę, ale ksiądz wkrĂłtce nas poĹźegnał. MoĹźe nie bez znaczenia była moja deklaracja obrony Tradycji i pełnego uwielbienia dla Bractwa Świętego Piusa X?

A jeĹźeli mowa o Bractwie, załoĹźonym ponad 30 lat temu, 1 listopada 1970 roku, to muszę przyznać, Ĺźe regularnie czytuję publikacje przez nie wydawane, przede wszystkim miesięcznik „Zawsze Wierni” i polecam gorąco wszystkim katolikom zatroskanym o przyszłość Kościoła. W Ĺźadnym innym piśmie Kościoła, a juĹź na pewno w świeckim, nie ma tak Ĺźarliwej obrony Tradycji i Ĺźaden inny periodyk nie obnaĹźa tak wyraĹşnie fałszywego pojęcia wiary i manipulacji całą religią. Problem wkraczania innych religii do naszego Kościoła jest juĹź tak widoczny, Ĺźe dostrzegać go zaczynają ludzie dotąd nie analizujący zmian systematycznie się w Nim dokonujących. Zmian postępujących nieustannie od czasĂłw Soboru Watykańskiego II, nie tylko bez jakiegokolwiek sprzeciwu najwyĹźszych władz Kościoła w Polsce, ale wręcz przez nie propagowanym i wdraĹźającym z niebywałą konsekwencją. Bractwo Św. Piusa X natomiast, broniąc Prawdy i Wiary naraĹźone jest na bezwzględne ataki ze strony wszelkich „postępowych” i „politycznie poprawnych” „autorytetĂłw”. Ma to niestety wyraĹşny związek ze zmianami dokonanymi na Soborze Watykańskim II i wynikającą z tego, trwającą juĹź kilka dziesiątkĂłw lat polityką Kościoła. Przede wszystkim zaś z jednym z jej głównych elementĂłw, jakim jest postępująca, wbrew naukom Kościoła Chrystusowego i religijnej logice, powszechna ekumenizacja. Przeciwstawianie się tym trendom w Kościele spotyka się z zajadłą reakcją „zjednoczonych sił natury”. Nie dotyczy to tylko tak wszechobecnej judaizacji, o ktĂłrej wspomniałem na początku, ale i wszelkich innych nurtĂłw, ktĂłre stanowią kolejne pułki rzucane do walki o dusze przez sprzedajnych najemnikĂłw szatana. Wojna trwa od dawna, moĹźna by rzec, iĹź wchodzi w decydującą fazę. Co gorsze, dla większości społeczeństwa jest wciąż prawie niewidoczna, bo toczy się w łonie Kościoła, cicho, sprawnie i metodycznie.

W wydanym 2.12.1998 „Wyjaśnieniu w sprawie Bractwa Św. Piusa X” Kuria Metropolitalna w Krakowie (KrakĂłw zawsze na posterunku !) udowadniając tezę, iĹź Bractwo działa przeciwko Kościołowi powołała się m. in. na Kanon 1365 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Kanon Ăłw mĂłwi: „Winny zakazanego uczestnictwa w rzeczach świętych ma być ukarany sprawiedliwą karą.”.

Wystarczyło zaledwie 30 lat od wprowadzenia Novus Ordo, by Mszę Trydencką nazwać „zakazanym uczestnictwem w rzeczach świętych”!

Odnosząc się do tego oskarżenia ks. Karl Stehlin, Dyrektor publikacji Bractwa, mówi:

„Ciekawe, Ĺźe nie zastosowano tego kanonu wobec uczestnikĂłw „spotkania w AsyĹźu” w roku 1986? Ciekawe, Ĺźe prawosławnych, ktĂłrzy znajdują się w schizmie od ponad 1000 lat, nazywa się dziś „Kościołem siostrzanym”, patriarcha Bartłomiej odprawia naboĹźeństwo prawosławne w kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej GĂłrze, a „umowa z Balamand” z 1993 r. zakazuje nawracania na katolicyzm? Do tego wmawia się Bractwu, iĹź jest przeciwko PapieĹźowi, podczas gdy prawosławie w ogĂłle nie uznaje dogmatu nieomylności PapieĹźa!”

Prawosławni, to ci chrześcijanie, ktĂłrzy na wskutek schizmy Focjusza w 863 r. i Cerulariusza w 1054 r. odłączyli się od Kościoła katolickiego. Schizma jest przeciwstawieniem się hierarchii ustanowionej przez Boga, głównie przeciw Biskupowi Rzymu. Jako taka jest więc grzechem śmiertelnym. Kościół prawosławny obejmuje róşne organizacje lecz „kościołem matką” jest Patriarchat Konstantynopola. Według prawosławia Duch Święty nie pochodzi od Ojca i Syna BoĹźego, a tylko od Ojca. Jest to w oczach licznych teologĂłw dowĂłd na to, iĹź w związku z tym prawosławie jest nie tylko schizmą, ale wręcz schizmą połączoną z herezją. Według definicji papieĹźa Bonifacego VIII (Unam Sanctam, 1302) nikt przynależący do schizmy nie moĹźe osiągnąć zbawienia. Dlatego teĹź Kościół katolicki starał się zawsze dusze schizmatykĂłw nawracać. Z tego to powodu powołano do Ĺźycia Wschodnie Kościoły Katolickie, tzw. unickie, ktĂłre uznały zwierzchność Rzymu przyjmując wyznanie wiary katolickiej. XVII SobĂłr Powszechny we Florencji (1438 – 1445) umoĹźliwił rĂłwnieĹź Grekom powrĂłt do Kościoła katolickiego. Dało to podstawy dla Unii Brzeskiej (1595), dzięki ktĂłrej Rusini obrządku bizantyjskiego zamieszkujący wschodnie tereny Rzeczypospolitej uznali zwierzchnictwo Stolicy Apostolskiej. Jednak juĹź w roku 1657 z rąk wyznawcĂłw prawosławia zginął polski jezuita, św. Andrzej Bobola. W poszukiwaniu sposobĂłw nawrĂłcenia schizmatykĂłw Kościół zaczął z czasem odchodzić od „unionizmu” na rzecz modnego dziś ekumenizmu. I tak powstało Stowarzyszenie dla Zjednoczenia Chrześcijaństwa wyznające „teorię trzech odłamĂłw”. Zakładała ona istnienie w Kościele Chrystusowym Kościoła Rzymskiego, schizmy Focjusza i herezji anglikańskiej. W roku 1864 Święte Officjum jednoznacznie tę teorię odrzuciło. Jednak ekumenizm juĹź zaczął się rozlewać po Kościele katolickim. Święty Pius XI nie miał wątpliwości:

„Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrĂłcili na łono jedynego prawdziwego Kościoła, od ktĂłrego niestety odpadli”.

Dziś zastąpiono poprzednie błędne teorie teorią nową, mĂłwiącą, Ĺźe Kościół Chrystusowy tworzą dwa kościoły – siostry, czyli Kościół Rzymski i kościół prawosławny. Teoria ta jest jawną rezygnacją z nawracania na prawdziwą wiarę. Co budzi niepokĂłj, to akceptacja tego stanu rzeczy przez obecnego PapieĹźa, ktĂłry jest zdecydowanym orędownikiem ekumenizmu. (uwaga dotyczyła Ăłwczesnej Głowy Kościoła - Jana Pawła II – przyp. smk). Międzynarodowa Komisja WspĂłlna ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem Katolickim a Kościołem Prawosławnym doprowadziła do podpisania w roku 1993 deklaracji w Balamand, w Libanie. Jest to porozumienie „kościołów siostrzanych”, ktĂłrego sygnatariuszem z Polski jest biskup Alfons Nossol.

Warto przyjrzeć się niektórym wyjątkom z owego porozumienia.

25. „Ponadto niezbędne poszanowanie wolności Chrześcijanina – jednego z najcenniejszych darĂłw otrzymanych od Chrystusa – nie powinno stawać się okazją do podejmowania zadań duszpasterskich, ktĂłre zakładałyby rĂłwnieĹź udział wiernych z innych Kościołów, bez uprzednich konsultacji z pasterzami tych Kościołów. (...)”.

6. „ Podział między Kościołami Wschodu i Zachodu nigdy nie zniweczył pragnienia tej jedności, ktĂłrej chciał Chrystus. Sytuacja ta, sprzeczna z naturą Kościoła, stała się raczej dla wielu okazją dla głębszego uświadomienia sobie potrzeby osiągnięcia jedności, rozumianej jako wierność przykazaniu Pańskiemu”.

31. „NaleĹźy tu przypomnieć upomnienie skierowane przez św. Pawła do Koryntian (...), aby chrześcijanie rozwiązywali swoje problemy na drodze braterskiego dialogu (...)”.

Znana z wszystkich przewrotĂłw dokonywanych w ciągu ostatnich kilkuset lat dyĹźurna zasada – magnes, zasada – klucz - Wolność, rĂłwność, braterstwo?

Istota tego porozumienia zawiera się w zdaniu zawartym w punkcie 22.:

„ (...) Aktywność Kościoła katolickiego odrzuca dążenie do ekspansji kosztem Kościoła prawosławnego. (...)”.

Porozumienie w swym upokarzającym dla doktryny wiary charakterze idzie w punkcie 28. dalej: „ (...) czasem wiara ta wymaga, aby ułatwić innemu Kościołowi celebracje liturgiczne poprzez oddanie mu do dyspozycji własnej świątyni za obopĂłlną zgodą, tak aby moĹźna było sprawować o róşnych porach róşne ceremonie w tym samym budynku”.

JuĹź niedługo więc moĹźe się okazać, Ĺźe świątynie katolickie przekształcą się samoistnie w zbory prawosławne, bo w imię porozumień i "„poprawności politycznej” nie sposĂłb będzie odmĂłwić chętnym wspĂłlnej modlitwy o dowolnej porze.

Wyjątkowo niebezpieczne jest to w zderzeniu z zapisem punktu 31.: „(...) Apostoł radzi, aby chrześcijanie rozwiązywali swoje problemy na drodze braterskiego dialogu, unikając odwoływania się do interwencji władz świeckich podczas konfliktĂłw nurtujących Kościoły lub wspĂłlnoty lokalne. Odnosi się to szczegĂłlnie do posiadania lub zwrotu własności kościelnej. Rozwiązania tych problemĂłw winny uwzględniać nie tylko poprzedni stan prawny lub opierać się wyłącznie na ogĂłlnych zasadach prawnych, lecz rĂłwnieĹź powinny brać pod uwagę złoĹźoność obecnej sytuacji i lokalnych uwarunkowań”.

Ciekawie brzmi rĂłwnieĹź punkt 29.:

(...) w celu uniknięcia nieporozumień oraz wypracowania wzajemnego zaufania pomiędzy naszymi Kościołami, nieodzowne stają się konsultacje między katolickimi a prawosławnymi biskupami tego samego terytorium przed ewentualnym wprowadzeniem w Ĺźycie katolickich programĂłw duszpasterskich, ktĂłre pociągałyby za sobą utworzenie nowych struktur na terenach, ktĂłre tradycyjnie podlegały jurysdykcji Kościoła prawosławnego. (...)”.

To już nie jest nawet braterstwo. To zdecydowane oddawanie pola! Jakie to są tradycyjnie podległe kościołowi prawosławnemu tereny? Zapisy w tym dokumencie są właściwie jednostronnym ciągiem ustępstw ze strony Kościoła katolickiego.

Oddawanie pola na znacznie istotniejszym obszarze zwiastuje punkt 30.:

„ W celu przygotowania podłoĹźa dla przyszłych stosunkĂłw między naszymi Kościołami, przechodząc ponad nieaktualną eklezjologią powrotu do Kościoła katolickiego, ktĂłra związana jest z problemami będącymi przedmiotem niniejszego dokumentu, specjalną uwagę zwrĂłci się na formację przyszłych księży oraz wszystkich innych osĂłb ktĂłre w jakikolwiek sposĂłb będą uczestniczyć w działalności apostolskiej na terenach należących tradycyjnie do drugiego Kościoła (...)”.

Kościół katolicki podpisuje się pod stwierdzeniem, że dla jakichś przyszłych stosunków rezygnuje z dogmatu jedynego prawdziwego Kościoła. Rezygnuje z nawracania w sposób otwarty i nieskrępowany!

Mało tego, w dalszej części owego punktu autorytetem swoim uwiarygodnia tę tezę o braku aktualności swego posłannictwa przyznając : „ (...) Przede wszystkim kaĹźdy powinien być poinformowany o sukcesji apostolskiej drugiego Kościoła oraz o autentyczności jego Ĺźycia sakramentalnego (...)”.

Czy aĹź tak zmieniło się znaczenie słowa „ewangelizacja”?

Dalej czytamy: „ (...) NaleĹźy zapewnić przekazywanie rzetelnej i wyczerpującej wiedzy historycznej nastawionej na taką historiografię obu Kościołów, co do ktĂłrej panuje zgoda po obu stronach. W ten sposĂłb usunie się uprzedzenia oraz uniknie się wykorzystywania historii w celach polemicznych. Przyczyni się to do ukształtowania świadomości, Ĺźe winy za podział leżą po obu stronach, pozostawiając po obu stronach głębokie rany”.

A więc mój Kościół mówi mi, że rzetelna wiedza historyczna, to ta, co do której panuje zgoda?! W ten sposób pojmowana dzisiejsza wojna w Iraku nie ma prawa nigdy znaleźć się w opracowaniach historycznych, podobnie jak wojna w Czeczenii i wielu innych miejscach świata! Relatywizm moralny w najczystszej postaci uświęcony powagą Kościoła? A winy za podział są obopólne? Jak ma się do tego krwawa historia wschodnich terenów Polski? Czy naprawdę wina za eksterminacje polskich rodzin leży po obu stronach? Po raz kolejny przebaczamy i prosimy o przebaczenie?

PoniĹźej kilka informacji zamieszczonych w „Zawsze Wierni”, ktĂłrych czytelnik próşno by szukał w ogĂłlnie dostępnych pismach, a ktĂłre rzucają światło na kierunek, w jakim zmierza Kościół katolicki. Przedstawione cytaty pochodzą zarĂłwno sprzed lat pięciu, jak i z roku ubiegłego. Są niestety ciągle aktualne i przeraĹźające w swej wymowie.

KARD. GLEMP REALIZATOREM UMOWY Z BALAMAND?

Podczas czerwcowej wizyty w Rosji, w Petersburgu, Prymas Polski kard. JĂłzef Glemp sprzeciwił się kategorycznie nawracaniu prawosławnych na katolicyzm. Komentując zarzuty prawosławnych wobec niektĂłrych księży katolickich, ktĂłrzy prĂłbują nawracać wschodnich schizmatykĂłw, Prymas powiedział: „NiektĂłrzy hierarchowie mają zastrzeĹźenia, no lękając się prozelityzmu, czyli przeciągania na stronę, tego my nie chcemy”.

(Telewizyjne „Wiadomości”, program I, TVP) Za ZW nr23/1998.

WATYKAN WZYWA HINDUSÓW DO WSPÓŁPRACY

Stolica Apostolska wezwała swych wiernych i wyznawcĂłw hinduizmu do współpracy w zwalczaniu wojen, terroryzmu, niesprawiedliwości i ubĂłstwa. W ogłoszonym 23 września br. specjalnym orędziu z okazji hinduskiego święta Diwali kard. Francis Arinze, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego, z uznaniem wyraził się o coraz lepszych stosunkach między obiema religiami. Kardynał napisał, Ĺźe współpraca chrześcijan i hindusĂłw mogłaby „dać ludzkości nową nadzieję”. „Jest wielkim wyzwaniem, aby obie religie w swej róşnorodności wzajemnie się akceptowały i tolerowały” – czytamy w przesłaniu. Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego (przed reformą Kurii Rzymskiej w 1988 r. Sekretariatu dla Niechrześcijan) od wielu lat wysyła – w imieniu Kościoła katolickiego – orędzia do wyznawcĂłw głównych religii z okazji ich największych świąt: od ponad ćwierć wieku do muzułmanĂłw na zakończenie miesiąca postu – ramadanu oraz od kilku lat do buddystĂłw z okazji święta Vesakh i do hinduistĂłw na święto Diwali. Jak dotychczas Ĺźadna z tych wspĂłlnot wyznaniowych nie odpowiedziała podobnym listem czy innym dokumentem wobec katolikĂłw czy w ogĂłle chrześcijan z okazji ich głównych świąt. (KAI, 23.09.1998). Za ZW nr 24/1998.

DZIEŃ JUDAIZMU PO RAZ DRUGI

Przygotowania do obchodów drugiego Dnia Judaizmu, wydanie komentarzy do czytań biblijnych oraz otwarcie polskiej katedry na Uniwersytecie Jerozolimskim to główne tematy obrad Komitetu Episkopatu ds. Dialogu Z Judaizmem, 16 czerwca w Gnieźnie. Obradami komitetu kierował jego przewodniczący bp Stanisław Gądecki, członkowie komitetu zostali przyjęci przez metropolitę gnieźnieńskiego abp. Henryka Muszyńskiego.

(KAI, 17.06.1998) Za ZW nr 23/1998.

Dziś, w roku 2005 obchodzony jest już po raz ósmy! Rozgłośnie radiowe i telewizyjne informują o tym z radością, pomijając zupełnie inne o wiele istotniejsze dla katolików sprawy. W takich chwilach o Kościele polskojęzyczne media mówią nawet z nutą czułości.

MISJA KARD. KASPERA

Oficjalna delegacja watykańska na czele z kard. Walterem Kasperem przywiozła do Moskwy ikonę Matki BoĹźej Kazańskiej, ktĂłrą w imieniu Jana Pawła II przekazała schizmatyckiemu „patriarsze” Aleksemu II. Wcześniej, podczas uroczystości poĹźegnania ikony w auli Pawła VI, papieĹź powiedział: „Niech ten staroĹźytny wizerunek Matki BoĹźej wyrazi wobec Jego Świątobliwości Aleksego II i Świętego Synodu Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej uczucia, jakie Następca Piotra Ĺźywi wobec nich i wobec powierzonych im wiernych. Niech wyraĹźa jego szacunek dla wielkiej duchowej tradycji, ktĂłrej strzeĹźe święty Kościół rosyjski. Niech mĂłwi o pragnieniu i niezłomnym postanowieniu rzymskiego papieĹźa, by kroczyć wraz z nimi drogą wzajemnego poznania i pojednania, by przybliĹźyć dzień tej pełnej jedności wierzących, o ktĂłrą tak gorąco modlił się Pan Jezus”. Po przekazaniu ikony, ktĂłre odbyło się w soborze Zaśnięcia Matki BoĹźej na Kremlu, kard. Kasper odprawił Mszę dziękczynną w moskiewskiej katedrze Niepokalanego Poczęcia. Uczestniczyli w niej m.in. kard. Teodor Mc Carrick, arcybiskupi Antoni Mennini i Tadeusz Kondrusiewicz oraz biskup Renat Boccardo. Przed powrotem do Rzymu kard. Kasper stwierdził: „Misja powiodła się bardzo dobrze. Myślę, Ĺźe ta ikona będzie teraz nawet symbolem naszego ekumenicznego zaangaĹźowania. Zgromadziła katolikĂłw i prawosławnych – sądzę więc, Ĺźe przyczyni się do przyspieszenia dnia pełnej jedności”.

(opoka.org.pl, 25, 28, 30.08.2004)

Zbliża się 15 rocznica podpisania umowy z Balamand. Co wydarzyło się od tego czasu? Odbyły się z udziałem Głowy Kościoła katolickiego zloty młodzieży świata, obchody ekumeniczne w Indiach, Izraelu, na Górze Synaj, zjazd religii świata w Rzymie. Mogliśmy wielokrotnie oglądać Papieża modlącego się wspólnie z żydami, anglikanami, luteranami i hindusami...

W roku 2000 Kongregacja ds. Doktryny Wiary opublikowała deklarację „Dominus Iesus”, ktĂłra pozornie wnosiła nadzieję na chęć naprawy dotychczasowych błędĂłw powszechnego ekumenizmu.

Jak jednak wykazuje ks. Karl Stehlin :

„(...) naleĹźy przypomnieć, Ĺźe obok Dominus Iesus pozostają w mocy deklaracje takie, jak np. deklaracja z Balamand i przede wszystkim watykańskie Dyrektorium dla stosowania zasad i norm ekumenizmu z 1993 roku.

Dyrektorium wprowadza ekumenizm we wszystkie dziedziny życia Kościoła i zachęca do licznych międzywyznaniowych praktyk, które poprzednio zostały potępione przez Kościół jako ciężkie grzechy przeciw Wierze.

Dyrektorium:

pozwala protestantom prowadzić czytania (oprócz Ewangelii) w świątyniach katolickich (nr 133);

zachęca do wspĂłlnych „ćwiczeń duchownych” i „rekolekcji” (nr 114);

pozwala niekatolikom nauczać w seminariach (nr 81);

wymaga, aby dzieci były wychowywane w duchu ekumenizmu w szkołach (nr 68);

zachęca biskupów diecezjalnych, aby dawali niekatolikom do dyspozycji parafialne kościoły do sprawowania ich nabożeństw (nr 137);

promuje międzywyznaniowe nabożeństwa katolików i protestantów w świątyniach obu religii (nr 112);

zachęca do lektury wspólnie przez katolików i protestantów wydanego ekumenicznego Pisma Świętego (nr 185);

odwodzi katolikĂłw od prĂłb nawracania niekatolikĂłw (nr 23, 79, 81, 125);

nawołuje katolikĂłw do „radowania się z łaski BoĹźej” obecnej takĹźe w protestantyzmie (nr 206);

zaleca budowanie kościołów, stanowiących wspólną własność katolików i protestantów (nr 138);

zaleca, aby w tych wspĂłlnych kościołach Najświętszy Sakrament był umieszczony w osobnej kaplicy, aby „nie obraĹźać niewierzących” (nr 139)...

Jeśli Watykan pragnie naprawić błąd relatywistycznego pluralizmu, głoszącego, Ĺźe „jedna religia jest rĂłwnie dobra, jak kaĹźda inna”, (...) musi zabronić wszelkiej międzywyznaniowej kolaboracji (...).

Niech jedyną odpowiedzią na obecny stan rzeczy będzie, nadal aktualny, komentarz do słów listu Św. Pawła do Efezjan, umieszczonego na samym początku, a pisany przez ojca Korneliusza a Lapide SI w 1614 roku:

„Jedna jest wiara, ktĂłra do Boga i do zbawienia nas prowadzi, a nie: wiele wiar. Jeden jest Pan, a nie wielu PanĂłw. Całkowicie zatem błądzą i prowadzą do błędu i wiecznego zatracenia nasi Politycy i Wolnomyśliciele, ktĂłrzy obiecują zbawienie swoim zwolennikom na rĂłwni tak w wierze Lutra, Kalwina, Mennona lub jakiejkolwiek innej, jak i w jedynej prawdziwej Katolickiej Rzymskiej wierze, jeśli tylko uznają Chrystusa za odkupiciela i Ĺźyją uczciwie. Z całą pewnością bowiem te wiary nie są jedną wiarą, ale wzajemnie bardzo róşnią się od siebie. Natomiast Apostoł naucza, Ĺźe jedna jest tylko wiara prawdziwa, ktĂłra jest prostą drogą do zbawienia. Stąd wniosek, Ĺźe wszystkie inne wiary odmienne od prawdziwej wiary, a nawet jej wprost przeciwne, nie są wiarą, ale wiarołomstwem, ktĂłre nie prowadzi do nieba, ale do piekła.

* Wszelkie cytaty wyróşnione kursywą pochodzą z publikacji Bractwa Św. Piusa X – „Zawsze Wierni”.

Sławomir M. Kozak

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt