Niedziela 12 Maja 2024r. - 132 dz. roku,  Imieniny: Dominika, Pankracego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.04.07 - 11:16     Czytano: [1735]

Dział: Prosto z mostu

QUI TACET, CONSENTIT

(Kto milczy, zgadza się)



Rozpoczyna się pierwszy tydzień kwietnia. Tydzień, ktĂłry dla nas PolakĂłw, katolikĂłw ma znaczenie szczegĂłlne. Wielki Tydzień. Tydzień zadumy nad ostatnimi dniami Chrystusa. Czas przygotowania do największego naszego Święta, do Zmartwychwstania Pańskiego. Rozpoczyna ten okres Niedziela Palmowa, a kończy Niedziela Wielkanocna, zamykając najwaĹźniejsze wydarzenie w całym roku liturgicznym, jakim jest Triduum Paschalne. Czas celebracji Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego. Natomiast poniedziałek, wtorek i środa poprzedzające Triduum są dniami poświęconymi pojednaniu. Dla nas PolakĂłw, nadchodzący tydzień będzie jednak szczegĂłlnie waĹźny jeszcze z jednego powodu. Mija bowiem druga rocznica odejścia do Domu Pana, naszego PapieĹźa, Jana Pawła II. W tych dniach często będziemy wracali myślami do Jego pontyfikatu, będziemy wspominali spotkania z wiernymi, homilie, głównie te, ktĂłre miały miejsce na ojczystej ziemi. Spotkania z Polakami, zwłaszcza z młodzieżą. Tę młodzieĹź zaczęto nazywać po Jego odejściu Pokoleniem JP II. Wielu publicystĂłw zastanawia się nad tym, czy określenie to nie zostało ukute zbyt wcześnie i czy nie jest uĹźywane niejako na wyrost. Z pewnością w świecie, ktĂłry nas otacza nie jest łatwo odnaleźć potwierdzenie zasadności owego okrzyknięcia młodych ludzi mianem Pokolenia PapieĹźa. Poprzez większość mediĂłw docierają do nas codziennie informacje o coraz częstszym wśrĂłd młodzieĹźy relatywizmie, negacji wartości, a nawet agresji. Dzisiejsi dwudziestoletni coraz częściej porzucają ojczyste strony i wyruszają w daleki świat. Myślę, Ĺźe większość z nich nie zdaje sobie sprawy z dramatu, w ktĂłrym uczestniczą, goniąc za pieniądzem na zachodzie Europy, w Irlandii czy za Atlantykiem. WyjeĹźdĹźa „za chlebem”, wierząc, Ĺźe kiedyś wrĂłci. Za kilka miesięcy, rok lub dwa. Jednak ogromnej ich części realizacja tego zamysłu przyjdzie z trudnością. Wtopieni w codzienność swych nowych środowisk z czasem po prostu w nie wrosną. Wielu z nich nie powrĂłci juĹź nigdy. Z pewnością nie jest to winą tylko tych ludzi. Winą obarczyć moĹźna sytuację, jaka wytworzyła się w naszym kraju po tak zwanej „transformacji ustrojowej”, kolejne lata ciągłego oczekiwania na poprawę bytu, na pracę, własny kąt. Winą obarczyć rĂłwnieĹź naleĹźy tych, ktĂłrzy trzymali dziadkĂłw i rodzicĂłw tych młodych ludzi przez lata całe w upodleniu i biedzie. Trzymali by pewnie i owych młodych ludzi w stalowej klatce, dając czasami wybranym paszport na krĂłtkie saksy, gdyby nie zmienił się wiatr historii. Ale ogromna część młodych nie zdaje sobie sprawy z rzeczywistych powodĂłw swojego losu. Nie zna historii, bo przez całe swe Ĺźycie była uczona jej zliberalizowanej wersji. A Ĺźeby dokonywać świadomych wyborĂłw – trzeba wiedzieć. Orientować się w rzeczywistości.

Pomysły na zwijanie socjalizmu zaczęły pojawiać się już w latach 50. Wtedy zrodziła się idea jednej Europy, będąca częścią szerszego planu ustanowienia globalnej wioski. Demontaż tak zwanego komunizmu rozpoczął się prawdopodobnie w początku lat 70., wkrótce po roku 68. Ci, którzy przystąpili do rozbrajania tej ciągle tykającej bomby skoncentrowali się na dwóch podstawowych, dosłownie żywotnych dla całej operacji, czynnikach.

Pierwszym było zabezpieczenie w jak największej ilości środków na dobry początek, rozdrobnionych po różnych krajach, bankach i przygotowywanych metodycznie kontach. Jednak tu w grę nie wchodziło tylko przechowanie walorów, ale ich legalizacja i sprawne pomnożenie. W tym celu powoływano do życia przedsiębiorstwa, spółki i firmy na całym świecie. Taka operacja nie trwa miesiąc czy rok. To ogromne przedsięwzięcie, zważywszy na liczbę krajów "demokracji ludowej", które musiały w tym procederze partycypować. Tworzenie firm, profesjonalnych i umocowanych zgodnie z oczekiwaniami twórców w ramach istniejących w danym rejonie przepisów, ale mających przygotowane furtki przepływu środków z dużym wyprzedzeniem czasowym, nie jest sprawą prostą. Ich uwiarygodnienie w danym obrębie działania to zagadnienie jeszcze poważniejsze. Nie wystarczą tak chętnie stosowane w naszym kraju w różnych aferach proste "słupy", w tak istotnym biznesie potrzeba filarów. Używając dalej tej przenośni można by rzec, że musiały w tym celu powstać kolumny o mocnych bazach oparte na właściwym, sprawdzonym gruncie w niejednym przypadku wzmocnionym pewnie solidnym fundamentem. To w tym, jakże szarym i siermiężnym dla większości Polaków czasie grono przyszłych zarządców Polski wyruszyło zdobywać wiedzę w zachodnich uczelniach, metodycznie przygotowując się do realizowania zadań, jakie dla nich przygotowywano. W czasach, gdy starania o paszport były przysłowiową drogą przez mękę, dla większości od początku skazaną na niepowodzenie, przyszli włodarze Polski wspierani przez zachodnie fundacje uczyli się zasad gospodarki wolnorynkowej. Właśnie wtedy, gdy tysiące prawych ludzi musiało uciec z Ojczyzny i prosić w tych krajach o azyl. Równocześnie w samej Polsce sypano podwaliny nowego ustroju. Od połowy lat 70. zaczęły mnożyć się spółki z kapitałem zagranicznym, joint-ventures, itp..

Drugim, o wiele ważniejszym elementem tej rozgrywki było zapewnienie możliwości dostępu do tych dóbr i ich konsumpcji, a przede wszystkim umacniania dzięki nim swojej przyszłej pozycji. Jednak, żeby z czegokolwiek korzystać, trzeba przede wszystkim żyć. To wymóg podstawowy. Zagwarantowanie sobie pewności trwania i bezpieczeństwa. Zabezpieczenie archiwów i systematyczne ich zapełnianie informacjami o tych, od których wiele będzie zależeć. Poza tym nie można być poza nawiasem kręgów decyzyjnych i nie można dać się objąć powszechną anatemą. To duże wyzwanie. Trzeba przystosować akty prawne, zliberalizować przepisy, wprowadzić ustawy o ochronie danych osobowych, a nawet zmienić Konstytucję. Wreszcie przygotować grunt pod przejęcie mediów.

O ile realizacja elementu pierwszego wypełniła lata 70., o tyle realizacja drugiego przypaść musiała na lata 80..

Kiedy w 1978 roku na Stolicy Piotrowej zasiadł Polak - światło z czerwonego przełączono na żółte. Pociąg historii rozpoczął swój bieg. Z chwilą przybycia w roku następnym Papieża z pierwszą Pielgrzymką do umęczonej Ojczyzny - włączono już światło zielone.

Dzięki wizycie Papieża Polacy zrozumieli, że walka o zmianę oblicza tej ziemi jest możliwa, ale wiedzieli, że musi się ona odbyć na warunkach zgodnych z chrześcijańskim charakterem Narodu. Może dlatego pierwsze skrzypce w tym przedstawieniu pozwolono zagrać Polsce, a nie Bułgarii, NRD czy Rumunii, gdzie część społeczeństwa, jak pokazała nieodległa przyszłość, nie pozostała wierna Dekalogowi do końca. Chociaż daleki jestem i w tym przypadku od wiary w spontaniczny i całkowicie niekontrolowany zryw ludu. Historia kiedyś odsłoni przynajmniej część twarzy, choć pewnie już nie przed nami...

W roku 80., jak zgodnie dziś twierdzi wielu historyków, wszystko zaczęło się od podwyżki cen boczku w jednym z zakładowych sklepików na południu Polski, ale by ogień objął cały kraj podpalono Wybrzeże. Anna Walentynowicz nie zwolniła się przecież sama. Zaczęło się więc zgodnie ze sztuką czyli spontanicznie. A później trochę się chyba wymknęło spod kontroli i powstał problem. Lawina naprawdę zaczęła się toczyć samoistnie i obrała kierunek niezgodny z założeniami. Robotnicy chcieli to zrobić po swojemu. Ale zgodnie z opinią wygłoszoną oficjalnie znacznie później przez tak zwane "autorytety", "to społeczeństwo nie dorosło, by decydować o sobie". Postanowiono więc przydzielić społeczeństwu doradców. Wszelako robotnicy ich nie chcieli. Wyraźnie pokazał to strajk roku 81. Lecz wtedy "przewodnia siła narodu" od kilku miesięcy przygotowywała już wyjście awaryjne. Jego realizacja przypadła na 13 grudnia 1981 roku. Amerykanie wiedzieli o nim od dłuższego czasu od płk. Kuklińskiego więc nie byli zaskoczeni i nie zadziałali pochopnie. Znali gry plan. Stan jego przygotowania i przewidywane warianty działań. Poszły oficjalne noty, embargo i ... pomoc humanitarna. Tu zresztą też wszystko było "zabezpieczone", bo docierało tylko to, co miało dotrzeć i tylko tam, gdzie pozwalano. Nadmiar techniki mógł znów zbytnio zbliżyć rozbite struktury "Solidarności" z Narodem, a zegar detonatora opóźniono tylko na koniec dekady. Żadnej bomby nie można rozbrajać w nieskończoność. Grozi to eksplozją w rękach.

Uporano się więc z niepokornymi, którym wydawało się, że cokolwiek od nich może zależeć. Pozamykano mnóstwo ludzi choć części z nich, szykowanej na nowy garnitur "sumienia narodu" okres internowania minął w warunkach lepszych niż zdecydowanej większości. Niektórym dorobiono "legendy" mające przydać się w niedalekiej przyszłości. Sytuację opanowano. Ażeby pokazać jeszcze kto trzyma ster w rękach zabito tych, którzy nie dali się wyciszyć. Przedstawicieli całego spektrum Narodu. Robotników, studentów i księży, w tym lidera duchowego rzeczywistej opozycji, ks. Jerzego Popiełuszkę. Swymi kazaniami podtrzymywał żar Wiary i Nadziei, który mógł wzniecić pożar. Zniszczono zdrowie tysiącom osadzonych. Ograniczając dostęp do żywności i podstawowych dóbr upodlono społeczeństwo i sprowadzono do walki o przetrwanie. Grunt był przygotowany. Nadchodził czas odwilży.

Znów zaproszono do Polski Papieża. Wizyta uspokoiła z pewnością wewnętrzne wrzenie Narodu, podtrzymała jednak marzenia o wolnym państwie na właściwym poziomie. I znowu, minęły zaledwie dwa lata i zmęczonemu społeczeństwu pokazano "okrągły mebel". Kiedy dogadują się sami swoi rzecz nie dotyczy przedmiotu umowy, a koncentruje się po prostu na sposobie podziału. To też biesiadnicy mieli już za sobą. Akt ostatni tej precyzyjnie zrealizowanej operacji pokazano milionom ludzi w świetle fleszy i jupiterów. Przekaz telewizyjny poszedł w świat, który odetchnął z ulgą. Może nie cały, ale z pewnością ci, którzy na ten sygnał czekali od dawna. Inwestycje zaczęły przynosić profity. Oto zakończyła się pierwsza z cyklu pokojowych rewolucji. Wiele lat później przeprowadzono podobną na Ukrainie, ale ta pierwsza była swoistym novum. Mechanizm się sprawdził więc zapewne kilka jeszcze podobnych przed nami. Choć może jednak nie...

Dziś, po kilkunastu latach od sławetnych obrad "okrągłego stołu" zaczyna się zmieniać. Niestety, coraz częściej się słyszy o rozłamach w koalicji i groźbie wcześniejszych wyborów. Niektóre posunięcia rządu są niezrozumiałe, inne szokują obserwatorów życia politycznego. Do wciąż atrakcyjnego skoku na kasę rwą się ponownie kolejni uczestnicy magdalenkowej hucpy lub firmowane przez nich rzesze "nowych" choć przecież znanych jakby "polityków". Truizmem jest stwierdzenie, że "oni już byli". Ale na różny sposób, w różnych konfiguracjach, układach i powiązaniach - rzeczywiście byli. Efekty widzimy gołym okiem. Wszędzie dookoła.

Polskie dzieci mdleją w szkołach z głodu, ale dokarmiamy w różny sposób obce. Polonia w krajach ościennych nie ma swoich reprezentantów w samorządach lokalnych, u nas mniejszości narodowe mają przedstawicieli w parlamencie.

Zezwala się na budowanie banków i siedzib korporacji międzynarodowych w miejscach najbardziej reprezentacyjnych stolicy, a nadal nie ma zgody na budowę pomników i miejsc pamięci dla prawdziwych Polaków. Tysiące bezimiennych obrońców Sprawy Polskiej nie ma nawet tabliczki, ale odsłania się tablicę żołnierzom azerskim, którzy z nimi walczyli. I to w Muzeum Powstania Warszawskiego pobudowanego za kwotę ponad dwukrotnie mniejszą od przewidywanego kosztu wzniesienia Muzeum Żydowskiego. A przecież to Żydzi nam powinni wznieść Muzeum Polskiego Holokaustu, już choćby w podzięce za kilka wieków polskiego serca. Wielki Budowniczy Muzeów mówi o sobie , że jest człowiekiem silnym. Nie na tyle jednak, by pozwolić na zakończenie ekshumacji ofiar Jedwabnego, co udowodniłoby bezsprzecznie kto strzelał. Na to siły nie starcza. Wystarczyłyby ze dwie, trzy takie demaskujące fałszerstwa odsłony i szantażyści przestaliby bredzić o odszkodowaniach.

Zamyka się ośrodki opiekuńcze i wychowawcze, rujnuje szpitale. Prawowitych właścicieli Polski wypędzono na śmietniki oddając obcym za bakszysz dorobek całych pokoleń. Wszystkie kolejne wybory są spektaklem coraz bardziej ponurym. Niedawny umacniacz lewej nogi jeszcze kilka lat temu chciał ją podać swemu "rywalowi", a dziś świętują wspólnie i ściskają dłonie, nie dbając nawet o pozory. Ów umacniacz oddaje swe poparcie, jakby cokolwiek dla uczciwego Polaka miało ono znaczyć, na rzecz człowieka nie zauważającego roszczeń niemieckich wobec Polski i zabiegającego o ich względy. Ten z kolei mówi o sobie, że jest człowiekiem zasad. Znany kardiochirurg również przekazuje mu swe poparcie w świetle telewizyjnych halogenów, a wszyscy podziwiają ogromny i nagły przypływ zrozumienia u kandydata dla spraw Polaków na Białorusi. To zresztą wyjątkowa okazja, bo i niedroga reklama i grunt pod kolejny pomarańczowy "zryw". Czytelny sygnał dla oczekujących zmian i nie o garstkę krajan w Białorusi przecież tylko idzie. Jeszcze nie tak dawno podobne granie na problemach Polonii byłoby politycznym samobójstwem. W czasach, w których dobry obyczaj i honor cokolwiek znaczyły. Kolejny kandydat na "pierwszego" zostawił tonący okręt kolegów i stworzył tratwę pełną zboczeńców i otwartych wrogów Kościoła. Jeszcze inny idący drogą osławionego lidera stoczniowców zapragnął zrealizować sen o karierze w stylu amerykańskim. Z prostego robotnika przekształca się uparcie w polityka. Jego marzenia podgrzewają w nim jego dworzanie zbyt skompromitowani w przeszłości rolą "inteligentów" i "autorytetów", by móc osobiście firmować obecny wyścig szczurów. Jeszcze inny, zbyt młody by móc samemu walczyć o fotel swą podobizną reklamuje własną partię, która w nazwie mówi o polskich rodzinach. Nie mówi o tysiącach rodzin irackich, bo nie jest przeciwna haniebnej, polskiej interwencji w kraju, który nie zrobił nam nic złego. Ów kandydat reklamuje partię swoją twarzą, bo ojca nikt z młodych nie kojarzy, a starsi pamiętają jeszcze jak doradzał Jaruzelskiemu.

Dla odwrócenia uwagi od rzeczywistych problemów Polski sztaby kreują kolejne afery. Ekscytują każdym wydaniem telewizyjnych wiadomości przedstawiając ludziom dokumenty i świadków pozornych, i sztucznie wywołanych skandali, zamiast programu naprawy Rzeczpospolitej. Może gawiedź da się i tym razem otumanić...?

Polacy! Spójrzcie, kto i z kim się spiera? Nie dajcie się wciągnąć w tę bazarową grę w trzy lusterka, bo pod żadnym z nich nie ma banknotu. On zawsze w tej grze trafia do kieszeni rozgrywającego. A Wam zostanie wstyd i ból, że znowu daliście się oszukać cwaniakowi o zręcznych ruchach. Jak nie będzie miał kogo mamić, to wreszcie zmieni bazar albo zdechnie z głodu. Wycofajcie się z tego targowiska próżności i ułudy.

Cała ta wielka mistyfikacja nigdy nie służyła i nie miała służyć żadnemu społeczeństwu, w żadnym z niszczonych i wyzyskiwanych krajów. Również w Polsce. Nie dajcie się prowadzić na rzeź. Takiej postawy nie nakazuje nam ani nasza Tradycja ani nasza religia. Zasada tak zwanego wahadła wyborczego opiera się na tezie, że raz wybiera się lewicę, a kolejnym razem prawicę. Dla równowagi. Ale tu nie ma ani prawdziwej lewicy ani prawdziwej prawicy. Nigdy nie było. To tylko ułuda...

Najlepiej to widać zawsze po wyborach. Jednak mimo to, a moĹźe właśnie dlatego, naleĹźy trwać, walczyć o Polskę i wierzyć, Ĺźe moĹźe być lepiej. Przywołany przeze mnie na wstępie PapieĹź, tak kochający młodzieĹź, często wskazywał jej tę drogę, ktĂłrą powinna iść. „Musicie od siebie wymagać” – mĂłwił. „Wbrew wszystkim miraĹźom ułatwionego Ĺźycia”.

Oto fragment przemówienia, wygłoszonego do młodzieży przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Gdańsku, 12 czerwca 1987 roku. W tym Gdańsku, w którym narodziła się "Solidarność". Zebrana wtedy na spotkaniu z Papieżem młodzież dziś sama ma nastoletnie dzieci. Przypomnijcie sobie, co do Was mówił Papież. On wiedział! Wtedy biliście Mu brawa i drżały Wasze serca. Czy dziś, kiedy już odszedł, odszedł i z Waszych serc? Spójrzcie na swoje dzieci i przypomnijcie sobie, patrząc na nie, te słowa:

Fragment przemówienia Jana Pawła II w Gdańsku, 12 czerwca 1987 roku

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt