Wtorek 14 Maja 2024r. - 135 dz. roku,  Imieniny: Bonifacego, Julity, Macieja

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 26.06.07 - 11:51     Czytano: [2018]

Dział: Co w prasie piszczy

Ani zwycięstwo, ani klęska

Polityka, tak jak wiele innych dziedzin naszego Ĺźycia, jest sztuką kompromisu. Ten zaś polega na tym, Ĺźe nie musi być tak, jak my chcemy, ale teĹź nie tak, jak chcieliby inni. Jest to bardziej zrozumiałe, jeśli dotyczy wprost naszej sytuacji, gdy jesteśmy tego świadomi i zdajemy sobie z tego sprawę. W skali większej społeczności bywają z tym kłopoty, bo większość ludzi nie potrafi dostrzegać takich zaleĹźności, nawet odniesienia wprost bywają niezrozumiałe. A przecieĹź nasz los, nasze bezpieczeństwo i dobrobyt zależą od tego, czy rządzą nami dobrzy negocjatorzy, ludzie widzący przyszłość dalej i szerzej, niĹź czubek własnego nosa. I potrafiący zdobyć się na popularyzację swej wizji a nie tylko na egoistyczne stanowisko, typu: „ja wiem lepiej”.

Po 1989 roku na ogół rządzili nami ludzie, ktĂłrzy uwaĹźali, Ĺźe wszystko wiedzą lepiej. Był to grzech pierworodny ekip solidarnościowych (a właściwie – quasi solidarnościowych). Były wielkie slogany, typu: „społeczeństwo obywatelskie”, „państwo prawa”, „powrĂłt do normalności”, ale wszystko po to, aby nas łatwiej uśpić i ubezwłasnowolnić. To nowa władza jakoby wszystko wiedziała najlepiej, a my jakoś tak do niej nie dorośliśmy. MoĹźna powiedzieć, Ĺźe metoda była ta sama, co wcześniej, podczas rządĂłw PZPR, tylko ubrane to było w nowe szaty.

„Nasz Tadeusz” nie był taki nasz
Tadeusz Mazowiecki został okrzyknięty „pierwszym niekomunistycznym premierem” po 1944 roku. I juĹź choćby z tej racji mieliśmy mu okazywać szczegĂłlne zaufanie i obdarzyć go specjalnym mandatem, bo on jakoby „od zawsze” był w opozycji, ponadto, jako człowiek światły i wszechstronnie wykształcony, lepiej wiedział, co jest dla nas dobre. WkrĂłtce okazało się, Ĺźe z deklarowanym wykształceniem jest po prostu na bakier a jego światłość to był wyłącznie odblask, bo nic specjalnego sobą nie reprezentował. Tak samo jego partia – Unia Demokratyczna. DopĂłki wyborcy dawali się jej nabierać na puste hasła, wszystko było dobrze. Ale jak nie wybrali „naszego Tadeusza” na prezydenta, to juĹź było Ĺşle. „Nasz Tadeusz” obraził się i nie chciał uznać wynikĂłw wyborĂłw. Taki to on był „nasz”. A UD-ecy prĂłbowali jeszcze łagodzić swą katastrofę twierdząc, Ĺźe są partią... „ludzi mądrych”. No cóş, jak widać głupich nie sieją.
Następca Mazowieckiego w fotelu premiera, Jan Krzysztof Bielecki, teĹź był człowiekiem bez wizji i charyzmy. Na szczęście jego rząd nie trwał długo – zmiotły go wybory parlamentarne. Bielecki rĂłwnieĹź usiłował kreować się na zbawcę ojczyzny, ale juĹź zawsze kojarzony będzie jako ten, ktĂłry z niewidzialnej ręki rynku utworzył niewidzialną rękę aferzysty. To wtedy ruszyła złodziejska prywatyzacja i powstały podwaliny pod „przekształcenia własnościowe”, kojarzone popularnie z przekrętami, ktĂłra to nazwa oddawała istotę rzeczy.

Od „Bolka” do „Alka”
No i warto przypomnieć, kto to wszystko firmował – prezydent Lech Wałęsa, człowiek, ktĂłremu się do dziś wydaje, Ĺźe wszystkie rozumy zjadł, a powinien cały czas troszczyć się o powiększanie własnego. Dziś trudno nawet zrozumieć, patrząc na jego Ĺźałosne odruchy, gdy szuka poparcia u Jaruzelskiego i Kwaśniewskiego, jak taki człowiek mĂłgł przez pięć lat kierować państwem w tak waĹźnym okresie, gdy rozpadał się Związek Sowiecki, znikała Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej i Układ Warszawski. To on proponował wĂłwczas (a właściwie – jego „doradcy” proponowali), aby powołać Układ Warszawski – bis i RWPG – bis. Ładnie byśmy dziś wyglądali, gdyby udało mu się cokolwiek z tych koncepcji zrealizować...
Po 1989 roku dwukrotnie do władzy powróciła neo-PZPR, pod nazwą Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Pierwszy raz w 1993 roku (premierzy: Józef Oleksy i Włodzimierz Cimoszewicz) oraz w 2001 roku (premierzy: Leszek Miller i Marek Belka). Postkomuniści potraktowali to jako swój tryumf i szczególnie Miller uznał, że jest to coś w rodzaju legitymizacji (nie)dawnego ustroju, który sam przecież do 1989 roku budował, pełniąc bardzo wysokie funkcje w aparacie centralnym PZPR. A zwornikiem ówczesnych układów był Aleksander Kwaśniewski, który, mając za konkurenta do władzy (i to dwukrotnie, o czym już zapominamy) skompromitowanego Lecha Wałęsę, był akceptowany przez wyborców jako mniejsze zło.

Nie ma winnych?
Patrząc z dystansem na naszą niedawną przeszłość, mamy niewątpliwie poczucie niedosytu. Z jednej strony, następowało autentyczne odchodzenie od komunistycznej ciemnoty i PRL-owskiego zapyzialstwa. Już samo w sobie było to naszym wspólnym sukcesem. Klęską zaś stało się to, że nie potrafiliśmy w pełni wykorzystać takiej szansy dziejowej, jaką dała nam historia. Powoli, bardzo powoli uwalnialiśmy się z łap wschodniego niedźwiedzia. Polska, choć była pierwszym krajem w całym bloku wschodnim, w którym następowały tak głębokie przemiany, to była ostatnim krajem, z którego wyszła Armia Sowiecka, symbol obcego panowania i kilkudziesięcioletniej okupacji.
Znamienne jest teĹź to, Ĺźe nie udało się nam dokonać Ĺźadnych rozliczeń – politycznych, gospodarczych a nawet rozliczeń popełnionych w Polsce Ludowej zbrodni. Nie był to wynik dobrze rozumianego kompromisu, bo władza i tak wymykała się komunistom z rąk. Jaruzelski nie musiał być prezydentem, Kiszczak nie musiał być pierwszym wicepremierem (de facto premierem przy wystraszonym i bezwolnym Mazowieckim) a zbrodniarze i złodzieje nie musieli być objęci „grubą kreską”. To jest autentyczna klęska społeczeństwa, a jej skutki będą odczuwać jeszcze przyszłe pokolenia.

Brak polskiej polityki
Tragedia polega na tym, Ĺźe nie było przez kilkanaście lat jasnej, jednoznacznej polskiej polityki. Była, owszem, polityka w Polsce, ale to nie to samo. Mieliśmy fałszywe „pojednanie” z Niemcami, ktĂłre okazało się jednostronne i pozorne, bowiem Ĺźadnej istotnej sprawy z zachodnim sąsiadem nie załatwiliśmy. Co więcej, grozi nam coś, co się wĂłwczas wydawało absurdalne, czyli wypłata odszkodowań na rzecz obywateli Niemiec, „pokrzywdzonych” podczas wojny i po wojnie. Mamy fałszywe „pojednanie” z Ukrainą, ktĂłre polega na tym, Ĺźe ustępujemy w dosłownie wszystkich sprawach, nie uzyskując nic w zamian. I mamy powaĹźnie zabagnione stosunki (a właściwie – ich brak) z postsowiecką Rosją, ktĂłra powoli, ale cierpliwie odbudowuje swą potęgę gospodarczą, a w ślad za tym, takĹźe polityczną.
Mamy teĹź skandaliczne „pojednanie” polsko-Ĺźydowskie, w ktĂłrym strona polska na kolanach, jak sprawca II wojny światowej i holokaustu, przeprasza i kaja się za wszystko, stojąc przed rychłą perspektywą wypłaty astronomicznych „odszkodowań” w wysokości kilkudziesięciu miliardĂłw dolarĂłw USA (!) za straty, jakie ponieśli obywatele polscy narodowości Ĺźydowskiej. W dodatku z żądaniami tego rodzaju występują Ĺźydowskie organizacje w USA, ktĂłre z tymi obywatelami na ogół nie miały nigdy nic wspĂłlnego. Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, jesteśmy stale upokarzani na arenie międzynarodowej. Te „polskie obozy koncentracyjne” i tym podobne kłamliwe określenia pojawiają się jakby przypadkiem, od niechcenia, jako wyraz niewiedzy, ale są stale obecne w światowych mediach, o ktĂłrych nie moĹźna przecieĹź powiedzieć, Ĺźe strona Ĺźydowska nie ma na nie Ĺźadnego wpływu...

Trwała prowizorka
Wygląda na to, Ĺźe cały czas mamy stan przejściowy. Nie jest to jeszcze całkowita klęska, ale nie ma teĹź jednoznacznego zwycięstwa. Teraz dopiero zaleĹźy, w wyniku działań obecnej koalicji PiS + Samoobrona + LPR, co będzie dalej z naszymi sprawami. Jedno jest pewne – proces destrukcji państwa został w znacznym stopniu zahamowany. Rozgonienie Wojskowych SłuĹźb Informacyjnych, podejmowane prĂłby dekomunizacji i lustracji dają jakąś nadzieję, Ĺźe zaczniemy wychodzić z postkomunistycznego dołka, z pułapki „grubej kreski” i niezdrowych układĂłw „okrągłego stołu”. Premier Jarosław Kaczyński okazał się nie tylko człowiekiem walki, ale teĹź politykiem zdolnym do zawarcia daleko idącego kompromisu. Obłaskawienie Samoobrony, ktĂłra z siły wybitnie destrukcyjnej stała się partią propaństwową (mimo wszystkich koniecznych zastrzeĹźeń) okazało się posunięciem zbawiennym. PrzecieĹź inaczej mielibyśmy koalicję PiS i PO, a wtedy dopiero zobaczylibyśmy, jak wyglądają codzienne targi i przepychanki o posadki, apanaĹźe i stołki. PrzecieĹź PO to dawna UD, partia niesławnej pamięci premiera Tadeusza Mazowieckiego.

.................................................

DuĹźo jest jeszcze w Polsce rzeczy do zrobienia. NiektĂłre być moĹźe uda się przynajmniej rozpocząć, inne zostały tak zaniedbane, Ĺźe zapewne nic juĹź się nie da zrobić. Ale trzeba i warto prĂłbować. Jeśli nie ten rząd, to jaki? Jeśli nie ten premier, to ktĂłry? To są pytania, ktĂłre stale naleĹźy sobie samym zadawać, myśląc o bliĹźszej i dalszej przyszłości. I naleĹźy dokonywać co jakiś czas bilansu – co się udało, co trzeba zacząć, do czego naleĹźy się przygotowywać. Polityka teĹź nie znosi próşni. KaĹźde istotne zaniedbanie to wpuszczanie do władzy tego, czego (i kogo) nie chcemy.

Romuald Bury
Polskie Jutro

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt